Anna Karolina #45: De grote vraag
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar affaire met Daan is compleet uit de hand gelopen. Een illusie armer vertrekt ze naar het eiland Ibiza, waar ze afleiding zoekt bij een gogo-danser. Maar Daan is terug. En hij heeft een vraag...
‘Ik heb honger.’
‘Ik ook.’
Daan en ik kijken elkaar lachend aan. Het geluid van onze rammelende magen maakt ons melig en we plannen een time-out. Ik reik naar mijn telefoon en zie dat deze reeds twee uur heeft aangetikt. Ook zie ik acht gemiste oproepen en twee berichten. Van Juul en, shit, Daniël. Waarom komt al het mooie en goede altijd tegelijkertijd? Als Daan niet ineens voor mijn neus had gestaan, had ik zeker een mooie nacht met mijn snoepje beleefd. En nu, nu is Daniël slechts een klein hoofdstuk in het-grote-Daan-en-Anna-liefdesverhaal geworden. Ik zucht. Het leven lijkt soms één grote grap.
Lees ook: Anna Karolina #44: Totale overgave
‘Wat ben je toch aan het peinzen, schatje? Kom! Kleed je aan.’
Ik glimlach. Tien minuten later stappen we naar buiten en kruipen we de taxi in. Zelfs daar kunnen we onze handen niet van elkaar af houden. Ik weet niet of het Ibiza is, of het feit dat niemand ons hier kan storen, maar we zijn niet te houden.
‘We have arrived. Sir, madam. Excuse me.’
De taxichauffeur kucht en we schikken blozend onze kleding recht. Dat ritje ging snel.
Het restaurant zit verscholen tussen hoge bomen en is voor een leek onvindbaar. Het kleine bordje langs de weg zou eenieder ontgaan, maar eilandbewoners weten de plek te vinden, net als een paar uitverkorenen van buitenaf. Dit is een verborgen parel die ik een jaren geleden samen met Juul heb ontdekt via een paar hippe locals. We hadden gezworen het nooit met niemand te delen, maar ja, dit is een uitzondering. Het eten is verrukkelijk en de ambiance romantisch en zwoel. Het lijkt wel speciaal ontworpen voor liefdeskoppels die middenin de nacht hongerig zijn naar meer. De lampionnen in de bomen en de tafeltjes met wit linnen stralen ons tegemoet. Het is rustig en we kunnen meteen plaatsnemen.
‘Hoe voel je je Anna?’
‘Gelukkig.’
‘Echt?’
‘Ja.’
Dit keer lieg ik niet. Ik voel me gelukkig. Nu. Als ik niet hoef na te denken over de realiteit van morgen. Terug in Amsterdam zal alles anders zijn. Claudia zal Daan echt niet met rust laten. Dat is wishful thinking. En hoe moet het verder met ons? Gaan we daten? Moet ik me iedere avond gaan afvragen waar hij is, wat hij aan het doen is en vooral, met wie? Wat zijn we nu, vriend en vriendin?
Lees ook: Anna Karolina #43: Moment van de waarheid
Ik neem een slok van mijn wijn.
‘Eh, wanneer gaan we terug?’
Daan kijkt me met zijn glinsterende ondeugende ogen aan.
‘Laten we nog even blijven. Ik heb in ieder geval vijf dagen vrij genomen. Ik wil nog vele malen van je genieten hier. Nu ik je helemaal voor mezelf heb.’
Ik steun met mijn hoofd op mijn handpalm. Ik zou zweren dat er net een straaltje kwijl langs zijn mondhoek naar beneden liep.
‘En dan?’
‘Wat bedoel je?’
‘Nou gewoon, en dan? Hoe zie je het voor je?’
Zijn blik wordt nu iets ongeruster. Hij schuift een beetje op zijn stoel. Zie je wel. Ik wist het. Hij heeft hier totaal niet over nagedacht. Natuurlijk. Je schatje achternavliegen is één groot avontuur. En urenlang vrijen, daar is ook niks mis mee. Maar hoe verder? Tja.
Ik slurp mijn glas leeg en kijk langs hem heen.
‘Wat zou jij willen?’
‘Nou, ik weet in ieder geval wat ik níet meer wil.’
‘En dat is?’
‘Bemoeienissen van anderen. Ik wil dat wij samen kunnen zijn zonder het verleden. Ik weet dat het onmogelijk wat ik vraag, maar wij, samen, een nieuw begin. Dat is wat ik wil.’
‘Anna.’
‘Ja.’
‘Wil je met me trouwen?’
Wordt vervolgd...
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
