Anna Karolina #180: De zwangerschapstest
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Op haar huwelijksreis met Daan in Mexico krijgt Anna last van zwangerschapsverschijnselen. Ze besluit een test te doen met alle gevolgen van dien.
Nee, dit kan niet waar zijn. Dit gebeurt toch alleen maar in soaps of slechte films? Mijn hart maakt overuren. Ik voel het kloppen in mijn keel. Ik wankel terug naar het bed en probeer een plan in mijn hoofd te maken; hoe ik zo snel mogelijk een test kan halen. Daan is niet bij me weg te slaan op onze huwelijksreis, maar ik kan echt geen minuut langer wachten. Ik moet het weten. Met beide handen pak de lakens vast en knijp er hard in om niet flauw te vallen. De ruimte draait, alles tolt. Het lijkt alsof ik out ga terwijl ik plat lig. En dan ineens het koude zweet en helderheid van geest. Als dit het voorland is van mijn zwangerschap dan zet ik me alvast schrap.
Lees ook: Anna Karolina #179: De huwelijksreis
Stel dat het van Daan is. Ja, dat zou alles goed maken. Toch? Ik voel een kramp in mijn maag. Maar wat als het van Damir is? Wat als? Ik adem diep in en kom langzaam overeind. Eerst maar kijken of het geen loos alarm is. Gisteren een rare prut met vis gegeten, dat kan het natuurlijk ook gewoon zijn.
Met een slakkengang kleed ik me aan. Ik doe mijn haren in een hoge knot en zet een zonnebril op. Ik kijk uit het raam en zie Daan liggen bij het zwembad met zijn mobiel in zijn hand. Die is voorlopig wel zoet. Ik sluip stilletjes de gang door, de receptie voorbij, de kleine winkelstraat in. De hitte buiten is immens. De drukke winkelstraat is de laatste plek waar ik me nu wil bevinden, maar een oergevoel neemt het van me over. Binnen een kleine vijftien minuten sta ik weer in de koele lift van het hotel met voor de zekerheid twee zwangerschapstesten in een zakje. En een blikje Fanta, waar ik ineens ontzettend zin in heb. Ik houd niet eens van prik.
'Anna, verdomme, waar was je nou weer?'
Daan opent de deur op het moment dat ik het kaartje erin probeer te wurmen.
Hij kijkt niet blij en zijn blik gaat razendsnel van mij naar het tasje in mijn hand.
'Wat is dat?'
'Ik had zin in fris.'
'Anna, hoezo, jij bent ziek, je moet liggen, dan vraag je mij toch om het voor je te halen. Ik snap er niks van, je gaat, terwijl je zonet nog het hele zwembad ondergekotst hebt even een boodschapje doen? ALLEEN? Trouwens, we hebben all-inclusive geboekt, dus why in hell ga je de straat op?'
Hij grist het tasje uit mijn handen en kijkt erin.
Ik bijt op mijn lip en staar uit het raam. Het blijft stil. Ongemakkelijk stil. Ik wacht op een reactie.
En dan ineens stapt Daan op me af en neemt me in zijn armen.
'Schat, nee, echt waar? Denk je?'
Hij drukt zijn lijf tegen het mijne en begint ineens te schokken. Fuck, hij huilt. En of ik wil of niet, ik reageer op hem en begin nu ook zachtjes te huilen. Steeds harder en harder stromen de tranen over mijn wangen op zijn schouder. Wanhoop, angst, spanning, alles komt eruit.
'Lieverd toch, sorry. Kom, we doen het samen.'
Lees ook: Anna Karolina #178: De waarheid
Daan neemt me nu bij de schouder en begeleidt me richting de badkamer.
'Nee, ik wil het alleen doen. Alsjeblieft, laat het me alleen doen.'
Daan knikt, ook al zie ik teleurstelling in zijn ogen.
'Dan wachten we wel samen op de uitslag.'
Ik kijk hem geïrriteerd aan. Hij deinst naar achteren en gaat op het bed zitten.
'Oké schat, ik wacht hier wel.'
Ik sluit de badkamerdeur, ga op de bril zitten en open met trillende handen de verpakking. Na de vereiste handelingen staar ik naar het kleine witte stukje plastic. Ik voel niks, ik ben compleet murw, mijn leven staat on hold en ik houd mijn adem in, totdat ik weet hoe verder te leven. Dit moment is allesbeslissend. Of ik vervolg mijn leven als 'gelukkige' pasgetrouwde vrouw in verwachting van haar man, of…
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
