‘Pas vierentwintig was ik toen ik voor het eerst bij Loge ‘90 kwam. Ik werkte achter de bar op een schip en als we aan wal kwamen, was dit de enige bar die al om twaalf uur ‘s middags openging. De eerste keer dat ik binnenstapte, keek iedereen me raar aan. Ik was veruit de jongste. Het is geen hippe gaybar, meer een gezellige oud-Hollandse kroeg. Er komen weinig jongeren en veel stamgasten. In die tijd moest je echt je best doen om een plekje te vinden, want het was toen heel normaal dat kantoormensen in hun lunchtijd een borrel kwamen doen. Nu is het een stuk rustiger overdag, maar de maandag is altijd vaste prik gebleven. Dan komen alle gasten die in de horeca werken.

Lees ook: Memory Monroe: 'Ik ben de duurste Marilyn ter wereld, en de beste'

Ik werk in een restaurant en ben bijna altijd op maandag vrij, net als mijn vrienden Bart en Wim, die ook in de horeca werken. Om twee uur staan we voor de deur van de Loge en om zeven uur ga ik naar huis.Dan heeft mijn man, ook een Wim, gekookt. We zijn al zeventien jaar bij elkaar, dan accepteer je het van elkaar als je wat aangeschoten van de sprite-jenever of witte wijn aan tafel zit. Ik heb mijn man leren kennen in de Keerweer, een andere gaybar in Rotterdam. Maar hij gaat ook vaak mee naar de Loge op vrijdagmiddag. Het lijkt hier wel op de Amerikaanse serie Cheers. Toen mijn man drie jaar geleden op de intensive care lag, leefde iedereen intens met ons mee. Iedereen staat voor elkaar klaar en als ik op vakantie ben, mis ik ‘mijn barretje’ ook echt. 

Maar het komt ook weleens voor dat Patrick al na twee biertjes vertrekt. Wil je weten waarom? Lees het hele interview in de nieuwste editie van &C 'Nog eentje dan', die nu in de winkel ligt. Of leest het hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.