Anna Karolina #197: Als een rat in de val
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. In de gevangenis krijgt Damir bezoek van een oude bekende. Hij komt erachter wat er met Anna is gebeurd.
Verdomme. Ik snap er niks van. Waar hangt Anna uit. Ik heb mijn recht om te bellen iedere dag verbruikt aan een poging haar te pakken te krijgen en nog geen enkele keer ben ik daarin geslaagd. De laatste keer zag ik haar toen ze het huis in ging om Daan alles te vertellen over ons. En nu, nu weet ik niks. Ik weet niet eens of het goed met haar gaat, waar ze logeert, hoe ze zich voelt. Haar mobiel gaat wel over, maar verspringt na een paar keer overgaan direct weer over naar de voicemail.
Lees ook: Anna Karolina #196: Haat en liefde
Ik lig op het bed en staar naar het grijze uitzichtloze plafond. Hoe ben ik hier terechtgekomen? Wat heb ik Isabella aangedaan dat ze me er op deze manier voor moet straffen? De deur zwaait open.
'Bezoek. Meekomen.'
Ik hijs mijn lijf omhoog en volg de bewaker. Ik zie Isabella nagelbijtend zitten in de bezoekruimte en heb zo het vermoeden dat ik nog sneller een antwoord op mijn vraag krijg dan verwacht.
'Sebastiaan.'
Ze staat snel op en kijkt me vol medelijden aan.
'Wtf Isabella. Wat heb je iedereen wijsgemaakt?'
'Hou je mond en luister naar mij. Ik moest dit doen. Dit was de enige manier om jou te beschermen. Ze hebben je gevonden. Ze zijn hier, in de stad.'
'Wie?'
'Je weet wie. Degenen waar we het nooit meer over zouden hebben. Degenen waar we voor op de vlucht zullen zijn ons hele leven. Degenen die we dachten te kunnen fucken door met elkaar te trouwen.'
'Isabella, je moet me vrij krijgen. Nu! ik moet dit oplossen. Ik ben hier niet veilig. Denk je nou werkelijk dat ze hier binnen geen bondgenoten hebben? Je weet hoe dit soort dingen werken.'
'Ik kon het niet riskeren dat jij ontmaskerd werd. Ik moest iets verzinnen, en snel ook. Dan maar dit. Vertrouw me, als alles weer rustig is zal ik alles uitleggen aan de chef en sta je weer buiten. Ze houden je apart van de rest, omdat je agent bent. Geen zorgen dat iemand hierbinnen je ziet.'
'Isabella. Je moet iets voor me doen. Je moet Anna vinden. Je moet haar vertellen dat ik hier zit en waarom. Ze weet van niks. Het is belangrijk. Beloof me dat je het doet.'
'Tuurlijk. Ik doe alles voor je.'
'Ben jij wel veilig?'
'Ja, mij zoeken ze niet. Jij bent degene geweest die de dood van Mauricio op zijn geweten heeft.'
'Isabella, fuck, geen namen. Je weet nooit wie hier allemaal meeluistert.'
'Je hebt gelijk.'
Isabella kijkt me met haar grote donkere ogen aan en ineens valt er een pak van mijn hart.
'Dus je hebt me niet erbij willen lappen. Ik dacht bijna dat je…'
'Hey, je wilt toch niet zeggen dat je iets van al die bullshit geloofde? Je bent mijn partner, natuurlijk zou ik jou niet verlinken. Nogmaals, als je nu niet hier opgesloten zat, lag je al onder de grond. Ze zijn met velen en allemaal hebben ze maar een doel: jou uitschakelen. Of Anna. Maar die hebben ze dus ook niet kunnen vinden.'
'Anna? Hoe weten ze het van Anna?'
'Shit.'
Isabella slaat haar handen voor haar gezicht en laat haar hoofd hangen.
'Daar ben ik de fout in gegaan. Ik heb het over haar gehad. Ze moeten me hebben afgeluisterd. Ik wist niet dat ze hier waren Sebastiaan. Het spijt me.'
Lees ook: Anna Karolina #195: Daans wrede plan
'Dus daarom neemt ze niet op. Ik probeer haar al dagenlang te bereiken. Fuck. Ze hebben haar Isabella, ze hebben haar. Je moet haar vinden. Je moet me beloven dat je haar vindt.'
'Blijf nou maar rustig. Ik ga zo naar haar toe. Ik heb haar al gevonden. Ze is veilig.'
'Waar is ze?'
'Ze is opgenomen in het ziekenhuis. Auto-ongeluk.'
Ik veer op en een harde onmenselijke brul ontsnapt aan mijn lippen. Voor ik het weet word ik vastgepakt door drie bewakers en weggesleurd terug naar mijn cel.
'Hoe is het met haar, Isabella, kom morgen terug en vertel me hoe het met haar is. Met mijn kind. Isabella, ze draagt mijn kind.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
