Deel 27: Het ongeluk
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Zo is ze verliefd op Daan, maar er is één probleem: Daan heeft een vriendin.
Wat voelt dit anders dan anders. Onze lichamen, de aanrakingen, alles aan ons voelt dieper, tastbaarder en echter. Daan voelt niet meer als een vaag doel in de verte dat behaald moet worden; niet als een persoon die nooit voor de volle honderd procent aanwezig is. Hij voelt zoals ik altijd wilde dat hij zou voelen; als een deel van mij.
Lees ook: Deel 26: De weekendtas
‘Anna, je voelt zo warm.’
De liefde stroomt door mijn lijf, het zijne in en omgekeerd. Dit is liefhebben in plaats van woeste, geile seks.
‘Je bent hier. Je bent bij mij.’
Ik laat de vreugdetranen stromen en kom met een volle, diepe, gedempte kreet klaar. Na enkele tellen bereikt ook Daan zijn hoogtepunt en liggen we nazoemend naast elkaar naar het plafond te staren. Ik hoor links van me vage geluiden door de muur heen van mijn buurman die vast en zeker door ons liefdesspel gewekt is. Nadeel van mijn huis, zo gehorig als wat. Ik weet niet hoe, maar Daan moet sowieso even zien te regelen dat hij zo snel mogelijk weer zijn huis ingaat. Nu we samen zijn wil ik mezelf allesbehalve inhouden.
‘Ik hou van je, Anna.’
Hij geeft me een kus op mijn wang en draait zich om.
Ik ga me niet eens proberen te knijpen want ontwaken uit deze droom wil ik nooit. De koffie zorgt ervoor dat ik klaarwaker lig tot een uurtje of vijf, waarna ik in een onrustige lichte slaap val. Regelmatig open ik loom mijn ogen als de telefoon van Daan weer eens een teken van leven geeft. Het kan niet anders dan dat het Claudia is. Zij weet maar al te goed waar hij nu ligt. Ik besef me ineens dat ik haar in een moment van verstandsverbijstering heb geprobeerd te bellen. Ik draai me om en pak mijn telefoon.
Vier appjes en één voicemail. Je kon erop wachten.
‘Ik zag dat je had gebeld. Bel me morgenochtend als je wilt.’
Ik ben verbaasd door de aardige toon van het bericht, maar zie ook dat het enkele minuten na mijn mislukte belpoging verstuurd was en dat viel natuurlijk net tussen het bezoek van Daan aan mij en zijn besluit om richting huis te gaan en alles op te biechten aan haar.
Ik lees door..
‘WTF’
‘Vies wijf. Blijf van mijn man af.’
‘Vind je dit normaal? Jarenlang? Denk je echt dat hij nu helemaal voor jou gaat? Slet.’
De berichten zijn snel achter elkaar getypt. Geen idee hoe laat Daan zijn verhaal aan haar heeft afgestoken, maar ik vermoed dat dit vrij snel daarna is verstuurd. Door de betovering van ons moment gisterennacht heeft geen haar op mijn hoofd gedacht aan mijn telefoon.
Ik sta op en loop naar de keuken. Ik druk op het start knopje van het ingesproken bericht. Het is tien minuten geleden verstuurd. Zo, ze heeft er wel even de tijd voor genomen om haar scheldtirade voor te bereiden. Ik zucht en luister.
‘Anna, Anna, please, it’s Michael, the friend of Nico. You have to come to the hospital. It’s Julia. Please call me on this number when you’re on your way.’
‘Oh nee!’
Ik schreeuw het uit. Daan springt op en rent mijn kant op.
‘Anna, wat is er?’
Hij staat voor me en houdt me met beide handen bij mijn schouders vast. Ik heb niet eens tijd om te coderen hoe mooi en onschuldig hij er in de ochtend uitziet.
‘Het is Juul. Er is iets ernstigs gebeurd. Ik moet gaan. Ik moet naar haar toe.’
‘Ik ga mee.’
Een zwarte schaduw valt over ons heen en met een waas voor ogen kleed ik me haastig aan.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
