Anna Karolina #46: Het antwoord
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar affaire met Daan is compleet uit de hand gelopen. Een illusie armer vertrekt ze naar het eiland Ibiza. Maar nu is Daan terug en stelt hij haar De Grote Vraag. Maar durft Anna het aan, trouwen met Daan?
Alles aan dit moment lijkt magisch. En als ik een paar maanden geleden deze vraag naar mijn hoofd geslingerd had gekregen, was ik opgesprongen, had ik tranen van geluk laten stromen en volmondig JA geroepen. Waarom ik nu, na urenlang de liefde te hebben bedreven met de dief van mijn hart, argwaan voel, snap ik zelf niet eens. Ik kijk naar zijn gezicht en zie geen liefde. Wat ik wel zie, weet ik nog niet precies, maar alles hieraan lijkt doorgestoken kaart.
Lees ook: Anna Karolina #45: De grote vraag
‘Je wilt met me trouwen? Echt?’
‘Ja.’
Terwijl de ober het eten voor ons neerzet, blijf ik Daan onafgebroken aanstaren. Weer schuift hij onrustig op zijn stoel, wat me begint te irriteren.
‘Ik… ik denk dat het goed zal zijn voor ons. Voor jou. Dat je de zekerheid hebt dat ik echt voor je ga. Dat is wat je wilt. Toch?’
Ik voel een klap in mijn gezicht. Dit is toch niet de manier om je liefde ten huwelijk te vragen?
‘Aha. Dus je doet het voor mij.’
Ik tel rustig tot tien in mijn hoofd en wil bijna janken om zijn onvermogen. Hoe kan je zo’n mooi moment zo bederven? Nou, deze man heeft er de handleiding voor. Hij doet dit zogenaamd voor mij en niet om zijn eigen verlangen te stillen. Weet deze man überhaupt wel wie hij is en wat hij wil? Het lijkt nu een opeenstapeling van toevalligheden die hem in mijn armen duwt.
‘Waar is de ring?’ Haha. Schatje. Daar gaan we wel voor zorgen. Kijk eerst maar of je wel wil.’
Hij knipoogt. Bah. Hij knipoogt en neemt met een verschrikte blik een hap van zijn bord. Dit zou een keerpunt moeten zijn voor ons. Daan die naar me toe is gereisd, Daan die me ten huwelijk vraagt, Daan die zonet heel mijn lijf heeft herontdekt. Maar het enige wat ik zie, is een man die geen idee heeft waar hij mee bezig is. Een man die bang is. Heel bang.
‘Ik moet even naar het toilet, ben zo terug.’
Ik sprint richting het witte gebouw en sluit mezelf op.
‘Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen?’
Lees ook: Anna Karolina #44: Totale overgave
Ik zeg de woorden hardop in de hoop dat er dan ook een antwoord volgt, maar dat laat op zich wachten. Eén ding is zeker: dit gaat te snel. De laatste keer dat we zogenaamd voor elkaar kozen, duurde niet langer dan 24 uur. Laten we eerst eens even aankijken of we deze keer langer overleven dan dat. Ja, dat is een goeie. Dat kan ik als argument gebruiken. Maar wacht even, ben ik nu serieus een excuus aan het verzinnen om onder zijn aanzoek uit te komen? Eerlijk is eerlijk, het is een aanzoek van niks, maar het komt wel van Daan. De man waar ik al jarenlang stapel op ben, de man waar ik van hou, de man die mijn hart heeft. Dus vanwaar de twijfel? Ik loop rustig terug en schenk mezelf nog een glas vol.
‘Het is heerlijk hier, vind je niet?’
‘Ja. Samen met jou hier zijn is een droom die uitkomt. Anna, je gelooft me vast niet, maar je hebt geen idee hoeveel je voor me betekent.’
Hij pakt mijn handen in de zijne.
‘Maar misschien ga ik ook te snel. Ik bedoel, met dat trouwen, haha.’
Daan plant een licht kusje op mijn hand.
‘Je reactie zegt genoeg, schatje. Het is goed. We doen het rustig aan.’
Ik blijf even stil.
‘Ja, ik zeg ja. Laten we trouwen!’
Wordt vervolgd.
Lees hier meer verhalen van Anna Karolina.
