Anna Karolina #47: De kater
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar affaire met Daan is compleet uit de hand gelopen. Een illusie armer vertrekt ze naar het eiland Ibiza. Maar nu is Daan terug, mét een aanzoek. En Anna zegt ja. Maar zal het ook ja blijven?
‘Wat? Echt?’
‘Ja. Geen betere manier om onze liefde te bezegelen, lijkt me.’
Daan kijkt vertwijfeld.
‘Niet dan? Ik denk dat we twee mogelijkheden hebben: óf er helemaal voor gaan óf er een punt achter zetten. Dat halve werk is niks voor ons. We hebben lang genoeg gerommeld.’
Lees ook: Anna Karolina #46: Het antwoord
Daan knijpt zijn ogen toe en dan herstelt hij zichzelf. Ik voel me voldaan en zelfverzekerd.
‘Ja… dat dacht ik dus ook. Nou, laten we dan maar lekker een fles bubbels bestellen. We hebben iets te vieren.’
Ik glimlach en voel me net Bree Van de Kamp uit Desperate Housewives, met haar o zo heerlijke neplach. Nee zeggen lijkt me funest voor ons, en trouwen heb ik stiekem toch altijd gewild. Het is niet eens het gevoel van eindelijk huwen met de man van mijn dromen, nee, het is vooral een dikke middelvinger uitsteken naar die lelijke trol van hem. Ex-trol welteverstaan. Ik was al bang te eindigen als een sneu cliché. Een domme griet die in een fantasiewereld leeft en denkt dat een bezette man uiteindelijk voor haar kiest. Et voilà, ik sta op het punt het tegendeel te bewijzen. Mijn ego lacht.
We openen glunderend de fles champagne en proosten op ons nieuwe hoofdstuk. Al voelt mijn beweegreden om ja te zeggen een beetje nep, ik begin met de minuut gelukkiger te worden. Des te harder je lacht, des te meer je uiteindelijk in je geluk gaat geloven.
De nacht eindigt in een wandeling over het strand, onder de prachtige sterrenhemel. We kunnen niet meer van elkaar afblijven en eenmaal terug in het huis vallen we na nog een heftig vrijpartij geheel oververhit in elkaars armen in slaap. Als dit mijn voorland is, dan wil ik morgen al trouwen.
De volgende ochtend is het niet de wekker die me wakker piept, maar een oproep die naar mijn gevoel veel te vroeg komt. Mensen weten toch dat ik er tussenuit ben?
‘Hallo.’
Ik neem op met een schorre stem en voel instant de man met de hamer die mijn hoofd in tweeën lijkt te splijten. De bubbels hebben pijnlijke prikkels in mijn hoofd veroorzaakt. Wat begon als een droom, voelt nu als een nachtmerrie. Ik sta op en strompel richting de keuken om een fles water achterover te slaan.
Lees ook: Anna Karolina #45: De grote vraag
‘Schat. Met Juul. Hoe is het? Is-ie al bij je geweest? Haat je me nu?’
Ik klok wat flinke slokken weg en schraap mijn keel.
‘Hi pop. Nee gekkie, natuurlijk haat ik je niet. Eh, ik heb groot nieuws. Ik… ik ben verloofd. We zijn verloofd.’
‘Wat?!!’
Vervolgens blijft het stil aan de andere kant van de lijn. Lang genoeg om te beseffen dat er geen gelukskreet achterna zal komen.
‘Anna, wat zeg je nou? Ben je serieus?’
‘Ja. Hij vroeg het me gisteren. En ik zei ja.’
‘Je maakt echt een grapje. Dit is toch het domste wat je kunt doen nu. Ieder weldenkend mens kan ruiken dat dit het slechtste idee ooit is. Luister, ik geloof best dat jullie gek zijn op elkaar, hallo, wie heeft die gast anders naar je toegestuurd? Maar Anna, tróúwen? Nu?! Je hebt buiten jullie affaire geen idee met wie je te maken heeft. Kijk eerst eens hoe die gast is als-ie opstaat in de ochtend ofzo.’
‘Juul, ik heb een knallende koppijn. Ik kan hier even niks mee.’
‘Neem een paracetamol en bel me verdomme zo snel mogelijk terug.’
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
