Anna Karolina #113: De indringer
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Terwijl Anna zich klaarmaakt voor een sollicitie naar haar droombaan, staat Damir ineens in haar slaapkamer.
Ik kijk in mijn handspiegel en zie niet wat ik wil zien een half uur voordat ik het kennismakingsgesprek heb bij Touch up. En wat heb ik ook alweer aan? Shit, zo krijg ik nooit die baan op de moderedactie.
Lees ook: Anna Karolina #112: De afgrond
'We moeten eerst nog langs mijn huis.'
Ik geef de chauffeur mijn adres en ga in mijn hoofd snel de stappen na die ik moet nemen om zo efficiënt mogelijk met de tijd om te gaan. Ik wil deze baan zó graag. Dit is het. Dit is het moment. Mijn moment om te shinen.
'Ik ben zo terug. Tien minuten.'
Ik ren naar binnen. Als een wild dier trek ik mijn kleding uit, schop ik mijn schoenen uit en sprint ik richting de badkamer als ik beneden een deur hoor dichtvallen. Mijn hart slaat over. Ik hoor vreemde stappen op de trap, míjn trap. Ik pak het eerste de beste voorwerp dat ik kan vinden en sta halfnaakt met een zilveren kandelaar in de aanslag bij de deur. En dan zie ik de slangenlederen schoenen.
'Dit ga je niet menen? Wat doe jij hier? Hoe kom jij hier binnen?'
Damir stapt mijn slaapkamer in en tuurt nieuwsgierig rond.
'Heb je haast, meisje?'
Ik kijk hem woest aan.
'Ja! Ga weg. Ik bel de politie als je niet oprot. Je kan toch niet zomaar mijn huis in lopen.'
'Je deur stond open. Maar eh, rustig maar, ik kom geen ruzie maken.'
Hij wrijft onder zijn kin en zijn jongensachtige bravoure neemt het over.
'Jij bent ongelooflijk.'
Damir trekt zijn donkere wenkbrauwen op.
'Kijk niet zo stom. Ik heb een heel belangrijke afspraak. De taxi wacht op me. Ik weet niet eens waarom ik mezelf uitleg. Ik geef je vijf tellen.'
Hoe onwerkelijk deze hele situatie is zal uren later blijken.
'Anna, ik heb eerder gezegd dat ik het leuk vind dat je niet bang voor me bent, maar je kan ook overdrijven. Don’t push me.'
'Want wat? Nee, laat maar. Ik hoef het niet te weten.'
Ik loop hem voorbij en trek een jurkje uit de kast.
'Draai je om, wil je.'
Haastig kleed ik me aan, spuit wat droogshampoo in mijn haren, stap in mijn hoge rode pumps en eindig met een wolk parfum.
Lees ook: Anna Karolina #111: Damir meets Daan
'Waar ga je naartoe?'
'Gaat je niks aan.'
'Zal ik je vanavond ophalen? Reserveer ik een tafeltje bij Le Marquis. Op je man hoef je niet te wachten heb ik begrepen.'
Le Marquis? Toe maar. Dat is toch die tent waar je alleen maar op uitnodiging binnenkomt?
'Hou alsjeblieft op. Kom.'
Ik ren naar beneden, gooi de spullen uit mijn canvas shopper over in mijn vintage handtas, en open de deur.
'Hup, wegwezen.'
Ik draai de deur op slot.
'What the f...! Waar is mijn taxi?'
Ik staar verschrikt naar de lege parkeerplek.
'Hoe moet ik nu in hemelsnaam op tijd op mijn afspraak komen? Verdomme!'
Het huilen staat me nader dan lachen. Dit zijn momenten die je niet mag verpesten. Kansen die je een totaal nieuw leven kunnen geven. Een taxi bellen kost alleen maar meer tijd.
'Kom.'
Damir pakt me bij de hand.
'Laat me los.' Ik gil zo hard ik kan.
'Anna. Stil. Stel je niet zo aan. Mijn auto staat hier om de hoek.'
'Ja, ja, je denkt zeker dat ik gek ben?'
'Ik ben hier vanochtend toch ook naartoe gereden of niet? Ik heb net een taxi genomen omdat mijn vervoer niet zo handig is in de stad. En ik wist dat ik hier weer zou terugkomen.'
En weer verschijnt die rotgrijns op zijn gezicht. Ik wil me losrukken, maar zie ineens een bolide om de hoek staan. Net als Damir ziet het er groot, donker en gevaarlijk uit.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
