Anna Karolina #92: Een nieuwe speler
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week staan Anna en Daan oog in oog met zijn ex: Claudia.
'Dat lachen zal je snel vergaan. Daan walgt van je. Vanaf vandaag ga je ons nooit meer zien. Jouw tijd met Daan is voorbij.'
'Zo zo, jij durft. Ik zou maar een toontje lager zingen, ordinaire sloerie.'
Ik probeer tot tien te tellen, maar mijn mond gaat vanzelf open.
Lees ook: Anna Karolina #91: De oude bekende
'Oké, misschien was ik in het begin niet helemaal zuiver, nee, en zag ik het als een grappig tussendoordingetje. Het had wel iets: een spannende affaire, een bezette man die mij verkoos boven zijn eigen vriendin. Maar dat was toen. Nu hou ik van hem. Het is geen spel meer. Maar voor jou is het altijd een ziek spelletje geweest. Daarom is Daan bij je weggegaan. Omdat je zo’n berekenend wijf bent. Kijk jou nu ook staan. ‘Ik ga op date met de vriend van Daan.’ Hoe zielig en zwak is dat?! En je hele leugen over die zwangerschap! Ziek, ik?! Jíj bent degene die haar hoofd moet laten nakijken. Jij kon Daan misschien niet veranderen, maar ik wel. De Daan die jij hebt gekend bestaat niet meer. Hij is mijn Daan en ik zal ervoor zorgen dat-ie…'
'Waar ga jij voor zorgen, Anna?'
Ik kijk achterom en zie het verbaasde gezicht van Daan.
'Ja Anna, laat maar horen, wat wil je allemaal veranderen aan je lieve Daan? Hi Daan.'
Claudia kijkt met een glimlach op me neer en ik hou het niet meer. Ik ren als een stomende stier op haar af.
'Ga van me af kreng! Je bent gek, je bent gek!'
Claudia schopt me van zich af en komt overeind. Daan helpt haar omhoog en ik krijg een déjà-vu van de vreselijke dagdroom van een paar minuten geleden op mijn netvlies. Maar deze keer is het echt, dit is geen droom. Dit kan niet waar zijn!
'Ophouden nu, allemaal wegwezen hier. Ik heb de politie al gebeld, stelletje malloten.'
Het oude vrouwtje is uit haar hok gekomen en rent met gebalde vuist onze kant op.
'Daan, kom, we gaan.'
'Anna, we gaan nergens heen. Ik bedoel, niet jij en ik alleen. We gaan samen, met z’n allen. Dit moet allemaal afgelopen zijn.'
Van de zenuwen begin ik het ‘Met z’n allen’-liedje van Henny Huismans Mini-playbackshow te neuriën.
'Kom, hup.'
Ook al heb ik het idee dat zowel Claudia als ik hem hard in zijn gezicht willen uitlachen, tóch laten we onze hoofden hangen en lopen we als stoute kleine kinderen achter hem aan. Stiekem glijdt mijn blik opzij en voor het eerst zie ik een uitdrukking op het gezicht van Claudia die mij nooit is opgevallen. Ik zie een vrouw met verdriet. Een vrouw die alleen gelaten is. Een vrouw die niet snapt waarom haar dit allemaal gebeurt. Ik kijk in mijn eigen toekomst. Ik krijg onverwachts medelijden met haar en kijk van schrik weer strak voor me uit.
Lees ook: Anna Karolina #90: Fatale ontmoeting
'Oké, twee zwarte koffie. Vertel, wat is hier aan de hand? Eén voor één graag. Clau?'
Hoe durft hij haar Clau te noemen in mijn bijzijn? Dat klinkt als een koosnaampje.
'Ik heb niks te zeggen. Ben ook laat. Ik zie Jeroen zo. Heb hem net de locatie doorgestuurd.'
Claudia vervalt weer in haar stramme ik.
'Jeroen? Mijn Jeroen?'
'Nou ja, mijn Jeroen inmiddels.'
Daan bijt op zijn lip en ik weet dat-ie niet blij is met dit nieuws. Dus dat wijf heeft gewoon gelijk. Hij hapt.
'Daan, ik wil weg. Je ziet toch dat deze vrouw spelletjes speelt.'
Hij lijkt even te twijfelen, maar staat gelukkig op.
'Ja, kom. We zijn klaar hier.'
'Hé jongens. Wat een verrassing.'
Een fris ogende, lange, blonde god komt binnengewandeld en geeft Claudia een smakkerd op haar lippen.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
