Anna Karolina #59: De mindfuck
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Haar leven met Daan kan eindelijk beginnen. Maar eerst moet Anna even over zijn escapades met de buurvrouw heen stappen.
‘Vind je het normaal wat je aan het doen bent?’
Daans blik is donker en zijn lippen vormen een dunne streep. Hij bijt op zijn kaken en is duidelijk allesbehalve blij op dit moment. Ik ben murw geslagen en blijf wiebelen.
Lees ook: Anna Karolina #58: Betrapt
‘Ik dacht dat dit soort hysterische buien jou vreemd waren. Claudia deed niet anders, maar jij?’
Hij schudt met zijn hoofd. Mijn tranen worden dikker en gloeien op mijn wangen.
‘Dit had ik dus echt niet van je verwacht, Anna.’
Adem in, adem uit. Hij is mij aan het testen nu, dat kan niet anders.
‘Ik kan toch niet met je trouwen als je me zo wantrouwt.’
Ik slik mijn verdriet door en kijk op.
‘Ik had toch gelijk. Je ziet haar nog.’
‘Anna, nogmaals, het begint vermoeiend te worden, ik kan toch niet van de ene op de andere dag alles wat vóór jou kwam wegtoveren, of wel? Ik moet de mensen die een deel van mijn leven waren en die nu tot het verleden gaan behoren dat toch zelf even vertellen? Wel zo netjes lijkt me. Wat voor lul denk je wel niet dat ik ben?’
Ik kan zijn argumentatie niet bijhouden en blijf stil.
‘Anna, wat ben je paranoïde aan het doen. Ik hou van jou, verdomme. Hou hiermee op.’
‘Wat moet dat wijf van jou? Wat ga je doen als je naar haar toe gaat? Afscheid nemen en uitleggen dat je vanaf nu alleen voor mij gaat? Wist ze eigenlijk van mijn bestaan af?’
‘Monique was puur voor de seks. En voordat je hier ook weer een mening over hebt: nee, het was anders dan met jou. O, o, Anna, jij bent soms zo heftig. Een man heeft nou eenmaal niet altijd zin in een zevengangenmaaltijd. Soms is een ordinaire bamischijf ook lekker.’
Wtf?
‘Mijn hemel. Ben je serieus? Hoe oud ben jij?’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’
‘Wordt eens volwassen man! Hoeveel vrouwen heb je nodig om je goed te voelen? Eén is blijkbaar niet genoeg? En ik ben met mijn zeven gangen juist too much?!’
Daan heeft even geen weerwoord en lijkt in zijn hoofd een hercalculatie te maken van wat hij zometeen naar mijn hoofd gaat gooien.
‘Weet je wat, ik weet het goed gemaakt. Jij gaat gewoon mee.’
‘Mee? Waar naartoe?’
‘Naar Monique. Dan kan je zelf zien wat het voorstelt.’
Ik slik. Dit gaat-ie toch niet menen?
Lees ook: Anna Karolina 57: Skeletten in de kast
‘Anna, ik heb geen zin om de hele tijd op mijn tenen te lopen. Of je gaat er helemaal voor, of we zetten er een punt achter. Dit slaat helemaal nergens op.’
Het liefst wil ik opstaan en weglopen. O, wat zou ik nu graag mijn spullen met grote, dramatische gebaren weer in de koffers stoppen en de deur met een knal achter me dichtslaan. Niet omdat ik niks meer voel voor Daan of omdat ik klaar ben met ons, maar puur om te laten zien dat ik sterk ben. Maar ik voel me nu even niet zo sterk. Ik lijk vastgelijmd aan het bed en ik weet me niet te verroeren. Het verhaal tussen ons is nog niet klaar, het moet nog beginnen. En dit is geen goede start.
‘Oké. Je hebt gelijk.’
‘Dus... je gaat mee?’
Ik kan geen kant op.
‘Ja.’
Daan lijkt blij met het antwoord en begint te typen. Ik heb geen idee wat er te gebeuren staat. Ik weet me even geen raad met de gedachten in mijn hoofd.
‘Geregeld. We gaan. Nu!’
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
