Anna Karolina #41: Daan is terug
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar affaire met Daan is compleet uit de hand gelopen. Een illusie armer vertrekt ze naar het eiland Ibiza, waar ze afleiding zoekt bij een gogo-danser. Maar zelfs daar weet Daan haar te vinden.
‘Anna!’
‘Ja. Hallo. Wat is er?’
‘Waar ben je?’
‘Hoezo?’
‘Anna, stel je niet aan. Praat met me. Ik ben al tig keer aan je deur geweest.’
Lees ook: Anna Karolina #40: Surprise, surprise
Ik blijf stil en ben even murw geslagen. Stel ik me aan? Eerlijk is eerlijk, ik voel me als een klein boos meisje en de tranen die ik voel prikken, voelen ook echt als kindertranen. Maar ik ben verdomme geen klein kind meer. En huilen om Daan is wel het laatste dat ik wil op deze mooie dag. Ik ga rechtop zitten, pak mijn zonnebril uit mijn tas en schrap mijn keel.
‘Ik stel me niet aan. Ik snap alleen niet waarom je me belt. Dat is alles.’
Ik hoor mezelf en mijn monotone manier van praten. Ik verdien een Oscar voor mijn rol als ongenaakbare vrouw.
‘Je had gelijk over Claudia. Allemaal onzin, die zogenaamde zwangerschap.’
‘Goh.’
Ik zet mijn zonnebril op en smeer wat lipgloss op mijn lippen.
‘Wat ben je aan het doen? Ik hoor allemaal gekke geluiden. Anna, verdomme.’
‘Sorry. Ik moet uitstappen. Sterkte met alles.’
Ik druk hem weg en zet mijn telefoon op vliegtuigstand. Ik voel me trots en mijn grijns is zo breed als een halve watermeloen. Natuurlijk weet ik dat de grote afstand, de zon en alles eromheen ervoor zorgen dat het me lukt om Daan nu aan de kant te schuiven, maar who cares. Ik heb vanavond mijn tweede hete date met de gogo-danser en daar moet ik nú een lekker bruin kleurtje voor kweken. Kwestie van prioriteiten stellen.
Lees ook: Anna Karolina #39: Vier hoogtepunten
Ik strek me uit op mijn strandbedje en sluit mijn ogen. Het geluid van rustgevende golven ruist op de achtergrond. En dan komen ze: de demonen. De gedachten die ervoor zorgden dat ik jarenlang niet kon slapen. De gedachten aan Daan, aan onze seks, aan onze passie en aan de pijn van het elkaar niet officieel mogen beminnen. Hoe hard ik ook probeer er niet aan te denken, de roze olifant staat op mijn netvlies, wat zeg ik, drukt op mijn borstkas en blijft met zijn hele gewicht op me liggen. Daans lippen op de mijne, zijn jongensachtige blik, zijn krachtige greep.
Woest sta ik op en begin in te pakken. Zelfs de zon irriteert me ineens en het zweet loopt over mijn rug. Ik krab me achter mijn oren en smijt alles ongecontroleerd mijn rieten mand in.
‘Vuile klootzak’, mompel ik binnensmonds.
Stampvoetend loop ik van het strand en pak de eerste de beste bus terug naar de oude stad. De vrolijke gezichten die me op de heenweg nog blij maakten, wil ik nu het liefst allemaal een voor een slaan. Ik besluit eerder dan gepland uit te checken. Ik gooi de hotelkamerdeur open, pak zo snel mogelijk alles bijeen en loop naar de receptie. Misschien dat het huis van de ouders van Juul me kalm krijgt, want ik barst zowat uit elkaar van ongeremde woede. Als het kon, sneed ik het stuk van mijn lijf dat Daan in zijn macht heeft, eruit.
‘Hope to see you soon.’
Ik kan nog net een flauw glimlachje voor de conciërge op mijn gezicht toveren en stap de taxi in die ik heb besteld. Tessa bellen lijkt me nu het beste. Niets helpt beter bij dit soort ongenoegen dan dronken worden met een vriendin. Ik schakel de vliegtuigstand uit, maar voordat ik het nummer van Tessa kan selecteren gaat-ie over.
‘Juul?’
‘Anna, waarom staat je telefoon uit? Ik heb me versproken. Hij stond ineens voor mijn neus. Hij komt naar je toe. Sorry!!!’
‘Wie? Wat?’
‘Daan, Anna, Daan.’
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
