Deel 19: de grote vraag
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Zo is ze verliefd op Daan, maar er is één probleem: Daan heeft een vriendin.
De volgende ochtend is Juul al vertrokken naar haar werk als ik met een tollend hoofd haar keuken in loop op zoek naar koffie. Een briefje met haar handschrift is vastgeplakt aan het espressoapparaat. Juul weet dat ik de ochtend niet doorkom zonder een bakkie troost. Ik glimlach.
‘Anna, sorry voor mijn reactie, maar ik wil alleen het beste voor je. Ik bel je vanavond. Kusje.’
Lees ook: Anna Karolina deel 18: de biecht.
Ik pak mijn telefoon en zonder na te denken selecteer ik het nummer van Daan. Ik weet dat hij niet van bellen houdt, al helemaal niet onaangekondigd, maar wat mij betreft kan hij nu even zich voegen naar mijn wil. Zijn leven lijkt totaal niet aangetast door mijn aanwezigheid, omgekeerd is dat duidelijk anders nu.
‘Anna, hoi.’
‘Hi, ben je thuis?’
‘Ja.’ ‘Alleen?’
‘Ja.’
‘Ik kom naar je toe.’
‘Nu? O.’
‘Ja. Ik ben er over een half uurtje. Oké?’
‘Eh. Oké. Ben je iets vergeten?’
‘Ja, dat kun je wel zeggen. Tot zo.’
De aanval is de beste verdediging. Ik hang op zonder nog een woord af te wachten en loop naar Juuls kledingkast, om iets fatsoenlijks aan te trekken voor een goed gesprek met de liefde van mijn leven.
Een ietwat transparant rood bloesje met bloemen en een flared jeans moeten het maar doen vandaag. Enkellaarsjes met blokhak, top. Mijn haren doe ik, door tijdgebrek, op z’n Frans. Los, ongetemd en nonchalant. Daan heeft me nog nooit overdag gezien, naturel, zonder het femme fatale-sausje. Als ik wil dat hij méér in me ziet dan een seksspeeltje lijkt dit me in ieder geval een goed begin. Shit, mijn fiets staat nog bij hem. Ik zoek in mijn tas naar mijn ov-kaart en stap de winterzon in. Vijfentwintig minuten na ons gesprek bel ik aan.
‘Anna, wat grappig om je weer te zien. Kom binnen.’
Ik glimlach en stap naar binnen, het huis in dat gisteren nog onze sekstempel was. Ik kijk rond. Geen spoor, niks.
‘Goh, dat heb je allemaal netjes opgeruimd.’
‘Haha, de schoonmaakster is net weg. Wat ben je vergeten?’
Hij pakt me vast en kijkt me aan. Zijn adem ruikt naar leverworst en koffie. Geen beste combinatie.
‘Daan, ik wil met je praten.’
Hij fronst. ‘Koffie dan maar?’ Ik knik en ga aan de keukentafel zitten. De keukentafel waar ik menigmaal op heb gelegen.
‘Wat ben ik eigenlijk voor jou?’ Hij deinst naar achteren, alsof hij de meest verbazingwekkende zin ooit hoort.
‘Waar komt dit ineens vandaan, Anna?’
‘Ik wil het gewoon weten. Alsjeblieft. Kun je me antwoord geven?’
Het blijft even stil. Zonder elkaar aan te kijken nemen we tegelijkertijd een slok koffie.
‘Eh, je bent een prachtige vrouw. Ik geniet enorm van je.’
‘Is dat alles?’
‘Nee, je bent een goede vriendin. Ja, een erg dierbare vriendin. Ik word altijd blij van je. Het is altijd fijn om je weer te zien. Te voelen. Wat is er, schatje?’
Ik houd het niet meer.
‘Ben je gelukkig met Claudia?’
Zijn handen gaan eerst door zijn haren, dan gaat zijn stoel naar achteren en tot slot vouwt hij zijn armen over elkaar.
‘Anna. Je weet wat ik je te bieden heb. Dat is volgens mij duidelijk. Ik geniet enorm van ons, je lijf, je alles. Ik heb trouwens geen zin om over mijn relatie met Claudia te praten nu.’
Ik moet het vragen. Er is geen weg terug. Ik moet het nú vragen.
‘Ik weet dat ik het zelf gedaan heb. Jarenlang. Gedaan alsof het allemaal oké was, en zo. Maar dat heb ik alleen gedaan, besef ik nu, omdat ik wist dat er méér is. Dat er meer kan zijn, tussen ons. Ik heb geen zin meer om te liegen tegen mezelf en ik moet het je vragen. Dus ga ik het ook vragen. Ben ik méér voor je, dan alleen seks? Zou ik meer voor je kunnen zijn dan alleen de seks?’
Hij kijkt bang en ik nu ook.
Wordt vervolgd...
Lees hier meer verhalen uit de verhalenreeks van Anna Karolina.
