Anna Karolina #54: Harde woorden
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Maar dan stuit ze op een brief van Claudia. En die is niet mis te verstaan.
Anna,
Je zult wel denken: waarom schrijf jij mij een brief? Ik heb er ook lang over getwijfeld, maar ik moet dit gewoonweg tegen je zeggen. Ik moet het kwijt. Het lijkt alsof niks meer oprecht is in deze wereld. Dat je nergens meer van op aan kan. ‘Alles gaat voorbij’, lijkt het credo van velen. En daar leven we schijnbaar ook naar. Relaties zijn niet meer heilig. Empathie is een uitgestorven emotie. Hoe vaak ik niet heb gehoord: hou die van jou maar goed in de gaten, want je bent hem zo kwijt. En ja, zo geschiedde.
Lees ook: Anna Karolina #53: De brief
Jarenlang heb jij een ding gehad met Daan. Mijn Daan. De Daan die zei dat-ie van me hield. De Daan die zei dat hij een toekomst met me zag. De Daan die de ene nacht samen met jou was, om de volgende dag weer blij en vrolijk in de keuken voor mij te staan koken. De Daan die zei dat-ie zo moe was van het werk dat zijn hoofd niet stond naar seks, terwijl hij gewoon nog aan het bijkomen was van jullie. De leugenaar.
Hoe je het ook wendt of keert, deze man is niet oké. Hij is niet blij met zichzelf, laat staan met een ander. Een man die gelukkig is, zoekt geen sores. Die gaat hij juist uit de weg. Iemand die gelukkig is, heeft een ruggengraat, wilskracht en moraal.
Ik weet heus wel dat je nu denkt: hou je bek, stom wijf. Geloof me, ik begrijp het. Ik heb je in mijn hoofd ook al tientallen keren van de trap geduwd en de haren uit je hoofd getrokken. Sorry nog voor dat hele zwangerschapsgedoe trouwens, dat was een schreeuw om hulp. Toen besefte ik nog niet dat ik zonder Daan beter af ben.
Maar nu is alles anders.
Sinds de breuk voel ik me lichter. Vrij van onzekerheid. Vrij van al het gedoe. Ik hoef niet meer wakker te liggen over de vraag waar Daan uithangt en met wie. Want een man als Daan verandert niet. Zoals ik je eerder al heb gezegd: je bent niet de enige, en dat zul je ook nooit zijn. Dat je deze brief hebt gevonden, betekent dat je in ‘ons’ huis bent, in ‘ons’ bed slaapt en op ‘onze’ bank de zoveelste eenzame avond gaat meemaken. Want meisje, geloof me, die komen eraan.
Waarschijnlijk heeft hij je een mooie toekomst voorspeld. Vol avonturen en mooie plannen. Hij lijkt geweldig, is verslavend, en een fantastische minnaar, maar dat hoef ik jou niet te vertellen. Maar een leven met deze man, een écht samenzijn, is er één vol twijfels, frustraties en ongenoegens.
Lees ook: Anna Karolina #52: De vertrouwenskwestie
Eerst dacht ik: laat maar, die krijgt wat haar toebehoort. Net goed! Maar het bleef knagen.
Anna, deze man is een narcist. Als je geen idee hebt wat dat inhoudt: zoek het op. Je kunt het niet behandelen of helen. Je zult hem nooit veranderen.
Dit is het laatste wat ik je nog wilde zeggen, buiten het feit om dat je me echt een rotstreek geleverd hebt, en dat je maar moet hopen dat jou niet precies hetzelfde overkomt.
Claudia
Ik wil de brief verscheuren, verbranden, ik wil dat het ding niet meer bestaat. Zelfs nu ze weg is, probeert ze nog invloed uit te oefenen. De trut. Haar woorden hebben zich onder mijn huid genesteld. Ik ga op de wc-pot zitten en typ ‘narcist’ in op Google.
Wordt vervolgd.
