Anna Karolina #87: Wraak
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week staat ze eindelijk oog in oog met Daan. Én met een oude bekende.
'Anna, wat gezellig.'
Ik kijk naar boven en zie bovenaan de trap de laatste persoon die ik op dit moment hier wil zien. De sletterige buurvrouw Monique. Haar afzichtelijke ordinaire kop kijkt triomfantelijk op me neer. Haar gevoel voor stijl is nog steeds beschamend, net als haar uitgelopen make-up.
Lees ook: Anna Karolina #86: Hardlopers zijn doodlopers
'Wat doet zíj hier?'
Mijn stem trilt. En dan zie ik zijn blik. De blik van schaamte, zijn oververhitte voorhoofd, zijn bange ogen, zijn vergrote pupillen. Er was hier een feestje vannacht. Daan en zij?! Vannacht! Wat doet ze anders bovenaan de trap? Daar is de slaapkamer.
Ik schreeuw het uit.
'Hoe kon je?! Verdomme, hoe kon je! Met háár? Dat stomme mormel. Dat wijf heeft zeker zitten azen op het moment dat je alleen thuis zou zijn. Wat ben jij een klootzak! En dan te bedenken dat ik de ring weer om heb gedaan. Dat ik hierheen ben gekomen om eindelijk een leven samen te beginnen. Ik dacht dat we al deze onzin wel uit ons leven hadden geweerd. Dat we klaar waren met die spelletjes. Jij, juist jíj hebt me dat nog kortgeleden naar mijn hoofd gegooid. En wat doe je zelf?'
'Anna, rustig, ga even zitten.'
Daan pakt me bij de arm.
De slet komt langzaam de trap af alsof ze meedoet aan een live tv-show. Bij iedere stap hoop ik dat de feeks struikelt en haar nek breekt.
'Ja, een beetje dimmen graag.'
Haar stem doet me rillen van afkeer.
'Rot op. Wat een zielig geval ben jij zeg. Je weet dat je niks voorstelt, dat hij het alleen met je doet uit verveling, omdat ik er niet was, omdat jij gewoon voorhanden bent. Hij vergelijkt je met een bamischijf, weet je dat?'
'Luister maar naar je lieve Daantje popje. Haal diep adem, je loopt helemaal rood aan. Die kleur doet je geen goed. Ik laat jullie verder alleen. Jullie hebben vast veel te bespreken.'
Ze waggelt op haar hakken de deur uit.
'Ik laat deze nog wel even open... Volgens mij ga je ook zo, toch?'
Haar spottende grijns maakt mijn minachting alleen maar groter. Ik hoor het geluid van haar verlopen schoeisel langzaam verstommen. Dat er mensen op deze aarde zijn zoals zij, maakt me woedend. Dat mens is er alleen maar op uit om anderen het leven zuur te maken. En mijn liefde, mijn Daan, ziet dat gewoon niet.
'Anna, het is niet wat het lijkt. We hebben afgesproken om in de ochtend samen te gaan hardlopen in het park. Dat is alles. Ze wilde zich even douchen en omkleden.'
'Eh, en jij denkt dat ik gek ben? Ze woont een paar deuren verder, sukkel. Met wie denk je te maken te hebben.'
'Er is een loodgieter bij haar vandaag. Ze had een lekkage ofzo.'
Lees ook: Anna Karolina #85: Wijze raad
Lekkage my ass. Waarom moet dit nu gebeuren, juist nu ik zo overtuigd ben dat ik verder wil met Daan? Wat voor zieke grap haalt het universum uit door alles weer op losse schroeven te zetten? Misschien is dit het uitgelezen moment om knopen door te hakken. Het moment om bij mijn besluit te blijven. Een test om te zien of ik echt weet wie ik ben en wat ik wil.
'Anna, alsjeblieft, ik ben zo blij dat je er bent. Maar we vervallen in herhaling. Wat kan ik doen? Zeg het me. Wat kan ik doen om te zorgen dat je me gelooft?'
'Met me trouwen.'
Ik kus Daan zoals de bedoeling was bij ons weerzien. Haar krijg ik nog wel. En wel heel snel.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
