Anna Karolina #182: De hereniging
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Damir spreekt na een lange tijd weer af met zijn vrouw Isabella. En na een aantal glazen whiskey gooit hij zijn hele liefdesavontuur met Anna op tafel.
Ik loop het café in en zie haar meteen zitten. Nog altijd bloedmooi, maar levensgevaarlijk. Haar zwarte lange golvende haren vallen over haar ranke schouders. Haar van nature volle lippen liggen als doezelende kussens op elkaar. Alsof ze me ruikt kijkt ze nu omhoog met haar grote katachtige ogen. Er vormt zich een klein lachje op haar gezicht.
Lees ook: Anna Karolina #181: De terugkeer van Isabella
'Daar ben je. Kom hier.'
Ze staat op en vliegt me om mijn hals. De geur van haar parfum vult mijn neus en herinneringen aan ons samen dringen zich aan me op. Haar kleding vervaagt en ik zie haar prachtige lijf weer voor me. Haar gulzige lippen die ze altijd geopend hield tijdens de daad in afwachting van meer. Haar ronde perfecte billen. Hoe ze me gek kon maken met haar lokken, kietelend, plagend, over mijn hele lijf slingerend als slangen. En dan ineens, alsof er een vreemde chemische reactie in mijn hoofd plaatsvindt, worden de beelden van Isabella direct gewist en vervangen door het gezicht van Anna. Ik pers mijn ogen op elkaar, in de hoop dat de geest van Anna me loslaat. Ik moet haar loslaten nu. Ik moet door met mijn leven. Zij heeft dat ook gedaan. Zij is op haar fucking huwelijksreis met Daan. Ik knijp Isabella dichter tegen me aan. Het lukt. Anna's gelaat wordt mistig en verdwijnt.
'Isabella. Laat me eens naar je kijken. Wow, niks veranderd.'
Ze draait speels een rondje voor me en ik kan niet anders dan concluderen dat ik met de lekkerste vrouw van de hele toko en omstreken de avond mag doorbrengen. Gezichten draaien zich naar ons toe, blikken van omstanders worden hongerig en afgunstig. Ze plant een kus op mijn lippen en gaat weer zitten.
'Joehoe, twee whisky graag.'
Nog steeds zo ongedwongen als altijd. Gewend om altijd haar zin te krijgen. Ze gebaart naar de barman en laat haar wilde blik weer op mij rusten.
'Wat is er zo belangrijk, dat je me aan het stalken bent?'
'Ik ga er geen doekjes omheen binden, het gaat om ons nephuwelijk.'
'Nep? Er was niks nep aan. We zijn officieel man en vrouw schat.'
Ze lacht nu provocerend breed en duwt haar borsten vooruit.
'Isabella, even geen geintjes, ik ben niet in the mood.'
Ze neemt een slok van de zonet gebrachte whisky en kijkt me nu onderzoekend aan.
'Wat is er aan de hand? Nee, wacht, een betere vraag, wie is Anna?'
Bij het horen van de naam staan ineens al mijn zintuigen op scherp.
'Hoezo? Wat weet jij van Anna?'
'Hey, rustig aan, jij noemde haar naam aan de telefoon. Jij dacht dat ik haar was toen je opnam. Dus blijkbaar zit je op deze persoon, wie ze ook mag zijn, te wachten.'
Natuurlijk ontgaat haar niks. Ik kijk Isabella wantrouwend aan.
'Je kan me vertrouwen. Kom op, vertel. Je weet dat ik nog steeds veel om je geef Sebastiaan.'
Lees ook: Anna Karolina #180: De zwangerschapstest
Ook dat nog, Isabella noemt me altijd bij mijn ware naam en brengt me direct van mijn stuk. Ik kijk nog een keer naar haar mooie gezicht en besluit haar alles te vertellen. Glas na glas wordt er besteld. Tot de lichten aan worden gedaan en we beseffen dat we eruit worden gezet.
Isabella laat haar schouders hangen en kijkt me hoofdschuddend aan.
'Dit is dus waar we altijd voor gewaarschuwd zijn. Wordt nooit te veel betrokken bij een zaak. Het maakt je niet meer scherp. Het gaat ten koste van het uiteindelijke doel. Je moet haar laten gaan. Je kan toch niks meer doen. Ze is getrouwd zeg je? Man, de vrouw gaat niet scheiden van die gast. Jij en ik zijn hetzelfde. Wij zijn geen types waar de gewone sterveling mee wilt trouwen. Dat moet je toch onderhand wel weten. Kom laten we gaan. Kan ik bij jou pitten?'
Ik leg een briefje van honderd neer op de bar en loop met Isabella richting de deur. Ze heeft gelijk. Misschien moest ik het nog een keer horen van een onafhankelijke bron. Zoals ik Bella ken weet ik dat ze alles is behalve nep en hypocriet. Ze zal me de waarheid op de man af zeggen.
'Ja, kom, we gaan. Je mag zo lang blijven als je wilt.'
Ze plant een kus in mijn hals en ik trek haar naar me toe. Ook al weet ik dat ik alles behalve haar wil vanavond, weet ik maar al te goed dat we zo meteen tussen de lakens zullen belanden.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
