Anna Karolina #44: Totale overgave
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar affaire met Daan is compleet uit de hand gelopen. Een illusie armer vertrekt ze naar het eiland Ibiza, waar ze afleiding zoekt bij een gogo-danser. Maar Daan is terug, en hóe. Wat heeft ze dit gemist.
‘Ik wil bij niemand anders zijn. Ik wil jou. Alleen jou.’
Ik pers mezelf tegen zijn lijf en wil hier en nu één worden met hem.
‘O, Anna.’
De woorden kunnen nog net aan zijn lippen ontsnappen, want ik hou het niet meer en begin hem gulzig te kussen. Ik ben slechts twee kledingstukken verwijderd van totale naaktheid en binnen vijf seconden liggen zowel mijn zomerjurkje als string op de grond.
Lees ook: Anna Karolina #43: Moment van de waarheid
Onze lijven lijken wel woest over alle weken die ze het zonder elkaar hebben moeten stellen. Onze handen klauwen aan elkaars lijf en ons gehijg galmt door het oude huis. Daan omklemt mijn borsten, kust ze alsof het kroonjuwelen zijn en laat zich vervolgens naar beneden zakken. Ik zucht diep. Zijn tong kent de weg als geen ander. Ik zak door mijn knieën en voor ik het weet lig ik op de koude grond te kronkelen onder zijn begeerte. Het duurt niet lang voor ik mijn hoogtepunt bereik, en ik kijk hem verhit aan.
‘Ik kan niet wachten om dit iedere dag te doen. Je iedere dag naast me te hebben liggen. Rust maar even uit schoonheid, want ik ben nog lang niet klaar met je.’
Ik kijk hem glazig aan. Een leven samen met Daan. Mijn Daan. Ik kan het niet geloven. Na een paar minuten op zijn borst te hebben gelegen, open ik mijn ogen en zie zijn opwinding. Zijn ogen kijken me doordringend aan en kleuren donkerder dan ervoor. Het is zover. Hij gaat bovenop me liggen, kijkt me strak en geconcentreerd aan, en glijdt met zijn hardheid in me. Ik schud mijn hoofd van genot. Wat heb ik dit gemist. Hoe heerlijk de gogo-danser ook is, hij haalt het bij lange na niet bij het gevoel dat dit me geeft.
‘Kijk me aan.’
De gebiedende woorden klinken uit zijn mond. Ik open mijn ogen en kijk hem aan. Dit is het moment dat we echt samensmelten. Eén zijn. Hier ligt de waarheid dat we bij elkaar horen. Wat ik heb gevoeld al die jaren, is waar. Ik voel dat zijn lijf samenspant, dat hij steeds harder stoot en met een brul van ontlading en genot komt ook hij klaar. Zijn lijf ontspant zich en zijn bezwete hoofd graaft zich in mijn hals. Hij inhaleert de lucht van onze seks en kust me zachtjes op mijn slaap. Ik kan het niet tegenhouden en laat mijn tranen de vrije loop.
‘Schatje toch.’
Daan likt mijn tranen zachtjes op.
‘Het is goed. Alles is nu goed.’
Hoe mooi de woorden ook klinken, ik ben realistisch genoeg om de angst te voelen voor het tegendeel. Waarom zou het nu anders zijn dan alle keren hiervoor? Natuurlijk, als we samenzijn is er geen vuiltje aan de lucht, maar doen we de deur eenmaal open naar de wereld om ons heen, dan begint de ellende. Onze liefdesbubbel beschermt ons tegen invloeden van buitenaf. Maar zo werkt het niet. We kunnen ons nu niet meer verstoppen. Oef. Het zweet loopt over mijn rug, maar dit keer niet van verlangen.
Lees ook: Anna Karolina #42: In tweestrijd
‘Waar denk je aan?’
Ik wil dit moment zo lang mogelijk vasthouden. Ik wil hier niet uit. Laat dit niet nu al uit elkaar spatten.
‘Aan ons. Aan al het moois dat voor ons ligt.’
Ik lieg. Daan kust me op mijn mond. Zachtjes, en dan steeds harder en harder. Ik voel dat het tijd is voor ronde twee. Ik geef me over. Geen gedoe. Niet nu. Niet vandaag. Morgen is een nieuwe dag.
Wordt vervolgd…
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina
