Anna Karolina #110: De zoen
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Damir heeft zijn zinnen gezet op Anna en zet haar onder druk. Intussen begint Anna zich zorgen te maken over Daan.
Ik ruk me los. Mijn ogen waren net zó dicht op elkaar geperst door zijn krachtige zoen dat ze eerst moeten wennen aan het daglicht. Zijn armen omklemmen me nog steeds als ik met al mijn kracht met mijn vuisten op zijn borst begin te slaan.
Lees ook: Anna Karolina #109: De ongenode gast
'Rustig maar, kleintje.'
Damir laat me los. Ik kijk hem met boze vochtige ogen aan.
'Hoe durf je mij hier zomaar op te zoeken? En wie geeft je verdomme het recht om me kussen? Als mijn vriend hier achterkomt dan ben je nog lang niet jarig.'
'Haha, alsof jij hem ook maar iets gaat vertellen over ons.'
'Er is geen ons. Rot op!'
'Zeg eens eerlijk. Heb je je mannetje verteld over wat er zich in Tilburg heeft afgespeeld?'
Ik knijp mijn ogen dicht van boosheid.
'Niet dus.'
'Ik vertel het hem echt wel hoor, het heeft niks met jou te maken, mafkees. Mijn man is druk. Hij werkt. Zou je ook eens moeten doen. Trouwens, er is helemaal niks gebeurd.'
Ik doe een poging hem aan de kant te duwen, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht.
'Rustig maar, ik ga al.'
En weer plant hij zijn mond op de mijne. Zijn lippen zijn zacht doch hard, geen idee hoe dat kan. Zijn kus smaakt zoet en mijn armen die klaarstaan om weer klappen uit te delen zakken als twee doorgekookte spaghettislierten naar beneden.
'Zo, nu heb je weer genoeg om over na te denken.'
Ik voel een klein klapje op mijn wang en dan ineens, zomaar uit het niets, voel ik hem niet meer. Ik tuur eerst in de zon en bemerk dat hij weg is. Verdwenen.
'Eikel.'
Ik pak meteen mijn telefoon en bel Juul.
'Hij is hier geweest.'
'Wie?'
'Damir natuurlijk.'
Het blijft even stil. Dan hoor ik wat gek gerommel en deuren die dichtklappen.
Lees ook: Anna Karolina #108: De aanhouder wint
'Anna, ik wilde je net bellen. Sorry voor vanochtend. Ik was echt een trut. Maar voor nu, ga alsjeblieft naar huis. Of nee beter, kom naar mij toe. Naar mijn appartement. Ik heb de huurders eruit gekickt. Joost belde me ook net. Ik wilde niet opnemen, maar ik ben bang dat je gelijk had over Damir. Ik wilde je al waarschuwen.'
'Waarschuwen? Waarvoor?'
'Je moet Daan bellen. Damir heeft Joost ook al bestookt met telefoontjes over jou. Joost heeft hem onder druk verteld over Daan.'
'Daan? Hoezo? Wat moet hij van Daan?'
'Kom nou gewoon hierheen. Ik ga dat allemaal niet over de telefoon vertellen.'
'Ik kom eraan.'
We hangen op en ik bestel meteen een taxi.
Helemaal opgefokt kom ik aan bij Daans werk. First things first. Eerst mezelf er zeker van stellen dat die brutale eikel hem geen bezoekje heeft gebracht. Het liftritje van een paar tellen lijkt nu wel minutenlang te duren. Schiet op! De liftdeur gaat open en ik zie hem meteen.
'Anna, wat doe jij hier?'
Lees ook: Anna Karolina #107: Overuren
Daan laat snel de arm los van een blondine die met haar rug naar me toe staat. Ze draait zich langzaam om en kijk me met haar blauwe bambi-ogen dommig aan.
'Eh, Liv, ik kom zo bij je. Ga maar alvast aan de slag.'
Hij kan het niet helpen om haar even na te kijken.
'Anna, what de fuck, wat doe je hier?'
'Daan, kan je vandaag niet thuis werken ofzo? Ik zal het zo allemaal uitleggen.'
'Anna, doe niet zo achterdochtig. Dat was Liv, mijn stagiaire. Je gaat toch niet jaloers doen om zo’n grietje.'
'Waar heb je het over? Ik heb geen tijd voor deze flauwekul, al is het laatste hier nog niet over gezegd. Ik heb nu even belangrijkere dingen aan mijn hoofd dan een of andere stagiairemuts.'
'En dat zijn?'
De liftdeur gaat achter ons open en Damir stapt met een voldane lach op ons af.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
