Anna Karolina #138: Damir op de vlucht
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Damir is niet in zijn hotel. Anna maakt zich zorgen. En terecht, blijkt als Damir haar in paniek wakker schudt.
Ik klop voor de tweede keer en nu wat harder en ongeduldig op de deur van Damirs suite. Het blijft stil.
Lees ook: Anna Karolina #137: Een kat in het nauw
Hij keek vanochtend ietwat onrustig en ik begin me langzaamaan zorgen te maken. Ik haal mijn schouders op. Er rest me niets anders dan terug te gaan naar mijn eigen kamer en te wachten. Over een paar uur word ik vroeg in de ochtend opgehaald door het team en ik hoopte wat spannende uren te beleven met mijn amant. Ik baal, maar stiekem voelt het ook fijn om even alleen te zijn. Ik douche, spoel de middag van me af en kruip onder de lakens voor een korte siësta. Ik verwacht zometeen flink wat energie nodig te hebben, want een nacht met Damir, zonder remmingen, belooft een nacht zonder slaap te worden.
Na wat wel een hele dag lijkt, schrik ik wakker. Ik voel iets nats druppen op mijn gezicht en open mijn ogen. Damir hangt boven me. De zijkant van zijn hoofd is gehavend en bebloed.
'Anna, wakker worden. We moeten weg. Nu!'
Ik kijk hem met slaperige ogen verbijsterd aan.
'Kom Anna, ik leg het je later uit. Pak je spullen. Dit is geen grap.'
Hij begint als een bezetene de kasten open te trekken en mijn koffer vol te gooien.'
Laat dat. Ik kan niet weg! Onmogelijk. Stop hiermee. Damir, wat ben je aan het doen? Vertel me eerst wat er is. Shit, je hoofd!'
Een rinkelende hoteltelefoon doet ons beiden opspringen.
'Niet opnemen Anna. We gaan nu. Laat je spullen liggen. Ze weten waar we zijn. Kom.'
'Wie? Doe niet zo raar.'
Ik reik naar de telefoon als Damir me naar zich toe trekt met zo'n enorme kracht dat ik angst in mijn keel voel. Zijn greep is zo sterk dat ik bijna mijn arm uit de kom voel schieten. We rennen door de gang en nemen de trap naar beneden. Eenmaal beneden rennen we het hotel uit en schieten de eerste de beste taxi in. Ik zie nog net in de gauwigheid twee opvallende types aan de receptiebalie staan en de receptionist naar ons wijzen.
'Wie waren die mannen? Komen ze hier voor jou?'
'Anna, ik regel nu een ander hotel voor je en hier koop je maar nieuwe spullen van. Ik moet nu weg uit Marokko. Sorry, het is niet anders.'
Damir geeft me zijn creditcard.
'Je bent gewond. Moet je niet eerst naar het ziekenhuis? En ik wil helemaal niet dat je gaat. Daan is weg. Ik heb de kans nog niet gehad je dat te vertellen. We zijn hier samen. Blijf.'
Damir zucht diep.
'Ik zou niks anders willen, Anna. Geloof me, echt niet.'
'Blijf dan. Alsjeblieft.'
'Nee, stop nu maar met praten, Anna. Je bent er al te veel bij betrokken.'
'Ongelofelijk dit. Jij en Daan kunnen allebei de pot op.'
'Anna, alsjeblieft, doe niet zo.'
Lees ook: Anna Karolina #136: De zo goed als naaktfoto
'Dan vertel je me nu wat er precies aan de hand is.'
Een vrachtwagen stopt pal voor ons en de laadbak komt langzaam naar beneden. Damir roept iets onverstaanbaars en zijn agressie vult de kleine ruimte. Hij draait zenuwachtig en kijkt op zijn mobiel.
'Dit gaat te lang duren. Sorry, ik bel je.'
Damir drukt snel een kus op mijn wang en verlaat de taxi. De irritatie in me is zo hoog dat ik stoïcijns voor me uit blijf staren, maar besluit na een paar tellen toch hem na te kijken. Hij rent en ik snap niet waarom. En dan zie ik dat hij een paar meter verderop in een auto wordt gedrukt. Het is duidelijk niet vrijwillig en ik gebied de chauffeur op me te wachten en verlaat ook de auto. Door de vrachtauto staat het gehele verkeer stil en ben ik snel bij de wagen.
Ik klop op het raam en zie de verschrikte koppen, waaronder die van Damir, mij aankijken. Ze houden hem vast op een manier die duidelijk aangeeft dat er iets vreselijk fouts aan het gebeuren is. ik weet me geen raad en kijk wanhopig om me heen. Hysterisch begin ik te kloppen op het raam als het verkeer weer op gang lijkt te komen en de auto weg scheurt.
wordt vervolgd
