Anna Karolina #181: De terugkeer van Isabella
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Terwijl Anna vakantie viert met Daan, kan Damir aan niets anders denken. Maar dan wordt hij gebeld door een anoniem nummer.
Ik smijt mijn jas op de bank en plof neer. Weer zo'n lege dag met alleen maar demonen die de hele tijd mijn hoofd en hart blijven teisteren met haar naam. Anna, Anna, Anna, fuck die hele Anna. Ik sta op en schenk mezelf een glas whiskey in. Ik trek het elastiek uit mijn haren en laat deze neerdalen over mijn slapen en schouders. Hoe kon ze? Hoe kon ze met haar volle verstand dat huwelijk aangaan? Nu snap ik ineens wat een verstandshuwelijk inhoudt, maar als je het mij vraagt heeft het niks, maar dan ook niks met verstand te maken. Trouwen met iemand waar je niet verliefd op bent, waar je niet de rest van je leven het liefst bij wil zijn, hoe dan? Hoe brei je dat goed voor jezelf?
Lees ook: Anna Karolina #180: De zwangerschapstest
Misschien maar goed ook dat ze mijn leven uit is gewandeld. Het zegt genoeg over haar karakter. Ik had haar zeker hoger ingeschat. Maar juist in de waanzin van mijn boosheid voel ik het enorme gemis. De leegte. Het verraad. Ze is nu fucking met die gast vakantie aan het vieren. Ergens op een exotisch eiland. Iedere dag liggen ze bezweet naast elkaar. Hij voelt aan alles wat mij toebehoort. Ik mis haar verdomme, en niet zo’n beetje ook.
Het enige goede aan dit alles is dat ik nooit zo toegewijd ben geweest aan mijn werk als nu, ik ben de eerste die op het bureau binnenkomt in de ochtend en de laatste die weggaat. En dan tellen we de uren waarop ik undercover werk doe niet eens mee.
Ik neem een flinke slok en voel een trilsignaal in mijn broekzak.
Damir, als je wil praten ben ik er voor je. Echt. Ik weet hoe het in elkaar zit en ik wil alleen maar een goede vriend zijn voor je. Alsjeblieft, zeg iets.
Julia. Wat moet dat mens van me? Ik smijt het toestel naar de andere kant van de bank. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb niks aan een vriendin nu. Ik wil alleen zijn om dit alles te verwerken, of juist te vergeten. Ik haal mijn hand door mijn haren en hoor een beltoon. Wow, dat mens weet van geen ophouden zeg.
'Julia, echt, laat me met rust.'
Het blijft stil aan de andere kant. Ik kijk op het scherm en zie een anoniem nummer. Dit is Julia helemaal niet.
'Hallo', zeg ik nu ietwat dwingend.
Ik hoor iemand ademhalen en mijn borst verkrampt.
'Anna? Anna ben jij het?'
Ik sta abrupt op en voel het tintelen tot aan mijn tenen.
'Verdomme Anna, zeg iets. Ik kan niet zonder je. Waar ben je?'
Ik breek. Ik zou zweren dat ik voel hoe mijn hele zijn breekt bij het horen van de stilte.
'Hey jij, je klinkt echt afschuwelijk. En wie de fuck is Anna dan?'
Ik herken haar stem uit duizenden.
'Isabella?'
Lees ook: Anna Karolina #179: De huwelijksreis
'Yo, vriend. Yes. Ik ben het. Waar ben je? Kunnen we afspreken. Ik hoorde dat je me zocht.'
Dagenlang heb ik mijn mensen gestalkt om te achterhalen waar Isabella uithangt. Tevergeefs, en nu is het te laat. Ook al laat ik het huwelijk met Isabella vandaag nog nietig verklaren, mijn liefde is toch al met een ander getrouwd. Ik plof weer terug op de bank en streel over mijn kin die duidelijk toe is aan een fikse scheerbeurt.
'Joehoe, ben je daar nog? Negen uur. Red je dat?'
Ik zucht, maar denk dat haar gezelschap toch een betere optie is voor vanavond dan de fles die me halfvol aanstaart.
'Goed. Onze vaste plek.'
'Yes, tot zo.'
Ik hang vertwijfelt op. Isabella is altijd mijn perfecte partner in crime geweest. Om niet te spreken van het feit dat we ooit een erg wilde romance hebben beleeft aan het begin van onze samenwerking. Vriendschappen tussen mannen en vrouwen zijn zeker mogelijk, maar dan moet je elkaar wel al geproefd hebben of sowieso nooit interesse in elkaars seksuele zijn hebben gehad. Isabella en ik waren goed, totdat het niet meer werkte en ze te jaloers ging uithalen bij het horen van elke vrouwelijke naam die ik in mijn mond nam. We besloten het bij werk te laten. Ze heeft zich toen over laten plaatsen voor een klus en sindsdien heb ik haar niet meer gezien. Ik loop loom richting de douche en voel het hete water over mijn lijf stromen. En dan denk ik weer aan haar. Anna. Aan haar die mijn hart met zich meedraagt. Nu kilometers hier vandaan. En zonder dat ik er zelf bewust van ben pak ik mijn lul vast en begin te kneden.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
