Anna Karolina #69: De achtervolging
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Na een ruzie is hij met de noorderzon vertrokken. Maar daar laat Anna het niet bij zitten.
Ik staar rusteloos naar het scherm vol woorden en probeer een boodschap te zien in de chaos voor me. Wat een onsamenhangende collage, of beter gezegd: wat een verschrikkelijke blamage. Hier word ik ook niet wijzer van. Laat staan dat het licht werpt op de huidige onwenselijke situatie met Daan.
Lees ook: Anna Karolina #68: De straf
Ik zucht en gris verveeld een blad van de nog te lezen stapel naast mijn bank. Mijn ogen worden onmiddellijk getrokken door een artikel getiteld: ‘Gelukkig, hoe word je het en hoe houd je het vast?' Normaal gesproken zou ik braken bij zulke teksten, maar tot mijn verbazing lees ik het artikel van A tot Z uit.
Gelukkig schijn je dus te worden door te handelen naar je gevoel. Door je niet te laten leiden door je angsten en gewoon te springen. Ja, hè hè. Hoe voorspelbaar. Maar vandaag klinkt het als muziek in mijn oren. Jump, baby, jump. Mensen die krijgen wat ze willen, blijken totaal over geen hoogtevrees te beschikken. Ze werpen zichzelf vrijwillig de onbekende diepte in.
Eureka! Ik moet dus niet op mijn angsten afgaan en afwachten wat er gaat gebeuren. Ik moet gewoon gaan! Ja, ik moet gaan! Maar waarheen? Waar de fuck is Daan nu? Wedden dat hij mij nu eigenlijk aan het testen is? Hij is mij toch ook achterna gereisd naar Ibiza? Ik zie een patroon. Hij is weggegaan om te kijken of ik het ook in me heb om moeite voor ons te doen. Ik voel de motor in mijn lijf warmdraaien. Óf ik word zo meteen ontiegelijk misselijk van mijn eigen plan, óf ik stap voor ik het weet een vliegtuig in.
Het wordt het tweede. In deze tijden van emancipatie en female power ben ik toch zeker geen bange schijterd?! Zo is het maar net, mompel ik tegen mezelf.
De energie raast door mijn lijf. Geen ratio te bekennen. Ik open Facebook en scroll door de vrienden van Daan. Hij was met ene Johan, herinner ik me. Johan, Johan, yes, hebbes, Johan van der Heijden. Zo te zien is hij vandaag nog aangekomen op het vliegveld van Berlijn. Aha, de mannen hebben een plek uitgezocht waar je, of je het nou wilt of niet, 's avonds tóch de hort op gaat. De stad bruist als een vers glas prosecco. Op iedere hoek zit wel een cool café.
Lees ook: Anna Karolina #67: De schuld
Mijn antenne zegt dat ik Daan achterna moet gaan en de afstand moet zien te verkleinen. Die week zonder elkaar slaat totaal nergens op. We hebben al jarenlang om elkaar heen gedraaid. Met een schone lei beginnen? Ja, doei. Maak dat iemand anders wijs. Wij zijn gewoon anders dan de rest. Wij zijn nu eenmaal wél verliefd geworden tijdens een affaire en wij kiezen wél voor elkaar. Dat bewijst de eerste dag alleen al.
Daan heeft gelijk. Het leven is geen soap, en ook geen sprookje. Het is een rotzooi nu, een grote warboel, maar daar moeten we het dan maar mee doen. Ik check de beschikbare tickets en zie dat als ik opschiet, ik over drie en een half uur naast Daan kan zitten.
Het moet een verrassing zijn. Ik moet hem overrompelen. Ik ga hem laten zien dat ik een onafhankelijke vrouw ben. Een vrouw die niet schroomt om ervoor te gaan. Mijn zachte, onzekere, pruilende ik heeft ruimte gemaakt voor lef en kracht. Ik hou het profiel van Johan nauwlettend in de gaten en krijg een grijns op mijn gezicht als ik zie dat hij ingecheckt heeft in een hip hotel.
Regent hotel, here I come!
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
