Anna Karolina #212: Damir stelt dé vraag
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Terwijl Anna er nog niet over uit is hoe ze Damir gaat vertellen dat hun ongeboren kind is overleden, komt Damir met een belangrijke vraag.
'Anna, je bent wakker. Hoe voel je je?'
Damir komt bezweet de kamer binnen en neemt direct mijn hand in de zijne. Het duurde wel uren voordat hij er was, maar gelukkig heeft mijn moeder precies gedaan wat ik haar opgedragen heb. Hij mag gewoonweg niet weten wat er is gebeurd.
'Waar was je?'
Lees ook: Anna Karolina #211: Een naaistreek
'Ik moest even wat afhandelen, niks om je zorgen om te maken. Niet nu in ieder geval. Ik ben zo blij dat je wakker bent. Anna, ik wil je nooit meer verliezen. Nooit.'
Zijn blik valt nu op mijn onderbuik en ik zie zijn gezicht smelten.
Ik trek mijn hand uit zijn lieve gebaar en leg deze nu over mijn buik heen.
'Alles gaat goed. Ik moet alleen rustig aan doen. Volgens mij nog zeker een week hier blijven. Maar ik wil niet. Haal me alsjeblieft hier weg Damir.'
Het idee dat een van de zusters of de dokter zich verspreekt en Damir op de hoogte brengt van ons verlies, maakt me gek van waanzin. Ik moet hier weg zien te komen.
'Alsjeblieft, ik kan hier niet nog langer blijven. Dit is echt niet goed voor mij, voor mijn herstel.'
Damir knikt zachtjes en geeft me een kus op mijn voorhoofd.
'Maak je geen zorgen lieverd. Ik regel verzorging aan huis. Je komt met mij mee.'
'Ik hou van je', fluister ik.
'Ik ook van jou, zoveel.'
Even valt er een stilte. We weten allebei wie de roze olifant in de kamer is.
'Ehm, hoe gaat het met Isabella? Heb je haar nog gezien?'
'Prima, maar ik zei al, maak je geen zorgen. Dat regel ik wel.'
'En Daan? Regel je Daan ook?'
'Anna, waarom ben je toch altijd op de verkeerde momenten met de verkeerde dingen bezig. Ik weet dat het moeilijk voor je moet zijn hier zo machteloos te liggen, maar je moet nu echt aan jezelf en ons kindje denken, niet aan die gekke ex van je.'
'Ex?'
'Ja, natuurlijk je ex. Dat huwelijk gaan we zo snel mogelijk ontbinden. Dat moge duidelijk zijn. Anna, nogmaals, dit is de laatste keer dat ik je bijna kwijt ben geraakt. Ik, ik kan dit niet nog eens meemaken.'
'Wat zeg je nou eigenlijk?'
'Anna..'
Hij knielt neer voor het bed en het enige wat ik kan bedenken is, dat ik een vuile leugenaar ben. Dat alles eindelijk klopt in mijn leven. Dat ik eindelijk mijn doel heb bereikt. En tegelijkertijd, dat juist nu, alles zo vreselijk, afschuwelijk, weerzinwekkend fout aanvoelt.
Maar de waarheid vertellen om de leugen ongedaan te maken is ondenkbaar. Damir vertellen dat we het kindje verloren hebben, dat het schot van Daan het leven van ons liefdeskindje heeft beëindigd, dat krijg ik gewoonweg niet over mijn trillende lippen. Ik twijfel absoluut niet aan onze liefde voor elkaar, maar ben zo bang dat het verdriet te groot wordt. Dat onze relatie die in zo'n korte tijd al zoveel te verduren heeft gehad, te veel vervormd zal worden door dit nieuws. Ik moet gewoonweg zo snel mogelijk weer in verwachting raken. Dat is alles. Het moet!
Ik kijk naar de blik van Damir dat overloopt van liefde en de tranen vullen mijn ogen.
Lees ook: Anna Karolina #210: Verscheurde liefde
'Anna, wil je met mij trouwen?'
Ik slik. Hoe doen ze dat toch in al die films en soaps, dat liegen en bedriegen en er toch mee wegkomen? Ik wil een happy ending aan dit horrorverhaal, maar het lukt me niet. Mijn lijf protesteert. Mijn ziel huilt om mijn overstap naar de donkere kant. Ik weet dat als ik deze stap nu zet, ik nooit meer dezelfde Anna zal zijn voor hem, als dat ik nu nog ben. Ik zal niet beter zijn dan het laagste van het laagste. Als hij er ooit achterkomt zal hij me haten, verlaten, dan ben ik hem voorgoed kwijt. Maar ik durf niet, ik durf niet...
'Anna, lieverd, ik weet dat ik je ermee overval, maar alsjeblieft, geef antwoord, wil je met me trouwen en de rest van je leven met me delen? In voor en tegenspoed? Wij samen? Wij en onze kleine.'
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
