Anna Karolina #142: De liefdesverklaring
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Voor Anna wordt het met de dag duidelijker aan wie ze haar hart nu eigenlijk wil geven. Maar wordt die liefde ook beantwoord?
'Ik ook van jou.'
Lees ook: Anna Karolina #140: Een onverwachte wending
En het is waar. Ik ben er klaar mee om te liegen tegen mezelf. Het gebeurt allemaal zo snel, maar misschien is de liefde die ik voor Daan voel langzaamaan aan het opbranden. Jarenlang verlangen naar iemand die nog niet de jouwe is, eist op een gegeven moment ook zijn tol. Trouwen met Daan zou voor mij het ultieme moeten zijn. Ik zou de gelukkigste vrouw op aarde moeten zijn. Moeten zijn... coulda, woulda, shoulda. Ineens moet ik denken aan de woorden van de relatiegoeroe Samantha Jones uit Sex and the City. Dat gevoel van tekortschieten aan wat je zou moeten voelen. Ik weet ook niet hoe het kan. Ik wil het nu ook allemaal niet weten. Het enige dat je je ooit herinnert van anderen is het gevoel dat ze je uiteindelijk geven, zegt men in die oh zo uitgemolken quotes op Insta, maar het is waar. Ik kan hoog of laag springen, maar het gevoel dat ik krijg op het moment dat ik met Damir ben, is onbeschrijfelijk. Hij heeft me. Ieder deeltje van mij wil door hem geliefkoosd worden. En dat is precies wat de komende drie uur gebeurt.
'Je moet wel onder me liggen deze keer, mijn lijf is nog te broos om gewicht te verdragen.'
Ik knik glunderend en ga, vrijwillig en zo week als een slak, op bed liggen. Al de voorgaande keren was de seks heftig en hard. Bij iedere samenkomst was het direct aan. Tegen de muur geworpen worden was aan de orde van de dag. Maar deze keer is anders. Wij neuken niet, we bedrijven de liefde. Deze keer voelt het echt. Het is liefde. Hij heeft het gezegd. Mijn hele lijf gloeit door zijn liefdesverklaring. Damir houdt van me. Ik adem diep in en laat de betekenis van de woorden in me zakken. Ik kreun en kronkel met mijn lijf als reactie op zijn dwalende kussen. Hij positioneert zichzelf tussen mijn benen en begint aan een sessie die de boeken in zal gaan als mijn heftigste ooit. Het orgasme dat aanzwelt als een groeiend gebergte houdt wel een tiental seconden aan. Zijn kracht lijkt wel in me gestroomd en ik kan me niet heugen me ooit meer mezelf te hebben gevoeld als tijdens de ontnuchtering na het orgasme van deze avond. Dit is wie ik ben. Ik ben wakker en volkomen één met mezelf. Mijn hoofd en lichaam zijn niet meer los van elkaar. Ik zweef niet, maar sta met beide benen op de grond. Ik houd van deze man en daarmee uit.
'Wanneer vliegen we terug?'
'Vanavond nog,' zegt Damir uitgeput en slechts een aantal minuten na ons liefdesspel valt hij als een blok in slaap. Ik vlei me tegen zijn mooie, bezwete lijf aan en ook ik kom al snel in dromenland aan. Vreemde geluiden verstoren iets te vroeg mijn droom en ik open half mijn ogen. In een vage schijnsel zie ik de omtrekken van Damir die zich aan het aankleden is.
'Ben je wakker? Wacht, ik help je wel. Hoe lang hebben we nog?'
Damir gaat zuchtend op het rand van het bed zitten en ik zie dat hij veel moeite heeft met het feit dat hij niet alles alleen kan doen nu.
'Wat moet ik toch zonder jou.'
Ik glimlach.
'Retorische vraag, ga ik vanuit. Ehm, even wat anders. Je snapt wel dat ik eerst naar Daan moet als we landen. Ik kan niet meer met hem in een huis blijven wonen als wij verder willen.'
Damir blijft stil. Ik druk mijn lijf tegen de zijne en plant een kus op zijn lippen. Hij beantwoord de kus slecht lauwtjes en kijkt weg.
'Begrijp me niet verkeerd Anna, maar ik weet niet of het meteen een goed idee is om te gaan samenwonen.'
'Maar hoe zie je het dan voor je?'
Lees ook: Anna Karolina #141: De onomkeerbare nacht
'Anna, er spelen belangrijkere dingen op dit moment.'
'Maar gisteren zeg je nog….'
'Niet nu. Echt even niet. Houd even stil.'
Wordt vervolgd
