Anna Karolina #137: Een kat in het nauw
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daan heeft door dat er iets niet klopt. Anna en hij krijgen knallende ruzie.
In een reflex sla ik het mobiel uit haar handen. Het ding kleddert snoeihard tegen de grond en tot mijn blijdschap is van het scherm niks meer over dan een flink spinnenweb.
'Wat doe jij nou?'
Lees ook: Anna Karolina #136: De zo goed als naaktfoto
Daan kijkt me verbaasd aan en blijft naar de grond kijken. Jessica spert haar ogen wijd open en staart me met haar schaapachtige blik vragend aan.
'Sorry, je ziet toch zelf hoe druk het is. Er liep net iemand tegen me aan. Ik zorg dat je een nieuwe krijgt. Dat ding was toch een beetje aan vervanging toe.'
Daan trekt me snel mee en we laten Jessica verward en verontwaardigd achter.
‘Anna, dat kun je niet menen. Je smijt zomaar iemands mobiel uit handen. Wat is er aan de hand? Wie was die man op de foto. Ik ken hem ergens van.'
Ik kan op dit moment alleen maar hopen dat Daan Damir nooit met zijn haren los zou herkennen. Toen hij hem voor het eerst ontmoette was hij strak in het pak met zijn haren uit het gezicht in een hoge knot. Het lijkt me stug dat hij iets vermoed op zoveel kilometer afstand van waar hij denkt dat Damir zich bevindt.
'Ha ha, jij kent een model uit Marokko. Nou, vertel. Ik ben benieuwd. Zullen de meiden ook geweldig vinden, want die zijn allemaal smoor op die gast.'
'Maak me niet belachelijk Anna, er is iets aan de hand. Sinds we samenwonen en verloofd zijn lijkt het moeilijker om contact met je te maken.'
'Stel je niet zo aan Daan. Kunnen we even ergens een drankje doen of zo? Ik val bijna flauw.'
Geagiteerd pakt Daan mijn hand vast en we gaan op het terras van het eerste de beste hotel zitten. Ik glimlach naar hem en probeer de situatie luchtig te maken.
'Je vertelt me nu wat er is.'
'Niks. hoezo? Het is hier bloedheet. Ik heb een drukke dag achter de rug en ik zeg toch dat ik werd geduwd.'
Lees ook: Anna Karolina #135: Het groene monster in Anna
'Okay, hou op met je act. Ik ken jou Anna, en ik weet wanneer je een masker op zet en doet alsof. Soms lijkt het alsof je totaal iemand anders bent en door je web aan leugens er zelf in gaat geloven. Vroeger was dat een goede eigenschap, toen we wel moesten liegen gedurende dat stiekeme gedoe van ons, maar nu zijn we samen Anna. Wij zijn een stel. Spelletjes zijn klaar nu. We moeten eerlijk zijn tegen elkaar. Ik ben niet voor niks hierheen met je gekomen. Ik wil dat we weer op een lijn komen te zitten Anna. Door de drukte op mijn werk en weet ik wat nog meer, heb ik het gevoel dat ik niet meer weet waar we staan. We hebben het nauwelijks over ons toekomstige huwelijk. Welke vrouw praat daar niet over?'
'Doe niet zo generaliserend. Jij hebt als domme verrassing de vlucht geboekt, niet ik. Ik weet niet waarom het niet tot je doordringt, maar ik ben hier om te werken. WERKEN! Je verpest het op deze manier.'
Het kwam er te hard en hysterisch uit en ik voel me als een kat in het nauw.
'Je hebt gelijk. Het was een domme actie. Ik ga terug naar het hotel en pak mijn spullen. Succes Anna. Ik ben trots op je.'
Versteend blijf ik op mijn plek zitten. Geen woorden komen uit mijn mond. Als verdoofd, totaal los van de gehele situatie kijk ik Daan na die een taxi aanhoudt en wegrijdt zonder ook maar even om te kijken. En net op het moment dat ik in de stress dreig te schieten, besef ik, dat dit precies mijn bedoeling is geweest. Daan moest weg. Hij was een stoorzender gedurende dit avontuur. Er broedt een vurige passie in mij en hoe ongepast slecht het ook aan de ene kant voelt, alles aan mij schreeuwt verrukt van blijdschap.
wordt vervolgd
