Anna Karolina #146: Alles kwijt
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Die harde knal buiten? Dat was Damir.
Zeker twee weken lang ga ik iedere dag naar het ziekenhuis. In de middag en de avond. Zeeën aan tranen heb ik gelaten, toen ik moest aanzien hoe het prachtige, lange, donkere haar van Damir afgeschoren werd direct na aankomst in het ziekenhuis. De klap was hard en volgens de dokter is er een grote kans dat hij lang buiten bewustzijn blijft. Het idee alleen al dat de vurige man die Damir is, daar nu als slechts een lichaam ligt, doet me iedere dag huilen van verdriet. Ik herinner me nog hoe ik de straat op rende, al bellend, of eerder gillend, om een ambulance. Het bloed rondom zijn hoofd, zijn ledematen die in een onnatuurlijke houding lagen. Hij lag daar zo weerloos, kwetsbaar en vooral nietig en alleen. Ik ben zonder na te denken in de ambulance gestapt.
Lees ook: Anna Karolina#145: Anna door het lint
'Ik ben zijn vriendin, ik ben zijn vriendin', riep ik uit toen de broeders eerst weigerden me mee te nemen. Geen idee waar Daan op dat moment was, maar mocht hij maar iets van mijn woorden hebben opgepikt, dan heb ik veel uit te leggen. Het kan me niks schelen. Ik ben niet klaar om Damir nu al te verliezen. Joost zit achter het ongeluk, daar ben ik van overtuigd. Ook al zit ie vast na de ontvoering, ik weet zeker dat hij hier meer van weet. Maar eerst zorgen dat Damir weer de oude wordt, dan kijken we wel verder.
'Blijf voorlopig in het huis van Juul. Moet nadenken. Hoop dat je me de tijd geeft. X'
Dat is het enige dat ik Daan heb gestuurd. Hij kan het niet laten en probeert zo om de dag contact met me te zoeken, maar ik kan het niet. Geen idee wat ik tegen hem moet zeggen. Alles is zo onzeker. Ik stort me dan ook volledig op mijn werk. Het is de enige plek waar ik nog enigszins controle over heb. Na de blamage in Marrakesh wil ik mezelf meer dan ooit bewijzen. Ik ben zeker twee kledingmaten gekrompen van de stress, krijg geen hap door mijn keel. De meiden op de redactie bestrooien me met complimenten en ik kan alleen maar in stilte glimlachen en knikken, ook al heb ik me in tijden niet zo miserabel en lelijk gevoeld. Ik voel me een mislukkeling, ik ben waarschijnlijk allebei mijn liefdes kwijt. Het is maandag en zoals altijd hebben we ieder persoonlijk tien minuten tijd met Laurraine om de opdrachten van de week door te spreken.
'Anna, topwerk weer. Je blijft me verrassen. Kom, ik heb een mooie kans voor je.'
Ik loop als een zombie achter Laurraine aan en ga in haar kantoor op de bank zitten.
'Wat zou je ervan zeggen als je onze liefdescoach wordt? Cynthia gaat met zwangerschapsverlof en dan zou je het voor de komende maanden van haar over kunnen nemen? Schrijven over de liefde. Lijkt het je wat?'
Normaliter zou ik een gat in de lucht springen, maar de liefde is nu het meest ingewikkelde onderwerp om over na te denken, laat staan stukken erover te schrijven voor de nietsvermoedende lezers. Als iemand maar zou weten in wat voor gedoe ik verwikkeld ben geraakt, zou niemand me serieus nemen als liefdesgoeroe. Maar ik moet. Passen is geen optie.
Lees ook: Anna Karolina #144: Terug in de realiteit
'Ja, geweldig. Natuurlijk wil ik dat doen.'
'Dan is dat geregeld. Ik verwacht je eerste stuk morgen, einde middag.'
Ik sukkel naar mijn bureau en ga voor een leeg scherm zitten. Liefde, liefde, wat de fuck is liefde?
En net op het moment dat ik bij de pakken neer wil gaan zitten, trilt mijn mobiel.
'Met Anna.'
'Mevrouw kunt u zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis komen. Hij is wakker. En we hebben de indruk dat hij niet meer weet wie hij is.'
Wordt vervolgd
