Anna Karolina #86: Hardlopers zijn doodlopers
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week staat ze eindelijk oog in oog met Daan.
Ik hijg. Ik ren. Ik zweet. Ik heb net mijn koffer thuis gedumpt, ben onder de douche gesprongen en heb mijn lieflijk zomerjurkje aangedaan, waarvan ik weet dat Daans hart gaat smelten. Ik hou een taxi aan en begin onrustig heen en weer te wiebelen van ongeduld.
'Spannend afspraakje, jongedame?'
'Ja. Een heel spannend afspraakje.'
Mijn benen plakken van de opwinding aan de lederen bekleding. Het zijn altijd de korte ontmoetingen die je de meeste wijsheid bijbrengen, soms recht voor de raap of in mijn geval, als een verborgen boodschap tussen de regels door. De oudere, mannelijke medepassagier zonet op de vlucht tussen Berlijn en Amsterdam wist heel goed dat ik niet de weg van de minste weerstand zou kiezen. Hij moet hebben geweten dat zijn parabel me alleen maar dichter bij mijn beslissing zou brengen om voor de volle honderd procent te gaan voor mijn overheersende liefde voor Daan. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.
Lees ook: Anna Karolina #85: Wijze raad
'De persoon waar je heen gaat is een gelukkig mens. Wow, wat ben jij aan het stralen. Het is bijna aanstekelijk.'
De woorden van de chauffeur komen niet aan. Het is allemaal chaos en kleur om me heen. De rit duurt normaliter nog niet eens tien minuten, maar nu duurt-ie veel te lang. De stoplichten springen op rood, de man lijkt niet eens moeite te doen me snel op mijn bestemming te brengen. Voordat ik tegen hem uitval haal ik diep adem. Rustig Anna, dit is alleen maar goed, adem rustig in en uit. Om nou als een hysterische bakvis in ademnood aan te bellen bij de liefde van je leven is ook niet echt een strak plan.
Ik zie het huis van Daan. Ik zie licht. Ik voel zijn aanwezigheid. Ik reken in rap tempo af, gooi er wat fooi tegenaan en krijg nog wat bemoedigende woorden achter me aan geschreeuwd. Na een klein sprintje sta ik voor de deur. Ik hoor muziek. Hij is thuis. Wat er in mijn lijf gebeurt is bijna onmogelijk te beschrijven. Alsof er een wervelwind opsteekt binnenin. Een kracht die steeds harder en harder gaat tollen. Mijn lichaam lijkt een gevangenis. De storm aan verlangen barst uit zijn voegen. Ik moet door mijn mond in en uit ademen om mezelf rustig te krijgen. Alles lijkt onecht. In scene gezet. Alsof alles over een paar tellen gaat transformeren. De liefde zal alles op de juiste plek zetten. Het leven dat we leefden vóór dit alles zal in een keer weggeveegd worden. Daan en ik. Eindelijk samen.
Lees ook: Anna Karolina #84: Gewoon doen
Ik bel aan en tik ritmisch met mijn hakken op de stoep. De deur zwaait open en net als in de films staat ie daar. Mijn man. Mijn alles. Hij.
'Anna, krijg nou wat.'
Ik zeg niks, loop naar voren en druk mezelf met heel mijn kracht tegen zijn lijf aan. Hij voelt bezweet. Warm. Zijn hitte ruikt mannelijk, krachtig en kruidig. Ik voel dat-ie eerst ietwat weifelt, maar dan voel ik zijn overgave.
'Ik wist helemaal niet dat je zou komen. Schat. Waarom heb je niet gebeld? Wat een verrassing. Ik had echt verwacht dat je meer tijd nodig zou hebben.'
'Ik ben hier. Ik wil nooit meer weg. Ik wil alleen jou. De rest doet er niet toe.'
Door mijn tranen heen zie ik de ring vonkelen aan mijn vinger. Ik ben blij dat ik het zonet in alle gauwigheid thuis nog heb omgeschoven. Het plaatje is compleet. Perfect.
"Anna, ik, ik ben blij. Zo blij.'
Ik lach door mijn tranen heen en kus Daan op zijn warme lippen. We versmelten. Dit is het begin.
'Anna…'
'Ja.'
'Anna, wacht, ik ben niet alleen.'
Wordt vervolgd.
