Anna Karolina #179: De huwelijksreis
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Nu de rust eindelijk lijkt wedergekeerd, ontdekt Anna iets nieuws op hun huwelijksreis in Mexico. En dat zou weleens voor heel wat onrust kunnen gaan zorgen.
Vier weken na de bruiloft
Lees ook: Anna Karolina #178: De waarheid
Ik staar naar de zee. Normaal gesproken vind ik water iets rustgevends hebben, maar vandaag lijken de golven juist woest en genadeloos. Ik durf niet het onstuimige water in, kijk van een veilige afstand naar Daan, die al minutenlang in gevecht is met de natuurkracht. De zon brandt op mijn lichaam. Ik verstel mijn ligstoel en laat me achterover zakken. Ik durf mijn ogen niet te sluiten uit angst dat ik hem weer voor me zal zien, maar ik doe het toch. Angst is iets afschuwelijks. Het maakt je gek. Juist de angst voor iets maakt het groter. En ja hoor, ik kon erop wachten. De kop van Damir verschijnt achter mijn netvlies. Hij kijkt me met een doodse blik aan, alsof hij dwars door me heen kijkt. Dit herhaalt zich iedere dag weer. Ik weet dat hij dit alles afkeurt. Dat ik hem heb teleurgesteld, maar ik kon voor mijn gevoel niet anders. Ik wist me eigenlijk geen raad. Als er iemand was geweest die voorbij was gekomen met een snelle motor, auto, vliegtuig, of wat dan ook. En had gezegd: 'Kom Anna, ga mee, we laten alles achter en gaan,' had ik het ook gedaan. Maar er was geen uitvlucht. Gewoonweg weglopen van mijn huwelijk was ook geen optie. Al die mensen. En moest ik Daan voor de zoveelste keer weer teleurstellen? Dan maar dit. Dan maar gelukkig met dit. Een traan loopt over mijn slaap. Ik schaam me voor mijn gebrek aan lef.
'Coca Cola, Fanta, Beer?'
Een harde stem weerklinkt over het strand en schudt me wakker uit mijn gemijmer.
'Yes, here.'
Ik gebaar naar de vrolijk ogende verkoper en bestel een ijskoud biertje. Het is je huwelijksreis of niet. En om nu te mokken in Mexico vind ik ook weer zo stom. Ik lach breed naar het vriendelijk mannetje en krijg een brede lach terug. Zie je wel, geluk is eenvoudig. Gewoon lachen en dan volgt je gevoel vanzelf. Ik neem een slok en laat het koude vloeistof mijn lijf van binnenuit afkoelen.
'Fuck, Daan!'
Ineens voel ik koude druppels over mijn lijf spatten en kijk in de lachende ogen van mijn man. Vrolijk als een klein kind staat-ie boven me met zijn haren te zwiepen.
'Kom Anna, stel je niet aan, het is heerlijk.'
'Nee, laat me nou maar even hier lekker chillen. Kijk, ik heb bier, ook voor jou.'
'Ah, dat is nou zo mooi he, aan getrouwd zijn, dat er altijd iemand is die aan je denkt.'
Ineens kan ik het niet meer binnenhouden. Vieze stukjes kots vallen voor mij op het zand.
'Anna, schat, ben je wel oké?'
Daan kijkt verschrikt en houdt mijn haren uit mijn gezicht, terwijl mijn lichaam zich klaarmaakt voor een tweede golf. Het zure spul brandt in mijn keel. Ik voel me draaierig en rillerig.
'Haal me uit de zon, alsjeblieft Daan.'
'Kom.'
Daan zwaait naar iemand van het resort en voor ik het weet word ik door zijn armen begeleid naar onze suite. De airco geeft me een ijskoude klap in mijn gezicht en ik voel hoe beroerd ik ben.
'Ga maar liggen lieverd. Je hebt misschien ook wel iets te veel zon gehad, hè?'
Lees ook: Anna Karolina #177: Het kruispunt
'Ja. Sorry, ga jij maar weer lekker terug hoor. Ik wil slapen. Ik voel me moe. Heel moe.'
'Ik laat je niet alleen, ben je gek.'
'Nee, alsjeblieft Daan, ik wil alleen zijn. Ik wil even helemaal niks. We hebben nog een hele week hier.'
Daan aait over mijn bezwete hoofd, geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt weg. Ik ruik de kots in mijn haren. Ik besluit toch maar met een slakkengang naar de badkamer te lopen om mijn haren uit te spoelen onder de wasbak. En dan, opeens, zie ik het. Mijn beautycase met daarin mijn doosje tampons. Mijn mond valt open. Ik ben de afgelopen weken niet ongesteld geworden. Nee. Nee. Dat kan niet. Dat ga je verdomme niet menen?!
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
