Anna Karolina #152: Dubbel bedrog?
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Ongelukkiger en meer alleen dan nu heeft ze zich nog nooit gevoeld. Tot ze een wijnwinkel binnenloopt en iets doet wat ze nog nooit heeft gedaan.
Ik vertel hem de waarheid.
'Waar ben jij eigenlijk mee bezig? Mij kussen? Vind je het normaal om klanten op deze manier aan te spreken?'
'Ho ho, rustig maar. Het is een compliment.'
'Oh wow, wat voel ik me vereerd. Nou, mijn dag kan niet meer stuk. Luister, onderkruipsel dat je bent, dat ik me even verspreek en je een opening geef om een intiem moment te creëren is wellicht mijn onnozele fout, maar oh wat ben jij er als de kippen bij om er direct misbruik van te maken. Heb je hiervoor gestudeerd of zo, van hoe ga ik om met labiele jonge vrouwen? Ben je daarom een wijnhandel begonnen in een van de hipste wijken van de stad?'
Ik ratel als een bezetene minutenlang door en tot mijn verbazing lijkt het gastje het allemaal zeer vermakelijk te vinden. Ineens hou ik op en voel ik dat ik op instorten sta.
'Ga eens even zitten schoonheid, doe nou eens rustig. Neem nog een slok en vertel wat er nou echt aan de hand is.'
Ik wil schreeuwen, hard gillen zodat alle wijnflessen knallen in zijn idiote gezicht, maar ik ben zwak, ik ben hongerig naar een aardig woord, al kijk ik dwars door hem heen, ik kan zijn geforceerde charmes niet weerstaan en doe wat er van me verwacht wordt. Ik geef me over, ik huil en drink van mijn wijn. Als dit geen dieptepunt is, weet ik het ook niet meer.
Lees ook: Anna Karolina #151: Het moeilijkste moet nog komen
'Jij bent toch bevriend met die knappe chick van hier verderop?'
Hij doet alsof er niks vreemds aan de hand is, loopt naar de deur, draait het bordje GESLOTEN om en komt bij me zitten.
'Ja, Juul, hoe weet je dat?'
'Ik zie jullie zo af en toe voorbij struinen hier, enne ze kwam vroeger regelmatig hier flessen halen. Sorry, ja, ze is niet echt discreet of zo en tsja, ik weet het een en ander van jou.'
'Wat weet jij allemaal over mij?'
'Ha ha, om eerlijk te zijn, veel. Anna is het toch? Aangenaam. Dennis.'
Hij schudt me de hand. Ik houd mijn glas hoog voor een refill en gelukkig neemt hij er ook een.
'Het is een puinhoop. Ik ben verloofd. Maar ik ben eigenlijk verliefd op een ander. En die is nu onvindbaar en het ergste van alles, hij vindt dat ik ook gewoon moet trouwen met die ander. Hij heeft me gewoon losgelaten. Bam bam thank you ma'am…'
'Trouwen met Daan, bedoel je dan, toch?'
Ik schrik, maar knik. Hij weet dus echt alles.
'Hou je van Daan?'
'Ja, natuurlijk hou ik van Daan.'
'Wat is het probleem dan? Die andere gast is duidelijk een lul. Hij geeft je weg. Hij doet net alsof je een ding bent. Sorry hoor, maar het feit dat iemand denkt het recht te hebben om een ander weg te geven is toch absurd. Zo van, het is goed, ga maar, ik vind het prima. Dat is geen liefde. Dat is een vorm van handel.'
Lees ook: Anna Karolina #150: Een leven vol leugens
'Hij houdt van me. Het is ingewikkeld. Hij is verzeild in allemaal dingen, zaken met gevaarlijk werk of zo en…'
'Oh oh, hou op. Zal ik jou eens een geheim vertellen meisje. Als een man iets wil, dan doet ie er alles aan om het te krijgen.'
'Ja, maar dat deed hij ook, hij…'
'Even stil, laat me uitpraten. Maar als hij het eenmaal heeft en hij laat het vervolgens los, dan is hij gewoonweg klaar. Je kan hoog of laag springen schat, maar hij is klaar met je.'
'Hou op. Wat weet jij ervan. Dat jij zo'n sukkel bent, wil nog niet zeggen dat Damir...'
'Damir?? Is Damir de man waar je verliefd op bent?'
'Hoezo?'
'En je vindt het niet erg dat je vriendin met je zogenaamde grote liefde heeft liggen krikken?'
'Wat bedoel je?'
Ik denk dat je met je vriendin moet praten.'
Hij drukt me de fles in mijn handen, loopt naar de deur en gebiedt me te vertrekken.
Wordt vervolgd
