Anna Karolina #89: Slechte herinneringen
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Deze week heeft Anna het helemaal gehad met Daans buurvrouw: ze wil verhuizen.
Ik besluit er meteen korte metten mee te maken. Ik ren de straat op. Mijn blote voeten schaven op het asfalt en mijn natte haren slaan tegen mijn wangen aan, maar het doet me niets. Dat mens is nu echt te ver gegaan. Ze is een parasiet, een irritante mug die maar niet weggaat, een bloedzuiger die maar niet los wil laten. Alleen al de gedachte aan dat mens doet mijn bloed kolken in mijn aderen.
Lees ook: Anna Karolina #88: De douchesessie
En dan stop ik. Onzin. Waar ben ik toch mee bezig. Ik kijk naar de armoedige gordijnen van die trut en blijf staan. Ik heb alles wat ik wil. Het is tijd om te handelen naar mijn besluit. Ik loop terug naar Daan. Ik hoor hem rommelen in de keuken.
'Waar was je nou naartoe? Koffie schatje?'
'Ja, lekker.'
Ik ga op de bank zitten en kijk om me heen. Dit huis herbergt te veel slechte herinneringen. Er staan te veel meubels die me doen denken aan Claudia. Er woont iemand in de straat die het heeft voorzien op mijn liefde. Ik kan niet achterover leunen en genieten van het samenzijn. Er moet een flinke bezem door ons leven gehaald worden zodat we met een frisse start kunnen beginnen.
'We moeten hier weg. Ik bedoel... zullen we verhuizen? Lekker alles achter ons laten en een nieuw leven beginnen? Ik ben wel klaar hier.'
Daan komt met de koffie de kamer in.
'Heeft dit met Monique te maken?'
'Nee, ja, nou ja, met alles eigenlijk. Ik heb het gevoel dat we niet aan ons leven kunnen beginnen als er van alles uit ons verleden om ons heen blijft dwarrelen. Het herinnert me te veel aan een periode die ik voor eens en voor altijd wil afsluiten. Kijk wat dit weer met me doet. Ik ren zonder schoenen de straat op. Waarom? Om een vrouw waar je mee hebt lopen scharrelen te lijf te gaan? What was I thinking?! Ik kan haar niet laten verdwijnen. Maar ik wil een einde maken aan deze rotdynamiek. Ik wil rust.'
'Schatje…'
'Nee luister nou. Ik weet wie je bent, en bent geweest. Dat doet er niet meer toe. Ik zeg je nu in volle overtuiging dat ik voor je kies. Maar dit gaat niet werken als er niet iets verandert. Ik kan je niet liefhebben op het bed, onder de douche, op de bank waar je je leven samen met je ex hebt geleefd.'
Lees ook: Anna Karolina #87: Wraak
'Eh, niet om lullig te doen, maar daar had je geen moeite mee toen we nog in het geheim afspraken.'
'Daan, dit is anders. Dit is echt. Het gaat om ons leven samen. Om onze toekomst. Tenminste, ik ga er niet van uit dat dit maar een tussenfase is. Wij kiezen nu echt voor elkaar. Wij willen trouwen. Dit zijn we aan onszelf verplicht. Deze keer doen we het goed. Maar echt goed.'
'Oké. Ja. Je hebt waarschijnlijk gelijk. Verhuizen dus.'
'Zou je dat kunnen? Voor ons?'
Daan slaat zijn arm om me heen en drukt mijn lijf dicht tegen zich aan.
'Voor ons. Ja, alles.'
Ik kijk opzij en voel mezelf ontspannen wegzakken in de bank in volle overtuiging dat alles weer goed komt. Eindelijk. Ik streel Daans wang. Hij blijft voor zich uit staren en neemt een slok van zijn koffie. Ik kom een beetje overeind en duw mezelf tegen zijn borst aan. Terwijl ik mijn benen strek om me te kunnen afzetten blijf ik haken aan een stukje stof dat blijkbaar klem zat achter een kussen. Ik kijk naar mijn voet en zie dat ik een fuchsia gekleurde string aan mijn grote teen heb hangen.
'Verdomme. Daan!'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
