Anna Karolina #189: De scheiding
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna en Damir voeren na een lange tijd een goed gesprek. Zo goed dat Anna besluit een ingrijpende beslissing te maken.
'Je hebt gelijk, Anna. Ik heb het helemaal verkloot. Het spijt me. Ik weet het verder ook niet.'
Ik zat net nog in een aanvalmodus, maar sla ineens helemaal dicht. Damirs blik is nieuw voor me en hij lijkt in het niets meer op de stoere, geile, wilde man die ik begeer. Hij is menselijker, zachter en mijn hart voelt aan als een smeltende kaars. Ik moet sterk blijven, voor mezelf en het kind dat ik draag. Ik moet me nu niet laten leiden door mijn emoties die me alle kanten opsturen in mijn hoofd. Natuurlijk wil ik het allerliefst met hem een toekomst beginnen, maar is dat wel realistisch? Wat weet ik eigenlijk van hem? Wil ik hem wel als vader van mijn kind?
Lees ook: Anna Karolina #188: De vader
'Waarom zeg je niks terug? Moet ik echt de auto stoppen?'
'Nee, laten we gaan. Laten we gaan naar die duistere plek van je, die ons de waarheid zal vertellen. Je hebt gelijk. Alleen dan kunnen we verder. Want als het inderdaad van Daan is…'
'Het is niet van Daan.'
'Damir, wat zeg je nu eigenlijk? Hoor je jezelf? Hoor je hoe verwarrend dit allemaal is?'
'Ja, maar dan is het maar een fucking chaos. Ik weet dat ik niet zonder je wil. Ik heb je alleen maar laten gaan omdat je zelf die keuze hebt gemaakt en ik niet in de weg wil staan van jouw geluk.'
Mijn ratio vervliegt zo snel als het gekomen is. ik voel alleen mijn hart, mijn wenend hart.
'Jij bent mijn geluk!'
'Meen je dat?'
'Ja. Wat ik voor jou voel is niet te vergelijken met mijn liefde voor Daan. Natuurlijk, ik hou ook van hem, maar dat is een andere soort liefde. We hebben door de jaren heen al zoveel gedoe gehad. Onze affaire werd slechts gevoed door het onmogelijke. En nu we echt samen kunnen zijn blijft daar niks van over. Niets wat je zou verwachten van een man en vrouw die net het huwelijksbootje in zijn gestapt. Het voelt als een thuis, maar niet helemaal de mijne. Alsof ik op een lang logeerpartij ben bij mijn beste vriend, het gezellig heb, maar ergens in mijn achterhoofd alsnog verlang naar mijn eigen bed.'
'Maar jullie zijn getrouwd, je bent getrouwd met hem! Anna, hoe kan ik erop vertrouwen dat dit niet precies straks ook met ons gebeurt. Er is nog zoveel dat je niet weet. Ik ben een compleet ander mens dan hoe je me hebt ervaren. Ik ben bang dat je bij mij ook alleen maar op een idee bent gevallen, en niet op wie ik daadwerkelijk ben.'
'Maar…'
Lees ook: Anna Karolina #187: Damir slaat terug
'Wacht nou even. Laat me dit zeggen. Ik neem het je niet kwalijk. Het is niet vreemd. Ik werk undercover, dus ik moest ook een deel van mezelf naar boven halen die het goed zou doen als dekmantel. Maar mijn naam is Sebastiaan, niet Damir. Damir is slechts een fractie van de persoon die ik ben. Die bad boy waar je zo naar verlangt, dat is een verzinsel, een keuze, een uitvergroot masker.'
'Maar ik ben toch ook steeds slechts een deel van wie ik ben. We bestaan toch allemaal uit delen die samen een geheel vormen. En ik voel dat de kern van ons juist is. Mijn hart zegt dat het juist is.'
'Wat zeg je nou allemaal Anna?'
'Dat ongeacht of dit kind van jou is of niet, dat ik ga scheiden. Dat is wat ik zeg.'
Zo, het is eruit. Ik kan me wel voor mijn kop slaan dat ik er nu pas voor durf uit te komen. Ergens neem ik het Daan kwalijk dat hij dit niet al van verre aan heeft zien komen, en me door heeft laten gaan met de hele circus. We zijn er beiden schuldig aan. Wellicht was trouwen voor ons allebei een schijnoverwinning op de verloren jaren. Zo hebben we de ruwe randjes van de affaire gladgestreken tot een spiegel ,waar we allebei niet in durven te kijken.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
