Anna Karolina #193: Daans gedaantewisseling
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daans geheugen komt weer bij, en hij herinnert zich alles nog. Anna ziet een kant van hem die ze nog nooit eerder zag.
'Ik wil scheiden Daan.'
Lees ook: Anna Karolina #192: Mes in de rug
De woorden blijven tussen ons in hangen als een dikke smerige brij.
Daan kijkt me met een lege blik aan. Alsof hij een vreemde taal hoort en probeert wijs te worden uit wat er zonet is gezegd.
'Hoor je me wel? Sorry, misschien moeten we dit vanavond helemaal niet doen. Kom, we gaan naar het ziekenhuis.'
Ik veer op van de bank, als ik een stevige greep van Daan om mijn rechterpols heen voel.
'Nee, we doen het nu. Kom, vertel me maar wat er aan de hand is. Want ik weet niet beter dan dat we terug zijn van ons huwelijksreis.'
'Er is een ander Daan. Ik, ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest.
'Ik duw het uit me. De laatste stap naar de waarheid.
Daan blijft rustig zitten. Hij kijkt me niet eens aan, maar staart voor zich uit.
'Een ander. En die ander is toevallig ook degene die me een klap heeft verkocht vandaag? Die smerige rat zeker?'
Nu draait hij zich om. Zijn gezicht vertoont tekenen van woede die ik nooit eerder heb gezien.
'En jij wilt me nu vertellen dat je nu al vreemdgegaan bent. We zijn pas fucking een paar weken samen Anna. Echt samen. Hoe lang hebben we hier niet naar uitgekeken. Verdomme Anna, waar ben je mee bezig? Weet je het zelf wel?'
'Het is niet begonnen na onze bruiloft Daan.'
Abrupt staat hij op en begint te ijsberen door de kamer.
'Dus toch! Ik wist het.'
'Daan, ik had nooit met je moeten trouwen. Ik besef me dat nu. Ik neem alle schuld op me.'
'Wacht, wil jij me nu vertellen dat je voor hem kiest? Dat je wilt scheiden om met hem samen te zijn? Oh nee, dat gaan we niet doen meisje. Je gaat mij niet jarenlang verleiden, mij een toekomst samen voorspiegelen, mij doen geloven in je sprookje en dan BOEM, klaar, alles in één seconde wegvegen. Dit is zo vuil Anna, zelfs voor jou!'
Ik weet niet of het komt door de klap, zijn geheugenverlies of doordat ik nooit echt ruzie met hem heb gehad, maar niks aan dit moment voelt vertrouwd of veilig. Het lijkt alsof ik tegenover een vreemde sta. En die vreemde voelt onvoorspelbaar en onwijs intens. Angst overspoelt me en ik begin te trillen van de zenuwen.
'Daan, ik weet dat dit er heel slecht uitziet allemaal, en dat is het ook. Maar ik wil dat we nu even naar je laten kijken. Je maakt me bang.'
Een grijns verschijnt op zijn gezicht. Alsof hij van dit alles geniet.
'Oké, jij je zin. We gaan.'
Lees ook: Anna Karolina #191: Tegen mijn zin in
Ik volg hem het huis uit en adem diep de frisse lucht in. Daan loopt met ferme passen voor me uit en ik concludeer dat zelfs zijn manier van lopen afwijkt van normaal. Ik kijk nog even snel om me heen of ik Damirs wagen zie, maar hij is nergens te bekennen. Vreemd. Hem kennende zou ik toch verwachten dat ie voor de zekerheid zou posten. Dat ie zou wachten op een teken van mij dat alles goed is gegaan. Hij moet toch enigszins zorgen hebben gehad over de reactie van Daan. Hoezo laat hij me helemaal alleen hier? Op mijn hoede stap ik Daans auto in. Stel dat ik me dan toch in alles heb vergist. Nee, daar mag ik niet aan denken. Ik ga zitten en heb nog net tijd om mijn gordel om te doen, als Daan flink de gas indrukt en wegrijdt.
'Hier naar rechts Daan.'
Daan kijkt strak voor zich uit en drukt het gaspedaal nog verder in.
'Daan, we moesten daar naar rechts. Waar ga je heen?'
'Weet je wat Anna, ineens weet ik het weer. Je bent zwanger.'
Hij lacht zo hard en totaal onverwachts dat mijn hart in mijn keel klopt van paniek. Ik word in de stoel geduwd door de snelheid waarmee hij rijdt.
'Dat kind is van hem he? Verdomme, Anna, dat kind is van hem!'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
