Deel 4: Ja, ik wil!
Waargebeurde verhalen met een erotisch randje. Soms liefde, soms lust, maar altijd meeslepend.
Pas als ik zijn gezicht om het hoekje van de keukenmuur zie verschijnen, kom ik in actie. De afgelopen veertig seconden zat ik stil, starend naar het gele briefje met het grote hart in het midden. Van alles ging door me heen. Wat een lul, wat een klootzak, is dit nu het einde? Daarna vroeg ik me in stilte af: ga ik gillen, ga ik iets kapot smijten, moet ik huilen, blijf ik zitten? De gedachten gingen als pingpongballen door mijn hoofd.
Zonder iets te zeggen sta ik op van de bank. Ik verfrommel het briefje, gooi het op de grond en ren naar de slaapkamer. Zo snel ik kan trek ik een broek aan en gris ik een warme trui uit de kast. Ik doe mijn gympen aan zonder mijn veters te strikken en terwijl ik naar de voordeur loop pak ik mijn mobiel mee. Nog altijd is het muisstil in de woonkamer. Zou hij het briefje op de grond herkennen? Weet hij, zoals iedere vreemdganger, dat het moment dat hij vreesde is aangebroken?
Met een zwaai trek ik de voordeur open. In al mijn woede schreeuw ik ‘klootzak!’ over mijn schouder de gang in. Ik ram de voordeur met een klap dicht. Buiten regent het nog steeds, snel trek ik de capuchon over mijn hoofd. Op de hoek van de straat kniel ik en strik ik mijn veters, die door de plassen al drijfnat zijn geworden. Ik sta op en begin te rennen, langs de huizen, langs de straatlantaarns, langs het water en het uitlaatveldje.
Terwijl ik ren wil ik gillen, heel hard. Maar ik doe het niet. Ik huil, zachtjes, met kleine tranen. Dan, als ik minstens tien straten verwijderd ben van ons huis, stop ik. Ik buig voorover en leun op mijn knieën. Diep adem ik in en uit.
Hoe kan dit in godsnaam nu gebeuren? We zijn net terug van onze liefdevolle vakantie, waarin hij mij ten huwelijk vroeg. Ik wilde me vanavond verdomme gaan oriënteren op mijn bruidsjurk en nu loop ik hier volkomen trashed in het donker in de regen, en gaat ons huwelijk waarschijnlijk nooit door.
Na zijn affaire, vorig jaar, met mijn toenmalige compagnon, hebben we alles op alles gezet om onze relatie te redden. Hij is maandenlang door het stof gegaan om mij ervan te overtuigen dat hij niets liever wilde dan mij. En dan nu, nadat ik al ja tegen hem heb gezegd, flikt hij me dit?
Langzaam loop ik verder, ik houd mijn handen voor mijn gezocht. In mijn zak voel ik mijn telefoon trillen. Hij heeft vast het verfrommelde briefje gevonden. Ik huil, nu harder. Ik wil helemaal niet dat het zo gaat. Ik wil met hem trouwen en baby’s krijgen. Ik wil gelukkig zijn, met hém. Dan zie ik weer het gele briefje voor me. Ik voel een golf van walging door me heen gaan. Ik buig voorover en kots precies naast de put voor me op straat. Daarna huil ik, hardop, met diepe snikken. Ik wou dat iemand me kwam halen hier. Iemand die, net als vroeger, tegen me zou zeggen dat alles goedkomt.
Wordt vervolgd...
Lees hier deel 1
Lees hier deel 2
Lees hier deel 3
