Anna Karolina #117: The morning after
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Anna probeert onder de douche verwoed alle sporen van afgelopen nacht uit te wissen. Ze probeert zo snel mogelijk weg te komen, maar Damir laat haar niet zomaar gaan.
'Ben je helemaal gek geworden? Dit was één grote, dronken vergissing. Iets wat ik zo snel mogelijk weer wil vergeten.'
'Volgens mij ben je niet helemaal eerlijk tegen jezelf. Zelfs nu zijn je tepels nog hard.'
Lees ook: Anna Karolina #116: De nacht met Damir
Ik kijk naar mijn borsten, sla mijn armen snel over elkaar en kijk hem woest aan. Zijn doordringende blik geeft me het gevoel alsof ik weer naakt voor hem sta.
'Anna, de afgelopen nacht kun je niet ‘faken’. Dat was echt. Jij wilde dit net zo graag als ik. Zie het maar als een compliment. Ik wil je vaker zien.'
'En als ik nee zeg?'
Damir likt aan zijn rechterwijsvinger en slaat, met een grimas op zijn gezicht, een pagina om.
'Dan vertel ik die verloofde van je waar je was vannacht. Maar weet je, in het beste geval vergeeft-ie het je en zegt-ie dat jullie quitte staan. Ik wed dat-ie zelf vannacht ook niet thuis is gekomen namelijk.'
'Jij weet helemaal niks.'
Damir staat op en gaat voor me staan. Zijn badjas valt een beetje open. Zijn borst glanst in de broeierige zon en zijn geur stijgt op bij iedere beweging.
'Waarom maak je het jezelf zo moeilijk, Anna? Ben maar niet bang. Het hoeft niet wekelijks.'
Hij omhelst me bijna teder en ik verstijf in zijn armen. Waarom ben ik hier verdomme nog?
Ik duw mezelf van hem af, gris mijn resterende spullen van de grond en sluit mezelf op in de badkamer. Dit voelt als een flashback naar de badkamer in Tilburg, alleen heb ik het nu wel met hem gedaan en moet ik alle mogelijke sporen van de nacht uitwissen. Ik laat de douche lopen. Hoe hard ik ook scrub, ik blijf de sporen van onze seks op mijn lijf voelen. Moedeloos geef ik het op, stap uit de douche, sprenkel wat ijskoud water over mijn gezicht, knijp in mijn wangen voor wat kleur en stap naar buiten.
Damir paradeert weer strak in het pak in zijn slangenlederen schoenen door de kamer. Zijn haren zijn keurig in een hoge knot op zijn hoofd geknoopt en zijn ogen staan donker en wild.
Lees ook: Anna Karolina #115: Het charme-offensief
'Kom. We gaan. Ik ben zo vrij geweest een taxi voor je te regelen. Ga ervanuit dat je bij nader inzien niet mee wil rijden zo.'
'Wat attent!'
Hij haalt zijn schouders op. Ik voel hoe zijn bui omslaat. Zonder een woord te wisselen, verlaten we de kamer. Eenmaal in de lift vult de kleine ruimte zich met zijn kruidige, dierlijke geur. Waarom is alles aan deze man zo bedwelmend? Ik leun tegen de wand, ik krijg bijna geen adem. Ik wil naar huis. Naar Daan. Ik wil de tijd terugdraaien. Laat Daan alsjeblieft thuis zijn. Als ik eenmaal in zijn armen ben, is alles weer goed. Dan is deze nachtmerrie afgelopen.
'Denk maar na over mijn aanbod. De deadline eindigt morgenavond.'
'Morgenavond?!'
Het lijkt alsof ik terechtgekomen ben in een aflevering van Black Mirror. Damir stapt in, houdt zijn telefoon nog even omhoog om aan te geven dat-ie snel contact met me opneemt en weg is-ie.
Ik neem de taxi. Na een zenuwslopend ritje van twaalf minuten, stop ik met trillende hand de sleutel in het sleutelgat. Voordat ik de sleutel omgedraaid heb, vliegt de deur open.
'Anna, je bent thuis. Ik maakte me al zorgen.'
Daan kijkt me liefdevol aan en sluit me meteen in zijn armen. Ik ben veilig, ik ben thuis. Alles is voorbij. Ik kruip helemaal dicht tegen hem aan. Ik snuif de geur op van zijn hals, trek abrupt mijn gezicht weg en kom tot de schrikbarende conclusie dat alles wat ik dacht te voelen er niet is.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
