Anna Karolina #141: De onomkeerbare nacht
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna heeft Damir weer in haar armen kunnen sluiten, maar door alles wat er gebeurt is, krijgt ze intense nachtmerries.
'Damir.'
Ik gooi mezelf in zijn armen. De rest van de crew kijkt ons vol verbazing aan.
'Ehm, Anna, gaan wij nog door met de shoot?'
Jessica kijkt beteuterd naar ons en je ziet dat ze zonet alles op een rijtje heeft gezet en doorheeft dat een mogelijke fling met Damir er voor haar niet inzit.
'Neem het alsjeblieft voor de rest van de avond over. Stuur me de foto's zo snel ze klaar zijn. Ik bel je first thing morgenochtend.'
Het lijf van Damir hangt tegen de mijne aan. Alles aan hem lijkt gehavend en zwak.
'Kan je even hier zitten? Hoe wist je in hemelsnaam dat ik hier was?'
'Anna, ik moet je zoveel vertellen.'
Lees ook: Anna Karolina #139: Daan in levensgevaar
Ik zie aan hem dat hij moeite heeft om overeind te blijven staan.
'Stil nu maar. Ik ga even kijken of ik hier een kamer kan regelen waar we veilig zijn. Het oude hotel zal wel in de gaten worden gehouden; of door die grijze pakken of door de gasten die je dit aangedaan hebben.'
Het enige dat Damir kan doen is knikken. We hebben geluk, er is nog een kamer over en samen met een behulpzame piccolo leg ik Damir langzaam op het bed. In de badkamer bevochtig ik een handdoek en loop terug naar de kamer. Hij ligt nog steeds breeduit op het bed zoals ik hem achtergelaten heb en staart naar het plafond.
'Ik moest wel. Ik moest alles wel staken. Ze dreigden jou en Julia pijn te doen.'
'Het is voorbij nu. Stop met praten. We hebben het er later wel over. Ik ga je schoon deppen, okay?'
Ik open de knoopjes van zijn overhemd, die vanochtend nog wit was, maar nu onder de oranjerode bloedvlekken en bruine zandvegen zit. Zijn hele borstkas lijkt wel gekneusd en kleurt bont en blauw. De tranen prikken in mijn ogen.
'Ik ga een dokter halen.'
Ik maak aanstalten om de receptie te bellen als Damir me tegenhoudt.
'Het komt goed. Alsjeblieft. Ik wil niemand zien behalve jou nu.'
Ik aai zijn lange vochtige haren uit zijn gezicht en kus hem op zijn slaap.
'Het is goed. Ga maar slapen.'
Hij sluit zijn ogen en ik glijd met het natte doek over zijn lijf. Al snel voel ik dat hij in een diepe slaap geraakt en ik ga door met het zachtjes deppen van de man, waar ik in een korte tijd immens veel gevoel voor heb ontwikkeld. Heel voorzichtig stroop ik al zijn vieze kledij van zijn prachtige lijf en bedek hem onder de deken. Zelf ga ik op de bank tegenover het bed liggen en val na wat onrustig gewoel ook in een diepe slaap. Ik droom van een bruiloft. Maar niet van die van mij en Daan. Ik herken niemand van mijn naasten en voel me een indringer, een vreemde, op mijn eigen feest. Mijn toekomstige echtgenoot staat met zijn rug naar me toe en op het moment dat hij zich omdraait zie ik Damir. Bezweet en met wilde hartkloppingen schiet ik omhoop uit mijn droom en kijk richting het bed. Het is leeg!
Hij is weg. Met een ruk sta ik op en ren richting de badkamer. De deur gaat in een tergend tempo open en de man in het grijs richt zijn stalen blik op de mijne. Ik krijg geen adem. Ik open mijn ogen. Ik ben wakker. Hijgend kom ik omhoog van de bank en kijk recht in de ogen van Damir.
'Anna, ik ben het. Haal adem. Rustig nou.'
Ik begin te huilen. Als een klein kind ween ik om alles. Hij staat op en komt nu tegenover me zitten.
Lees ook: Anna Karolina #140: Een onverwachte wending
'Niet doen. Blijf alsjeblieft in bed. Damir je moet rusten.'
Hij dooft mijn snikken met zijn hete lippen en duwt zijn blote bast tegen mijn borst aan.
'Ik hou van je', mompelt hij zacht.
Wordt vervolgd
