Anna Karolina #53: De brief
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daan heeft haar ten huwelijk gevraagd en Anna zegt ja. Hun leven samen kan eindelijk beginnen. Bij het inrichten van de kast, doet ze een ontdekking.
Ik word wakker en kijk om me heen. Ik herken de ruimte, de geur en de geluiden buiten, maar ik weet dat ik niet thuis ben. Verdomme. Ik schiet omhoog. Ik ben in slaap gevallen bij Daan. Ik kijk op hem neer en wil hem hardhandig wakker schudden, maar ineens weet ik het weer. We zijn nu samen. Dit is nu ook mijn bed. Dit is mijn nieuwe slaapkamer. Dit is nu mijn thuis.
Lees ook: Anna Karolina #52: De vertrouwenskwestie
Het is de eerste keer dat we wakker worden als officieel verloofd stel. De zonnestralen vallen binnen en ik heb het gevoel dat je hebt als alles klopt. Als je verwachting samenvalt met wat je krijgt. Dit is geluk. Dit wil ik zo lang mogelijk rekken. In dit moment wil ik altijd blijven. Ik ben nu eindelijk precies waar ik hoor te zijn.
‘Goedemorgen schatje.’
Daan kijkt me aan met slaperige ogen. We hebben gevreeën gisterennacht, maar het was anders. Liever, intenser, zachter. Zo vermoeid en afgemat als we normaal gesproken in elkaars armen vielen, zo loom en lief liggen we nu naast elkaar. Dit voelt zo goed. Zo anders. O zo fijn.
‘Goedemorgen jij. Lekker geslapen?’
‘Heerlijk.’
Daan staat in één beweging op en naast het bed. Zo, die heeft in ieder geval geen last van een ochtendhumeur of een moeilijke opstart. Ik hoor hem plassen en binnen een paar tellen onder de douche stappen. Ik lig alleen in het bed dat groot aanvoelt. Ik hoor een harde gorgel vanuit de badkamer, gevolgd door een zware hoest. Zo, voor iemand die niet rookt, maakt-ie wel erg veel lawaai. Ik draai me nog een keer om en zie mijn tassen in de hoek van de kamer staan. Als net aangekomen toeristen staan ze te wachten om ingecheckt te worden.
‘Daan!’
‘Jaha!’
‘Welke kast mag ik vullen met mijn spullen?’
‘Kijk maar. Schuif mijn spullen maar op. Knock yourself out!’
Lees ook: Anna Karolina #51: De doos van Pandora
Blij sta ik op en begin meteen de tassen uit te pakken. Al snel ligt alles uitgestald op bed. Ik schuif de deuren van de grote kast open en zie een zee aan ruimte. Claudia heeft natuurlijk al haar spullen pasgeleden weggehaald. De kast ziet eruit als een uitgemergeld skelet. Ik leg een voor een mijn truien erin en hang mijn jurken op de hangers.
Ik staar vertwijfeld naar mijn lingerie die als laatste nog een mooi plekje nodig heeft. De lades lijken me daar uiterst geschikt voor. De bovenste ligt vol sokken en kabeltjes. Daan toch, haha. De tweede ligt vol met wat lijkt op wat achterstallige administratie. Hmm, waar bewaart hij dan zijn onderbroeken? Ik trek de derde lade open en mijn mond blijft net als de lade wagenwijd open staan. Er ligt een brief met mijn naam erop geschreven in een handschrift dat niet van Daan is. Ik gris de brief uit de lade en stop hem snel in mijn tas. Daan komt zingend de badkamer uit.
‘En schoonheid, wat wil mevrouw voor ontbijt?’
We grijnzen naar elkaar om de nieuwe situatie en ik kijk naar de man voor me die nu dan daadwerkelijk mij toebehoort.
‘Een eitje gaat er altijd in. En koffie, schat. Veel koffie.’
‘Komt eraan.’
Daan glipt snel in een joggingbroek en een oud verwassen shirt en loopt naar beneden.
‘Tot zo, prinses.’
Ik kijk hem na, plant mijn lingerie in de onderste lade en sluit mezelf op in de badkamer, met mijn tas met daarin de brief. Die kan maar van één persoon afkomstig zijn. Iemand die wist dat ik uiteindelijk hier terecht zou komen. Iemand die blijkbaar nog iets te zeggen heeft. Claudia.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
