Anna Karolina #116: De nacht met Damir
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna wordt verward wakker in een vreemde kamer. De vorige avond komt in flarden terug en tot Anna's grote schrik is hét gebeurd.
Ik word wakker. Ik open mijn ogen. Het voelt aangenaam hier, al heb ik niet meteen door waar ik ben. Gordijnen wapperen in de wind en een deur staat op een kier open naar een balkon. Het is zonnig buiten. De warmte brandt door de ramen heen. Mijn kleding ligt op de grond en ik merk dat ik naakt ben. Ik schrik op. Waar ben ik? De kamer is leeg. Er is niemand. En dan zie ik tot mijn schrik het paar slangenleren herenschoenen netjes tegen de muur staan. En een pak dat bijna te netjes aan de kastdeur prijkt. De flarden van de vorige nacht komen een voor een bij me terug:
Lees ook: Anna Karolina #115: Het charme-offensief
De heftige zoen beneden in het restaurant. Mijn hoofd dat nee zei, maar mijn verlangen dat groter was dan mijn wil om te protesteren. Zijn geur. Zijn lijf. Zijn blik die me maar niet losliet en me verslond toen we nog allebei gekleed en wel waren. Ik zie de kamerdeur die opengaat. Ik, die me omdraai, hem omhels en gretig mijn tong in zijn mond stop. Ik, die de knopen van zijn overhemd langzaam openknoop en zijn borst kus. In mijn herinnering wil ik dit alles. Niets gebeurt tegen mijn zin.
En dan zijn lijf. Naakt. Zijn haren die loshangen nu, zijn serieuze oogopslag. Ik hoor hoe zijn adem steeds zwaarder wordt als ook zijn stem: 'Ik wil je helemaal. Ik ga alles met je doen waar ik vanaf onze eerste ontmoeting zin in heb. Zeg dat je ook wilt. Zeg het. Zeg ja.'
Ik wil mijn antwoord niet horen, maar het komt onvermijdelijk terug…
'Ik wil je. Doe alles met me wat je wilt. Ik voel het ook. Ja. Doe het.'
En dan zijn tong op mijn onderbuik. Ik tollend van de champagne, maar nog meer van opwinding. Zijn hete lucht nu tussen mijn benen, ik die zijn manen vastgrijp en hem nog dichter tegen me aandruk. En dan het moment van zijn woeste tong op mijn klit en mijn gil van verlossing. Dit kan niet waar zijn.
En dan dringt de gedachte zich aan me op van zijn hardheid, in me. Hoe hij me vult en ik hem met verwarde ogen aan blijf kijken. Hoe dit voelt als nooit tevoren. Hoe mijn lijf zich aan hem vastklampt alsof het hem nooit wil laten gaan. Alsof het eindelijk thuis is. Verstrengeld, gevuld, heet en dwingend.
Met een ruk sla ik de lakens van me af en grijp naar mijn kleding die verspreid over de grond ligt. Ik doe snel het een en ander aan en begeef me richting het balkon.
'Anna, eindelijk wakker, hoe heb je geslapen?'
Damir zit ontspannen in een rieten stoel en leest de krant in zijn witte badjas. Hoe verrukkelijk hij eruit ziet is nu niet aan de orde.
'Ik moet hier weg.'
'Snap ik.'
'Nu.'
'Ik laat de wagen je brengen waar je heen wilt, geen zorgen.'
En dan pak ik de reling vast.
Lees ook: Anna Karolina #114: De privéchauffeur
'Gaat het? Kom, ga zitten.'
'Ik ben te snel opgestaan, dat is alles. Laat me los.'
Dan blijft het een paar tellen angstvallig stil.
'Koffie?'
Hij schenkt een kopje koffie in alsof er niks aan de hand is.
'Heb je nou wat je wilde?'
'Dat kan je ook aan jezelf vragen.'
'Ik ben je liefje niet.'
'Anna, je wilde dit net zo graag als ik. Je kunt het blijven ontkennen, maar vannacht heeft het tegendeel bewezen.'
Zonder emotie stromen de tranen over mijn wangen.
'Alsjeblieft, vertel het niemand. Wil je dat beloven. Dat het tussen ons blijft.'
Damir vouwt de krant dicht en legt zijn hand op mijn blote knie.
'Dit blijft tussen ons...'
'Dankjewel.'
' ...als jij me ook iets belooft.'
'Zeg het maar.'
'Dat dit niet de laatste keer was.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
