Anna Karolina #79: Standje oorlog
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Vorige week kreeg Anna een liefdesverklaring mét fonkelring van Daan. Wat gaat Anna nu doen?
De ring fonkelt me tegemoet en ik word weer meegesleurd door de gedachten aan Daan. Ik voel hem op mijn huid, onder mijn huid, in ieder orgaan, overal. Ik heb genoeg romcoms gezien om te weten dat verliefdheid grenst aan gekte, maar wat ik voel is zwaarder dan dat. Alsof ik zonder hem niet meer besta.
Nee, nee, nee, het is dus niet de bedoeling dat Daan op deze manier weer controle over me krijgt. De ring om mijn vinger schuiven staat gelijk aan mezelf ketenen aan hem. Dan heeft het geen zin om hier nog te zijn. Dan kan ik net zo goed de eerstvolgende vlucht of trein richting huis pakken en neerstrijken naast hem op de bank. En dat wil ik, oh, wat wil ik graag bij hem zijn nu. Tegen hem aanleunen. Hem zachtjes tussen zijn nekhaartjes kussen en de geur opsnuiven die me doet thuiskomen. Maar de tijd is niet daar. De omstandigheden zijn fout. Al krijg ik koud angstzweet, ik moet dit doen. Hier zijn. Alleen. Of met J. Zoals Daan schijnbaar makkelijk relaties kan onderhouden met al die types van hem, waaronder die ordinaire buurvrouw of de sloeries van gisternacht. Zo vrij moet ik er ook in worden. Alleen dan kan ons samenzijn gezond zijn. Nu is het een ziek iets. Een virus dat mijn lijf overneemt. Als ik er alleen aan denk dat hij met een ander praat, lacht, laat staan vrijt, dan schakel ik direct over op standje oorlog. Zelfs nu. Nu ik hier achter ben gebleven. De gedachte dat die oversekste buuf vanuit haar huis hem alleen ziet thuiskomen maakt me al bang en paranoia. Dat is dus precies wat ik los moet laten. Ik ben hier. Ik heb zin in J. Ik fantaseer over J. Dus dan is alles wat Daan doet of denkt ook meteen wat verdraaglijker. Ik moet het kunnen begrijpen.
Lees ook: Anna Karolina #78: Amnesia
'And doll, are you engaged?'
Ik sluit het doosje en slik mijn emotionele, gevoelige ik, weg.
'Haha, you are joking. I am a free woman.'
Fake it till you make it, zullen we maar zeggen. Ik ga nu alles op alles zetten om Daan uit mijn gedachten te elimineren en om meer vat op mezelf te krijgen. Een laatste stap vóór de complete overgave. Daan is mijn liefde. Mijn alles. Ik weet het. Maar we moeten dit geleiden tot iets moois en niet tot een vernietigingswapen.
Ik geef de receptionist een knuffel en neem mijn tas met spullen mee. Op naar J. Precies wat ik nodig heb. Een vreemde stad met een vreemde vogel. Goeie mix. Juist als je je buiten de begane paden bevindt kan er iets nieuws ontstaan. Ik wil inzichten. Inzichten die onomkeerbaar zijn. Ik wil Daan verdomme zo ontiegelijk gaan missen dat ik alleen maar aan hem kan denken en dat alles wat erom heen hangt niet meer van belang is. Dat de liefde sterk is en niet wankel. De onzekerheid moet weg. Dat kan alleen als ik sterker word. Ik gooi de tas met mijn spullen op de grond en spring onder de douche. Het warme water voelt heerlijk. Minutenlang sta ik te dromen, dan open ik mijn ogen en zie allerlei shampoos en douchegels staan en kan niet anders dan concluderen dat hier veel andere meisjes hebben gedoucht of nog douchen. Of J. moet liefhebber zijn van vrolijke kleurtjes en zoete geurtjes. Haha, yeah right. De jongen is een vrouwenmagneet. Dat is duidelijk. Maar in zijn geval doet het me niks. J. en ik hebben niks, mijn gevoel voor hem is vlak. Hij is perfect. Vanavond gaat alles voor mij veranderen. En het idee dat hij geen benul heeft van mijn plan wind me meteen op. Zin!
Wordt vervolgd
Lees hier meer van Anna Karolina
