Anna Karolina #191: Tegen mijn zin in
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Daan heeft geen idee wat er is gebeurd is tussen hem, Damir en Anna. Ze moet hem de waarheid vertellen.
Hij is mijn man, we zijn getrouwd, maar niks aan zijn aanraking voelt vertrouwd. Ik verstijf en weet even niet wat ik moet doen. Daan drukt zich tegen me aan en ik voel zijn harde tegen mijn billen aan drukken.
Lees ook: Anna Karolina #190: Het monster
'Daan, alsjeblieft, niet doen.'
'Hoezo niet? Sinds wanneer mag ik niet aan je zitten? Ik heb je gemist. Wat is er? Ben je ongesteld of zo?'
'Hou op. Je weet dat ik het haat als je zo denigrerend doet. Je lijkt wel een verwend klein joch dat zijn zin niet krijgt.'
'Ho ho, wat is er met jou aan de hand? Ik maakte maar een grapje hè.'
'Wat er aan de hand is, ik denk dat ik dat beter aan jou vragen. Daan, we moeten naar het ziekenhuis.'
'Hoezo?'
'Omdat er iets niet klopt. Je bent vanmiddag gevallen. Ik zag het gebeuren. Ik dacht dat je wel oké was, maar je bent alles behalve oké.'
'Ik voel me prima.'
'Maar je bent het niet! Er zijn dingen die je je niet meer herinnert.'
Ik weet waarom ik niet gewoonweg vertel dat ik zwanger ben. Als het kind niet van Daan is dan hoeft hij niks te weten van mijn zwangerschap. Vertellen dat ik seks heb gehad met Damir tijdens mijn bachelorette is nou niet echt iets wat ik graag aan de grote klok wil hangen.
'Maar vertel me even, als het waar is wat je hier allemaal zegt, waarom ben ik dan alleen wakker geworden voor onze voordeur? Waar was jij? En waarom ben je niet bij me gebleven?'
Zijn blik verandert van onwetend naar wantrouwend dreigend.
Ik maak een snelle calculatie in mijn hoofd, toch heb ik geen idee wat ik nou precies moet antwoorden. Misschien is seks nog wel de makkelijkste uitkomst nu, dan hoef ik in ieder geval niet alles uit te leggen. Ik kijk hem gekunsteld lief aan. En ook al heb ik het nog nooit met Daan met tegenzin gedaan, ik voel aan alle signalen van mijn lijf dat ik dit niet wil doen.
'Daan, sorry. Ik kan het niet. Ik moet met je praten, maar niet zo. Echt, geloof me, we moeten je even laten checken. Ik ben bang dat je een hersenschudding hebt.'
Daan haalt zijn hand door zijn haren en ploft op de bank neer. Hij pakt zijn mobiel erbij en begint geïnteresseerd te lezen.
'Wat ben je nou weer aan het doen?'
'Nou, ik lees hier dat, mocht je gelijk hebben, ik binnen nu en een paar dagen mijn geheugen weer helemaal terug heb. Best grappig dit, maar blijkbaar ben ik niet heel veel vergeten hoor. Hier staat dat door een harde klap je slechts geheugenverlies kan leiden over zaken die na de val zijn gebeurd. Is dat het? Zijn er dingen na de val gebeurd die ik volgens jou blijkbaar niet meer weet?'
'Ja, maar ook ervoor, geloof me, ook ervoor Daan.'
Ik wrijf onbewust over mijn onderbuik.
'Anna, zeg dan gewoon wat er is. Je doet echt raar. Wat kan er nou in hemelsnaam gebeurd zijn in de paar uur na mijn val dat zoveel invloed heeft op ons dat je net doet alsof ik een vreemde voor je ben? En nogmaals, waar was JIJ?'
Lees ook: Anna Karolina #189: De scheiding
Of het komt door de zwangerschap, of door het afnemen van mijn bloed, of door deze unheimliche situatie, ik voel me flauw, draaierig en misselijk.
'Sorry, ik moet even naar het toilet.'
Ik smijt mijn jas op de grond in de gang, samen met mijn tas en ren naar boven. Ik haal het net op het nippertje en gooi alle gore drap uit me. Het lucht op. Ik laat koud water lopen en plens een flinke hoeveelheid over mijn gezicht.
Damir rekent op je Anna, verpest het nou niet. Geheugenverlies of niet, Daan weet genoeg om hem in ieder geval op de hoogte te stellen van de waarheid wat jou en Damir betreft, en de leugen van jullie huwelijk.
Mijn innerlijke stem spreekt me streng toe en de tijd om te vluchten voor mijn ware gevoelens is voorbij. Ik loop naar beneden en ga naast Daan op de bank zitten. Zonder naar me te kijken aait hij argeloos over mijn knie. Met mijn hand sla ik zijn gebaar af en draai me naar hem toe.
'Daan we moeten praten.'
'Oh...'
Zijn ogen blijven op het scherm van zijn telefoon gericht. Ik kijk naar zijn onderkin die ik nog nooit eerder heb opgemerkt en zucht.
'Ik wil scheiden.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
