Anna Karolina #76: Voldaan
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. De angstaanval van Anna in Berlijn heeft Daan aan het denken gezet, maar Anna gooit het toch over een andere boeg.
'Ik ga niet met je mee terug.'
'Wat zeg je? Anna, voel je je wel goed?'
'Nee, maar dan nog. Ik ga nu niet met je mee terug naar huis. Ik blijf hier.'
'De dokter zei dat je moet rusten. Je bent in de war. Natuurlijk ga je mee. Je denkt toch niet dat ik je achterlaat in een ziekenhuis in Berlijn!?'
'Daan.'
'Ja.'
'Je hebt me net zo makkelijk achtergelaten in Nederland, weet je nog? Nog even op boevenpad met je collega. Ben je wel goed bij je hoofd? Dus omdat die twee sloeries blijkbaar niet lekker genoeg waren ben ik weer het snoepje van de week?'
Lees ook: Anna Karolina #75: Controle
'Jij hebt echt niet door wie ik ben, he? Alsof ik op zoek ben naar een lekkerder hapje dan jij. Daar ben ik helemaal niet mee bezig, Anna. Het was puur voor de lol. Even een mannending. Zonder gedoe. En ja, dan belt Thomas een paar bekenden van hem op. Daar heb ik niet om gevraagd.'
Ik luister naar zijn woorden, maar het enige dat ik hoor is bla, bla, bla. Iedere keer als het bijna weer goed lijkt te gaan, komt Daan met excuses waar ik niet anders dan misselijk van word. Ook nu. Dit moet voor hem vermoeiend zijn. Als ook voor mij. Wij zijn nu eenmaal geen onbeschreven bladen. Wij hebben een geschiedenis. We blijven vissen naar de oude koeien in de sloot.
'Jij moet weer aan het werk. Ik kan nog blijven. Ik beroep me toch maar op een periode van bezinning en alleen zijn.'
'Ja, ja, bezinning. Jij gaat achter je surfboy aan zeker.'
Ik kijk weg.
'Anna, is dat echt wat je wilt?'
'Nee, maar ik weet in ieder geval wat ik niet wil, en wat niet goed voelt. En dat is nu mee terug gaan met jou.'
'Dus je houdt niet meer van me?'
'Dat zeg ik niet.'
'Wat zeg je dan wel?'
'Dat mijn liefde voor jou me blind heeft gemaakt voor wat ik wil en voel. Dit kan niet gezond zijn. Ik hang teveel aan alles wat verbonden is met jou. Ik laat alles liggen om je maar te voelen, bij je te zijn. Klaarblijkelijk doe jij dat niet. Jij kan net zo makkelijk een tripje plannen om lol te maken of zoals vroeger gewoon weer terug in de armen van je vriendin stappen. Ik wil kunnen wat jij kan. Pas dan zijn we gelijk. Pas dan kunnen we samen zijn. Denk ik.'
Lees ook: Anna Karolina #74: De gevallen vrouw
Met neergeslagen hoofd hoort Daan mijn betoog aan.
'Misschien heb je wel gelijk. Oké. Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik mee akkoord ga, maar het zij zo. Ik laat je.'
Mijn hart verkrampt, maar er is geen andere weg. We lijken op de kabels van een schommel waar je teveel rondjes om het as mee hebt gedraaid. Verstrengeld in elkaar, maar nooit versmolten tot één sterke dikke lijn. En hoe harder we proberen, hoe harder we draaien, des te harder en misselijkmakend is de terugval.
'Ga maar. Ik blijf niet lang. Ik voel me echt weer sterker. Zal snel weer naar huis mogen. Ik bedoel, hotel. Ik bel je als ik weer terug ben, oké?'
'Doe dat. Graag. Ik wacht op je.'
Daan geeft me een kus op de mond en loopt na een diepe zucht weg.
'Ik hou van je, Daan.'
Hij draait zich om en krult zijn rechter mondhoek ietwat naar boven.
'Dat weet ik.'
Hij ziet er voldaan uit en ik heb bijna spijt van mijn laatste liefdesbetuiging. Ik ook van jou is zeker te veel gevraagd.
Pffff. Ik druk mijn ellebogen diep in het bed en veer omhoog. Hoe ga ik dit aanpakken?
Wordt vervolgd
Lees hier meer van Anna Karolina
