Sexy Time: Vrouwengedachten #5
Iedere zaterdagochtend drinkt hij een kop koffie op het terras waar zij werkt. Ze kan slecht hoogte van hem krijgen: is hij nou arrogant of introvert? Als ze tijdens een boottochtje geconfronteerd wordt met een ándere scharrel, is de maat vol.
Ineens is het beeld compleet. Wat ik al die tijd vermoedde, blijkt waar te zijn. Hij is een player. Ik kan het niet geloven, wéér een player? In mijn hoofd ga ik de momenten met hem samen nog eens langs, terwijl ik nog altijd gespannen in de punt van de boot zit. Aan de manier waarop hij verontschuldigend lacht, zie ik dat het waar is wat ik denk.
Lees ook: Sexy Time: Vrouwengedachten #4
Zijn ‘collega’, het meisje dat ik een paar dagen geleden nog naast zijn fiets zag staan bij zijn huis, is gewoon een andere scharrel. Ik kom nu pas achter wat zij al wist. Als we eindelijk het open water bereiken, zet hij wat extra gas op de motor. Ik schaam me kapot voor de scene die zich zojuist en plein public afspeelde op een van de meest drukbezochte plekken van de stad. In mijn lijf voel ik boosheid, verbazing, maar vooral teleurstelling. Hoe kan ik nou toch weer zo’n ongelooflijke eikel aan de haak hebben geslagen?
Als we een paar minuten later eindelijk in rustig vaarwater komen, durf ik voor het eerst oogcontact te zoeken. ‘Ik wil eraf’, zeg ik resoluut. Ik zie aan zijn gezicht dat hij schrikt. Hij begint te stamelen. ‘Maar, dat was…’ Wil hij me nou verdomme ook nog voor de gek gaan houden? ‘Je ‘collega’ zeker?’ zeg ik sarcastisch. Dan heeft hij de boodschap begrepen, en vaart hij me naar de kant. Onhandig stap ik van de boot, en loop zonder achterom te kijken van hem weg.
Het liefst zou ik nu zien hoe hij me nakijkt, teleurgesteld, en me terugroept. Maar hij doet niets van dat alles en ik begin daarom nog sneller bij hem vandaan te lopen. Als ik werkelijk iets voor hem had betekend, dan had hij tenminste meer moeite kunnen doen om mij bij zich te houden, toch? Ik stamp het eindeloze grasveld door totdat ik bij een bushalte ben. ‘Wat een gek’, denk ik steeds weer. Als ik een kwartier later in de bus terug rijd richting de stad, app ik Jessie. Ik geef een korte samenvatting van het beschamende tafereel dat zich zojuist op de boot heeft afgespeeld en licht het verhaal toe met kotsende smileys.
Pas als ik een uur later thuis op de bank zit, voel ik me verdrietig. Ergens had ik gehoopt nog van hem te horen. Dat hij smekend aan de telefoon zou hangen, of voor mijn deur zou staan. Hij was zo’n zomerliefde waar ik me heerlijk op kon verheugen. Zo’n veel-te-mooi-om-waar-te-zijn-verhaal. Dan realiseer ik me dat ik hem al bij mijn ouders aan de keukentafel zag zitten, de hond over zijn bol aaiend, met zijn charmante lach. En hoe we aan het einde van de zomer, hand in hand, ’s avonds door het park zouden slenteren tot de herfst kwam. En daarna met kerst…
Ik vervloek mezelf en haat het dat mijn systeem voor de zoveelste keer iets heel doms heeft laten gebeuren, hoezo zag ik dit intuïtief niet aankomen? Mijn hart heeft opnieuw, voor de zoveelste keer, een barstje. Al is het maar een kleintje, pijn doet het toch.
Wordt vervolgd...
Meer sexy verhalen lees je hier.
