Sexy Time: De zolder #9
Na jaren relatie is de sleur toegeslagen. Hij zit beneden op de bank, zij boven op zolder. Zogenaamd om haar scriptie te schrijven, maar in werkelijkheid om urenlange gesprekken met haar oud-klasgenoot Alex te hebben. Ze vertelt hem alles, behalve dat ze een vriend heeft...
Zijn ogen kijken me vragend aan. Hij verwacht duidelijk uitleg. Zijn hand met de bos rozen is inmiddels naar beneden gezakt. In mijn hoofd ga ik mijn opties na: de deur dichttrekken en voor altijd met Alex meegaan? De deur dichtsmijten en terug naar binnen lopen alsof er niks aan de hand is? Beide lijken geen optie, maar andere keuzes heb ik niet.
Lees ook: Sexy Time: De zolder #8
Ik probeer lief te lachen naar Alex, terwijl ik mezelf tussen de deur pers. Ik hoor hoe mijn vriend binnen zijn stoel verschuift. Hij zal toch niet deze kant op komen? Het voelt alsof de tijd blijft hangen op deze ene luttele seconde. ‘Ik, ik... Sorry Alex.’ In een reflex trek ik mijn hoofd terug en sla ik de deur dicht.
Ik wil diep ademhalen, mijn ogen sluiten en alle emoties de vrije loop laten die ik nu voel. Maar dat kan niet. Ik sta in de keuken en tover een neutrale blik op mijn gezicht terwijl mijn vriend me onderzoekend bekijkt. ‘Wie was dat nou?’, vraagt hij nog eens. ‘O niks, de krantenbezorger met een collecte voor kerst’, lieg ik. Ik schuif aan de keukentafel en neem een flinke slok wijn. Mijn vriend gaat ondertussen onverstoord door met het bereiden van zijn liefdesmaaltijd. Het wordt nog een opgave om dat straks op te eten. Ik krijg denk ik geen hap door mijn keel.
Ik leun met mijn hoofd in mijn handen terwijl mijn beste vriendin liefdevolle ronddraaiende bewegingen over mijn rug maakt. Ik heb liters tranen gejankt inmiddels. Ik kan niet langer in de leugen leven, maar tegelijkertijd is mijn hart gebroken. De afgelopen dagen hoorde ik niks meer van Alex en reageerde hij niet op mijn berichtjes. Wat moet ik in godsnaam doen?
‘Je zou hem toch kunnen bellen?’, oppert mijn vriendin. ‘Je kan het uitleggen, hij zal het vast begrijpen.’ Hoe lief haar troostende woorden ook zijn, ik weet dat het niet uit te leggen is. Niet aan Alex en niet aan mijn vriend. Ze kunnen nu allebei gillend van me wegrennen, me voor gek verklaren, en zeggen dat ik een grote leugenaar ben. Wat in feite ook zo is.
Ik speel in mijn hoofd af hoe ik de afgelopen weken steeds vaker naar de zolder verdween, en hoe ik van onschuldige teksten in sexy selfies belandde. Hoe ik met mijn handen in mijn broek ging en schokkend klaarkwam op mijn bureaustoel, denkend iemand anders dan mijn eigen vriend. Terwijl mijn vriend nietsvermoedend op de bank zat, als een volgzaam en liefhebbend wezen. Wachtend op mij. Het is verdomme niet te geloven, wat heb ik in godsnaam gedaan?
Lees ook: Sexy Time: De zolder #7
Ik luister aandachtig naar het overgaan van de telefoon. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik pluk van de zenuwen aan mijn lippen. Ik bel met een anoniem nummer, dus hij zou moeten opnemen. Net als ik het gesprek wil wegdrukken, hoor ik zijn stem in de verte: ‘Hallo? Met Alex.’ Ik schraap mijn keel en begin licht stotterend. ‘Ja, hoi. Met mij...’
Ik verwacht dat hij meteen ophangt, maar dat doet hij niet. In spanning lijkt hij af te wachten op wat ik te zeggen heb. ‘Ik moet je zien. Er is zoveel te zeggen en… ik mis je.’ Aan de andere kant van de lijn blijft het stil. Dan zegt hij, zonder enige twijfel: ‘Morgenavond, om acht uur in de Belhamel?’ ‘Oké’, zeg ik afwachtend. Daarna volgt een doffe pieptoon; hij heeft opgehangen. Alex is boos, maar hij wil me zien. Godzijdank.
Wordt vervolgd.
