Deel 20: De sleutel
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Zo is ze verliefd op Daan, maar er is één probleem: Daan heeft een vriendin.
‘Anna, ik wist dat er iets was. Verdomme, ik hou van je. Dat weet je...’
Daan kijkt me strak aan. Hier komt het. Ik voel het aankomen. Ik voelde het altijd al aankomen, maar nu ga ik het horen ook.
‘Maar, ik zie ons niet zo.’
Hij ademt zwaar uit.
Lees ook: Deel 19: de grote vraag
Ik dacht altijd dat ik als een gek zou gaan janken, maar vreemd genoeg voel ik me kalm.
‘Ik heb het me soms wel afgevraagd. Ja, natuurlijk. We zien elkaar al jaren. Maar ik zie het gewoon niet echt voor me. Jij wel?’
Goede vraag. Het is alsof ik ineens echt helder na kan denken en de mist van emoties en verliefdheid opklaart. Ik stel de vraag in mijn hoofd nog eens, aan mezelf. Zie ik ons écht samen?
‘Dat weet ik eigenlijk niet. Ik voel alleen dat ik méér van je wil dan alleen de seks die we hebben. Ik, ik zou het in ieder geval zeker willen weten.’
Daan zucht diep. Zijn blik is nu zacht.
‘Wij hebben het ook zo lekker samen. Ik denk veel vaker aan je dan je denkt. Soms lig ik in bed en komen er beelden van je voorbij in mijn hoofd die me zo gek maken dat ik onder de douche even mezelf klaarmaak.’
‘Maar, je denkt dus alleen aan seks als je aan me denkt?’
‘Eh, eigenlijk wel ja. We doen eigenlijk niet veel anders toch?’
‘Dat is waar. Maar zou je niet meer willen?’
‘Pfff. Eh ja, misschien.”
Ik kijk op.
‘Ja, je overvalt me er nu wel mee.’
Ik kan het bijna niet geloven. Zei hij nou misschien?
‘Hoe moeten wij dat doen dan volgens jou? Van een seksrelatie naar een volwaardige relatie? Gaan wij dan ineens geforceerd leuk doen in plaats van heerlijke seks hebben? Want dat wil ik niet. Dan gaat het mis. Sommige dingen kun je niet afdwingen.’
Shit, hier ben ik niet op voorbereid. Ik heb me alleen op mijn gevoel gefocust en dat was al zwaar genoeg de afgelopen weken. Ik heb een plan nodig, en snel een beetje.
‘Misschien gaan we het alleen maar verpesten. Alles wat we nu hebben.’
‘Maar het is niet genoeg. Niet meer. Niet voor mij.’
‘Ik heb je een beetje verwaarloosd, hè? Kom hier, schatje.’
Daan staat op en gaat achter mijn stoel staan. Hij buigt en kust me in mijn nek. Waarom doet hij dit nu, terwijl ik juist aangeef meer te willen? Hij weet wat voor uitwerking hij op me heeft. Ik krijg het gevoel alsof ik voor de gek word gehouden.
‘Daan, stop.’
Zijn hand glijdt richting mijn borst en hij omsluit mijn inmiddels harde tepel.
‘Anna, je voelt zo zacht. Vannacht was zo heerlijk. Voel hoe opgewonden je me maakt. Ik vind het spannend wat je allemaal zegt, maar één ding: verwacht niet van me dat ik het meteen uit ga maken met Clau.’
Clau, Clau, Clau, hou je kop over die Clau van je.
‘Daan, ik ga.’
Ik schuif de stoel naar achteren en strijk mijn bloesje recht.
‘Blijf nog even. Laat me nog even aan je voelen.’
Hij pakt me vast en drukt zijn slecht riekende mond op de mijne. Dan stopt hij abrupt. Ik gooi hem van me af. Het geluid van de sleutel in de deur doet ons versteend staan.
‘Schattie. Ik ben het.’
We kijken elkaar aan. We zijn aangekleed, dat scheelt, maar daar is ook alles mee gezegd. Het woord SCHULDIG staat in neonletters op onze gezichten geschreven.
‘Hoi. O sorry, ik wist niet dat je bezoek had.’
Twee helderblauwe ogen kijken me aan. Mijn hart is uit mijn borstkas gerukt en ligt nu onder de vloer als een bezetene te bonken.
