Anna Karolina #114: De privéchauffeur
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. De enige manier om nog op tijd te komen bij haar sollicitatiegesprek is om bij Damir in de auto te stappen. Althans, bij zijn chauffeur.
'Je denkt toch niet dat ik bij jou in die auto stap he?'
'O jawel, want anders kom je niet op tijd. En ik heb zo het idee dat er iets groots op het spel staat.'
Ik tel tot vijf in mijn hoofd.
Lees ook: Anna Karolina #113: De indringer
'Ja', zeg ik zacht.
'Vooruit Anna, niet zo koppig doen. Ik rij je naar je afspraak.'
Ik zucht diep en weet dat dit op het moment de enige oplossing is. Ik ga demonstratief op de lederen achterbank zitten en sluit de deur. Damir opent de achterdeur en gaat met een soepele beweging naast me zitten.
'Wat doe jij nou. We moeten weg.'
Als uit het niets knalt het voorportier open en een man in pak start de auto.
'Waar komt hij vandaan?'
'Dat is Conrad. Mijn chauffeur.'
'En die heb je zomaar hier de hele dag laten wachten.'
'Nou nou, het is zijn werk. Geloof me, hij krijgt er flink voor betaald. Trouwens, we zijn maar een klein uurtje weggeweest.'
Het doet er ook allemaal niet toe. Ik haal mijn schouders op en graai in mijn tas naar mijn lipgloss.
'Nee, nee, meisje, laat dat. Je bent zo mooi als je al die troep van je gezicht laat.'
'Grapjas.'
'Ik weet wat jouw probleem is. Jij hebt niet door hoe mooi je bent. Vertel, heeft die Daan je altijd op handen gedragen en je laten voelen dat je alles voor hem bent? Dat er niemand buiten jou om bestaat. Dat jij zijn godin bent. Nou?'
Ik trek een gezicht alsof het me allemaal niks doet en tuit mijn lippen om mijn roze glanzende lipmaximizer aan te brengen. Ik besluit in de resterende tijd niks meer tegen Damir te zeggen en geef enkel aanwijzingen aan Conrad om me zo snel mogelijk op mijn afspraak te krijgen. Eenmaal daar knal ik de deur open en veer op uit de zitting.
'Zo zo. En jij wil zeggen dat ik je onberoerd laat?'
Lees ook: Anna Karolina #112: De afgrond
Ik kijk achterom en zie Damir lachend kijken naar het plekje waar ik zonet gezeten heb. De hitte en opwinding over het gesprek dat over welgeteld vijf minuten gepland staat, tekent zich af in de gedaante van een vochtig plekje op het leer.
'Vlij jezelf niet. Ik ben nerveus, ja.'
Damir schatert het uit en ik ren snel naar binnen.
Zoals bijna altijd met spannende momenten, verloopt het gesprek in een prettige blur. Ik ratel een beetje te hard en te snel aan één stuk door over hoe geweldig ik Touch up vind, hoe geweldig deze kans is en wat ik allemaal kan betekenen op de redactie. Lourraine, de roodharige dame tegenover me die zo weggelopen lijkt uit een magazine, kijkt me gedurende het gesprek met haar pretogen lief aan.
'Anna, dank voor je enthousiasme. Er komt nog een kandidaat na jou, maar je energie werkt aanstekelijk. Leuk! Ik laat uiterlijk eind deze week van me horen. Afgesproken?'
Mijn lach is zo breed op dit moment dat ik bang ben er nooit uit te schieten. Mijn kaken verkrampen. Ik sta op en schud Lourraine de hand. Mijn hele lijf lijkt op dit moment gevuld met kleine vlindertjes die uit hun coconnetje komen en beginnen te fladderen. Ik voel me zo blij en gelukkig! Als ik deze baan krijg explodeer ik van geluk.
Ik begeef me richting de lift en toets het nummer in van Daan. Fuck, natuurlijk, meneer neemt weer niet op. Te druk met zichzelf. Al weet ik dat ik me aanstel nu, ik ben woest dat ik hem op dit belangrijke moment niet bereiken om mijn nieuws te delen.
Eenmaal buiten schijnt het zonnetje in mijn gezicht en ik lach als vanzelf naar de toekomst.
'En... mag deze open?'
Damir kijkt me met stralende ogen aan waaruit ineens alle duisternis is verdwenen, en houdt een fles bubbels omhoog.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
