Anna Karolina #160: Damirs laatste woorden
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna zet alles op alles om erachter te komen wie er achter deze neppe therapeut zit. Kloppen haar vermoedens?
'Ah schatje toch, uiteindelijk komt het allemaal echt goed. Geloof me. Geloof me, zoals ik in ons geloof.'
Daan trekt me naar zich toe en ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. Ik heb het gezegd. Ik heb de woorden geuit, dat ik het allerliefste met hem doorga. Deze boodschap zal vast en zeker bij Damir aankomen, als het nu al niet het geval is.
De keren dat ik dacht liefdesverdriet te voelen, heb ik me sterk vergist. De pijn die ik nu voel is verscheurend en verlammend tegelijk. Ik wil mezelf toespreken dat ik me niet zo aan moet stellen. Dat ik Daan toch echt veel langer ken dan die hele Damir. Dat alles wat ik met Damir dacht te hebben slechts een leugen is geweest. Dat de pijn die ik voel volledig uit proportie is. Maar mijn lichaam voelt ontegenzeggelijk kapot en gebroken.
Lees ook: Anna Karolina #159: De 'therapeut'
Daan drukt me nog eens dichter tegen zich aan en net op het moment dat hij de zware deur opentrekt en het pand van de therapeut wil verlaten, ruk ik me los.
'Ik ben iets vergeten. Ik kom zo.'
Mijn hart klopt in de keel, maar ik moet het zeker weten. Het is nu of nooit. Ik duw de deur zonder te kloppen open en grijp de telefoon uit de handen van de geschrokken neptherapeut.
'Damir, ben jij het? Zeg me iets. Alsjeblieft.'
Het blijft stil.
'Als je nu niks zegt, is het echt klaar. Dat snap je zelf ook wel.'
'Waarom?'
Ik herken zijn stem en begin te tranen van geluk.
'Je bent het wel. Ik wist het wel. Ik wist dat jij hierachter zat. Waar ben je? Hoe is het met je? Ik mis je zo. Wanneer kan ik je zien?'
'Anna, ik wil je dit niet aandoen. Ik heb je niks te bieden. Nogmaals, je moet door. Je moet herstellen van alles wat je voor me voelt. Het is een ziekte. Het is niet goed voor je.'
'Waarom doe je dit? Waarom jaag je dan nog als een fantoom achter me aan en stuur je die vage types mijn kant op? Waarom?'
'Ik wil alleen weten of het goed met je gaat. Ik wil dat je gelukkig bent.'
Zijn stem breekt.
'Dus je laat me echt gaan.'
'Anna. Het is klaar.'
Het is niet voor het eerst dat ik het hem hoor zeggen, maar wel de eerste keer dat er een onbekende rust over me heen komt, die me zegt dat het menens is en dat vechten geen zin meer heeft. Ik laat mijn arm hangen en geef me over.
'Hier. Ik ben klaar.'
Ik druk de mobiel weer terug in de handen van de dame, van wie ik totaal niet weet wie ze nu echt is, en wandel weg. Een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen, maar in de liefde gaat dat blijkbaar niet op. Toch kan ik alleen maar concluderen dat zelfs in de liefde op een gegeven moment de grens is bereikt.
Lees ook: Anna Karolina #158: Een oude bekende
Tot het moment dat je voelt hoe je nekharen rechtop gaan staan, het koude zweet je uitbreekt, hoe een gewicht dat blijkbaar bij je iedere stap meewoog, nu als het ware uit je lijf wordt gerukt en opstijgt. De hitte ontsnapt, de liefde vervliegt, de overtuiging dat die ene persoon alles voor je is, vervaagt langzaam en gaat verloren.
Stap voor stap verwijder ik mezelf van zijn wereld en stap mijn toekomst in. De frisse lucht vult mijn zonet nog leeggelopen longen en ik lach enigszins geforceerd.
'Wat zie jij er raar uit. Gaat het wel?'
Daan kijkt me met een schuin hoofd aan en doet snel zijn telefoon weg.
'Jep. Kom, dit heeft lang genoeg geduurd. Op naar de meiden. De zoektocht naar De Jurk kan beginnen.'
Hij schudt zijn hoofd en houdt het portier voor me open. Ik ga trouwen en daar ga ik eens even lekker van genieten.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
