Anna Karolina #177: Het kruispunt
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Als Anna de auto Damir auto vlakbij het stadhuis ziet stilstaan, kan ze niet anders dan naar hem toegaan.
Ik draai me om naar Daan.
Lees ook: Anna Karolina #176: De vrouw van Damir
'Ik kom eraan. Ik moet even met hem praten. Alsjeblieft.'
Daan kijkt allerminst blij en kijkt geërgerd richting de auto waar Damir in zit.
'Wat kan er zo belangrijk zijn dat je eigen bruiloft moet wachten?'
'Daan verdomme, laat me even gewoon met rust.'
Ik hou het niet meer en val uit. Direct heb ik spijt, maar het hoge woord is eruit.
'Wow, oké Anna, doe je ding.'
Hij loopt weg en ik zie hoe Damir langzaam en beheerst de auto uitstapt.
Het lijkt een eeuwigheid voor ik bij hem ben, en eenmaal daar weet ik eigenlijk totaal niet wat ik wil zeggen.
'Anna, fuck wat ben je mooi. Ik…'
Hij kijkt even weg en ik zou zweren dat hij een traan wegveegt uit zijn oog.
'Wat kom je hier doen Damir?'
'We moeten praten.'
'Waarover? Het is toch duidelijk dat wij geen toekomst hebben? Iedere keer als ik je zie komt er weer een duiveltje uit je doos tevoorschijn. De ene keer is het een vage klus, dan is het een andere naam, dan is het verdomme een huwelijk dat je voor me verborgen hebt gehouden. Al die tijd!'
'Anna, echt, laat me even uitpraten. Allereerst, en niet schrikken, Julia ligt in het ziekenhuis.'
'Wat? Wat is er gebeurd?'
'Maak je geen zorgen, ze is nu oké. Door haar ben ik eigenlijk hier. Ik wil je dag, wat zeg ik, je leven niet verpesten Anna. Het enige wat ik wil is dat je gelukkig bent. Echt. Het zou me echt blij maken te weten dat je gelukkig bent. Maar ik geloof niet dat de stap die je nu gaat maken je naar het geluk gaat brengen.'
'Wat weet jij over wat mij gelukkig maakt? Sinds ik jou ken heb ik de grootste dalen gekend. Weet je wel hoeveel pijn jij me doet? Hoeveel pijn het doet om van je te houden?'
'Je houdt dus nog van me. Dat is goed.'
'Rot toch op. Ik heb hier geen zin in.'
'Wacht nou verdomme.'
Damir grijpt me iets te hard vast bij mijn arm en ik draai me woedend om naar hem. Waarom is het niet mogelijk om je hart te sturen? Waarom kan je niet zelf bepalen voor wie je valt? Ik wil deze pijn niet meer voelen. Waarom moest hij in mijn leven komen. Waarom is dit niet de gelukkigste dag van mijn leven? Zonder hem was dat het zeker geweest. Ik wed erom.
'Zeg wat je te zeggen hebt. Echt Damir, geen gezeik.'
Damir bijt op zijn lip en strijkt door zijn haren.
'Het is afgelopen met al die halfbakken woorden. Het is nu of nooit. Ik wil je de woorden horen zeggen die al weken achterin je keel verborgen zitten. Zeg het. Damir, zeg het, of ik draai me nu om en dan is het de laatste keer dat we elkaar zien.'
Zoals verwacht hoor ik alleen zijn ademhaling zwaarder worden, maar nog steeds geen woord.
'Damir echt, weet je waarom ik zo lang met jou ben doorgegaan? Terwijl ik een superfijne man thuis heb. Nou?'
Lees ook: Anna Karolina #175: Het stadhuis
Zijn blik wordt donker en hij doet een poging om me tegen zich aan te trekken. Ik weer hem af en hou hem bewust op afstand. Ik wil hem recht in zijn ogen aankijken.
'Omdat ik vreemd genoeg ergens voelde dat jij mijn man bent. Dat jij mijn toekomst bent. Dat mijn leven zich samen met jou verder moet ontvouwen. Niet met Daan. Ik voelde het aan ieder klein deeltje van mijn lichaam. Dus het is heel simpel. Ben jij mijn man?'
Ik hap naar lucht. Alles draait in mijn hoofd. Ik kijk hem recht aan en wacht met een bonzend hart op zijn antwoord. Dit is de kern van mijn liefde voor hem. Mijn overtuiging van al mijn acties. Mijn hart, mijn alles, doet me er zeker van zijn dat hij mijn man is. Hij is de enige die me daar een verlossend woord over kan geven.
Deze keer laat ik me vastpakken. Deze keer rilt mijn huid onder zijn aanraking en ruik ik de geur van thuis.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
