Anna Karolina #208: Wie is er nog te vertrouwen?
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Na haar droom is het voor Anna ineens duidelijk. Isabella wil Damir voor zichzelf, maar Damir gelooft daar niets van.
'U mag naar binnen meneer. De operatie is helemaal goed gegaan. Ze ligt nog uit te rusten, maar u kunt wel eventjes naar haar toe. Zorgt u er wel voor dat u haar niet overstuur maakt. Haar hartslag schiet soms, zonder aanleiding, flink omhoog. Dus, houd u het rustig.'
Lees ook: Anna Karolina #207: De mindfuck
Ik knik en loop de kamer in.
'Anna.'
Ik val voor het bed neer en laat mijn hoofd rusten op het laken. Ze draait haar gezicht naar me toe en legt haar warme hand op mijn gelaat. Ik zucht diep. Eindelijk. Na uren ijsberen en mezelf gek maken, ben ik eindelijk bij haar.
'Anna, Anna ik was zo bang.'
'Ik ben okay. Het kindje ook. We zijn okay.'
Ze zegt het zacht, maar de boodschap echoot in mijn hoofd en heeft een enorme uitwerking op mijn fysiek. Alles wat zonet nog gespannen was en strak stond van de zenuwen, valt nu in ruststand in elkaar. Even sluit ik mijn ogen en voel ik me compleet gelukkig. Een traan rolt over mijn slaap.
'Het was Isabella. Zij zit hier achter', prevelt Anna erachteraan.
'Anna. Alsjeblieft, laten we het nu niet daarover hebben. Het is beter als we even rust nemen. Vooral jij. Denk aan de baby, aan ons kindje.'
'Ik weet het zeker. Ik voel het aan alles. Geloof me. Zij is de reden dat ik hier lig.'
'Volgens mij was het toch echt je ex die het wapen heeft afgevuurd,' ik kan me niet beheersen en gooi het eruit.
Haar ogen gloeien ineens van woede en ze pakt me met haar slappe hand bij mijn pols vast.
'Luister naar mij. Zij heeft hem gek gemaakt. Zij moet hem iets hebben verteld wat hem over de grens heeft getrokken. Ik weet het zeker.'
'Anna. Nogmaals. Stop met deze insinuaties. Er zijn belangrijkere dingen aan de gang op dit moment dan het onderzoek naar de bron van al dit kwaad. En ik ken Isabella, ik heb haar opgeleid. Zij zou nooit...'
'Alsjeblieft, die hele Isabella, die vrouw die zogenaamd onschuldig is, die hier ligt bij te komen van een schotwond, die vrouw is de reden van dit alles. Zij is de reden dat zowel Daan als ik slachtoffer zijn geworden. Ga naar haar toe, alsjeblieft, jou zal ze niks aandoen. Vraag het haar. Confronteer haar. Alsjeblieft. Zij wil jou koste wat kost voor zichzelf. Alleen jij kan haar doen stoppen.'
Anna zakt weer weg en sluit haar ogen. Ik neem haar handen in de mijne en wrijf erover. Isabella heeft een plek in mijn hart. Ze is mijn maatje geweest door alle shit heen. Het voelt als verraad om haar überhaupt te beschuldigen van foute spelletjes. De enige die hier verkeerd is geweest is die fucking Daan. Hij heeft het wapen afgevuurd. Hij moet de bak in en uit de buurt van Anna en het kind blijven. Voor altijd.
Lees ook: Anna Karolina #206: Anna's bloed
'Lieverd...', zeg ik zacht, '...je kan niet anders dan uitgeput zijn. Laat me dit afhandelen. Geen stress, alsjeblieft. Nu je ongedeerd bent, wil ik dat je niks meer doet, wat jullie beiden in gevaar kan brengen. Ons kindje en jij, jullie betekenen alles voor mij. Hier ben je veilig. Ik los alles verder op. Maak je alsjeblieft geen zorgen.'
'Stop haar Damir. Alsjeblieft.'
Ik knik en geef haar een zachte kus op haar lippen. Isabella is in mijn ogen onschuldig, tot het tegendeel bewezen is. Zelfs toen ze me achter de tralies wilde hebben, was het om mij te beschermen. Een ding is wel zeker; ik moet haar zo snel mogelijk spreken. Ik moet haar zien om dit hele misverstand uit de weg te ruimen.
Door alle chaos in mijn hoofd ontstaat er een blinde vlek. Ik ben niet meer alert. Ik zie niet, dat net op het moment dat ik de kamer verlaat en richting de balie loop om het kamernummer van Isabella op te vragen, een figuur de deur achter me opvangt en ongezien Anna's vertrek binnensluipt.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
