Anna Karolina #118: Reset
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna is weer terug bij Daan, maar het voelt anders dan anders. De avond met Damir heeft haar veranderd, gereset.
'Waar was je? Ik heb geen oog dicht gedaan.'
Mijn lijf perst zich nog harder tegen hem aan en probeert iets af te dwingen wat er niet in zit. Ik ruik een ochtend koffiegeur uit zijn mond en trek mijn hoofd weg. Waar ik altijd hield van zijn lichaamsgeur, vraag ik me nu af of hij zich wel heeft gedoucht vandaag. En wat heeft hij aan in hemelsnaam? Heeft hij dat shirt nou serieus uit de wasmand geplukt bij gebrek aan beter? Mijn nagels prikken van wanhoop hard in zijn lijf. Zijn rug, zijn borstkas, het voelt iel en gekrompen. Ik trek me terug en kijk langs hem heen. Te laf om hem recht in de ogen aan te kijken.
Lees ook: Anna Karolina #117: The morning after
'Ik, ik was bij Juul. Ze is nog steeds niet zichzelf na alles wat er is gebeurd de afgelopen tijd. Ik wilde een oogje in het zeil houden. Stel dat ze weer contact zoekt met Joost.'
'Waar ben je allemaal in verzeild geraakt? Kom hier.'
Daan pakt mijn ongrijpbare lijf nog steviger vast. Alles verkrampt. Niets voelt meer als tevoren. Alsof ik gereset ben en mijn cellen geprogrammeerd zijn om geen reactie meer te vertonen op zijn genegenheid. Het gevoel dat je hebt als je een lucide droom hebt. Alsof je alles naar je hand kan zetten en laten gebeuren zonder enig gevoel. Het is een waas. Een wereld waarin je niet aanwezig bent en toch weer wel. Ik voel me gespleten. Een deel van mij is achtergebleven bij hem, bij Damir. Hij is de oorzaak van dit alles. Doorzichtig voel ik me. Een geest. Ik hoor in een parallel universum en niet in deze. Maar waar?
Daan houdt me een stukje van zich af en streelt over mijn wang.
'Anna, je ziet bleek. Heb je überhaupt wel geslapen?'
'Nee.'
'Ik laat het bad wel vollopen. Ik moet over een kwartier weg, maar dan kan jij slapen. Ik zorg dat ik er vanavond ben. Eten we samen oké?'
Lees ook: Anna Karolina #116: De nacht met Damir
Ik knik. Met gebogen schouders loop ik de trap op naar boven. Al heb ik me zonet nog in het hotel gedoucht mijn lijf voelt beslagen met afdrukken van vannacht die maar niet willen loslaten. Ik kleed me uit en voel Damirs blik, alsof hij aanwezig is bij alles wat ik doe. Ik heb hem in mijn leven gelaten, in ons leven, en heb op dit moment geen idee hoe ik alles weer teniet kan doen. Het besef dat gisteren niet gewist kan worden, wil ik nog niet aangaan. Vandaag hoeft nog niks. De deadline is morgen. Het enige dat ik moet doen vandaag is weer mezelf worden. Daan komt de badkamer in en reikt naar mijn inmiddels naakte lijf voor een afscheidsknuffel. Ik deins terug uit een vreemdsoortig reflex.
'Anna, wat zijn dat voor plekken?'
Ik heb geen idee waar hij het over heeft en kijk neer op mijn lijf. Wat ik dacht te voelen is echt. Ik ben getekend. Mijn benen zitten onder de blauwe plekken en schrammen.
'Anna, fuck, ik moet gaan. Maar wij zijn nog niet uitgepraat. Ik spreek je vanavond.'
Daans ogen veranderen van kleur en ik zie het wantrouwen weerspiegeld in zijn blik. De kus blijft achterwege. Langzaam laat ik mijn lijf zakken in bad. Heel cliché, maar dit warme bad voelt als thuiskomen. Dit hoopte ik te voelen in de armen van Daan, maar het is hier, naakt, omgeven door het deinende water, dat ik het voel. En dan glijdt mijn hand over mijn tepels, mijn buik, tussen mijn benen en sluit ik mijn ogen.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
