Anna Karolina #159: De 'therapeut'
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Eindelijk weet Anna zeker waar ze de therapeut die tegenover Daan en haar zit van kent. En dat is geen goed nieuws.
'Jij bent het.'
Ik leun ietwat naar voren en kijk de vrouw doordringend aan.
'Pardon?'
'Ik ken jou. Weet je nog. In Tilburg. Het grote verlaten gebouw. Jij kwam binnen. Je had een
afspraak met een man. Ik, ik hoorde daar niet te zijn…'
'Sorry, maar volgens mij verwart u me met iemand anders. Ik kom nooit in Tilburg en al helemaal niet om in lege panden met mannen af te spreken. Maar het is wel interessant dat u hiermee komt. Wat is er gebeurd in dat gebouw? Waarom was u daar? Wie was de man?'
Lees ook: Anna Karolina #158: Een oude bekende
'Niks. Laat maar.'
Ze kan zeggen wat ze wil, maar ik weet het zeker. Dit is de vrouw waar Damir een trio mee voorstelde op de avond dat ik hem ontmoette. Hoe komt dat mens hier terecht? En hoe kan het dat wij toevallig uit alle therapeuten in de stad bij haar aanschuiven? Ik maak aanstalten om op te staan.
'Daan, ik wil hier niet zijn. Laten we gaan.'
'Anna, je hebt gezegd dat je aan onze relatie wil werken. Je kan nu niet zomaar weglopen tijdens onze eerste sessie. Als je nu gaat, stopt het voor altijd.'
Ik zit klem en heb geen idee wat er speelt. Of beter, wie er wordt bespeeld. Damir zit hierachter, dat kan niet anders. Of ik ben fucking paranoia aan het worden, maar aan de lachende mondhoeken van de zogenaamde therapeute te zien, die nu zogenaamd op haar computer iets checkt, heb ik het bij het rechte eind. Het is subtiel en bijna onzichtbaar, maar ik zie dat ze weet dat ze me bij de ballen heeft.
'Ik denk dat het in dit geval beter is om met Daan te beginnen vandaag. Daan, kun je me in je eigen woorden vertellen waarom je hier bent en wat je uiteindelijk hoopt te bereiken?'
Ik wil het liefst mijn hand voor zijn mond houden en hem stoppen ook maar iets tegen het wijf te zeggen, maar het heeft geen zin. Het is braaf zitten of vaarwel zeggen tegen Daan.
'Ik vind het moeilijk. Het enige dat ik weet, is dat ik van Anna hou. We zijn al jaren samen en eigenlijk hebben we tot op heden nooit het geluk gekend dat we samen zo graag willen. Weet u, onze relatie begon als een affaire en ik ben bang dat dat Anna wantrouwend heeft gemaakt.'
'Wantrouwend?'
'Ja, ze ziet overal gevaar als het op mij aankomt. Iedere vrouw die mijn pad kruist, is in haar ogen een rivale. Een jager die het op mij gemunt heeft. Het kan niet anders dan dat ons begin haar vertrouwen heeft geschaad.'
'En is haar angst gegrond?'
Daan kijkt mij nu recht aan en neemt mijn hand in de zijne.
'Nee, totaal niet. Ik wil niemand anders dan haar, dan jou. Dat is de enige waarheid. Het heeft misschien wel even geduurd, maar ik wil met je trouwen. Ik wil dat je mijn vrouw wordt.'
Ze wendt haar blik af van Daan en ik blijf haar versteend aankijken met mijn lippen geperst op elkaar. Alles wat ik hier zeg, komt bij Damir terecht, ik weet het zeker. Hij heeft dit allemaal in scene gezet.
'Anna, wat doet dat met je, nu je dit hoort?'
Kortsluiting vindt plaats in mijn hoofd. Het liefst zou ik schreeuwen dat ik Damir mis, dat ik wil dat hij terugkomt en me wegneemt uit dit leven dat het mijne niet meer is. Ik wil dat zijn vrouwelijke handlanger me begeleidt naar zijn geheime schuilplaats, zodat we weer samen kunnen zijn. Ik wil hem om me heen voelen en de woorden horen dat zijn afscheid een grote boze droom is. Dat hij weg moest om wat op te lossen, maar dat we nu echt samen kunnen zijn.
Lees ook: Anna Karolina #157: Met het hart op de tong
'Anna, alsjeblieft, geef antwoord. Alsjeblieft, werk mee.'
Daans blik smeekt me om deel te nemen aan deze hele façade en mijn boosheid richting Damir en de vrouw tegenover me zwelt aan. Ik weet dat ik hem hiermee ga verliezen, maar ik moet het doen, ik moet het zeggen, er is geen andere optie.
'Dat maakt me enorm blij. Ik kan me niks mooiers wensen dan een leven samen met deze man. Daan, ik hou van je en wil dolgraag met je trouwen.'
De therapeut slaat haar benen over elkaar heen en schudt haar hoofd.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
