Anna Karolina #157: Met het hart op de tong
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Vol spanning wacht Anna tot Daan weer thuiskomt. Als hij terugkomt, heeft hij een voorstel voor haar.
Ongeveer drie uur later komt Daan terug. Hij doet in stilte zijn jas uit en schopt zijn schoenen uit. In de tussentijd heb ik alleen maar voor me uit zitten staren en de helft van mijn nagels afgebeten.
'Hey, hoe is het?', vraagt hij stilletjes.
'Gaat wel.'
Lees ook: Anna Karolina #156: De waarheid achterhaalt de leugen
Hij loopt naar de keuken en opent de lade met drank.
'Wil je iets drinken?'
'Doe maar.'
Ik heb geen idee welke kant dit gesprek op zal gaan en zet me schrap.
'Anna, mag ik even wat zeggen zonder dat je me onderbreekt?'
'Ja, natuurlijk.'
Daan geeft me een glas whisky, neemt zelf ook een flinke slok en gaat naast me op de bank zitten.
'Anna, onze relatie berust op verraad en leugens. Ik heb Claudia besodemieterd en bedrogen, dat weten we allebei. Jarenlang hield ik dat vol, en als ik er nu op terugkijk herken ik mezelf niet terug. Wat tussen ons begon was totaal niet wat het nu is. Pure geiligheid was het, maar nu, nu denk ik dat ik echt mijn leven samen met je wil delen. Ik heb rondjes gereden net en ineens kreeg ik een idee dat me maar niet loslaat..'
Met grote verwachtingsvolle ogen blijf ik hem bewegingsloos aankijken.
'Je deed altijd wel stoer en zo, en zei dat je van me genoot toentertijd. Maar was dat ook zo? Vond je het niet erg dat ik dezelfde avond dat ik met jou was weer terugging naar Claudia. Dat ik seks met haar had en een leven.'
Het lijkt alsof mijn hele lijf bevriest. Ik zeg niks maar mijn vochtige ogen spreken voor zich.
'Ik zal dan ook de laatste zijn die zegt dat ik onschuldig ben in dit alles. Ergens geeft het me ook een berusting dat je zelf ook een scheve schaats hebt gereden. Ik wist altijd al dat we hetzelfde zijn. Daarom wil ik jou en niemand anders. Wij begrijpen elkaar.'
Het gevoel van de onmetelijke pijn van vroeger komt ineens terug. Ik heb het, net als zoveel andere dingen, verbannen uit mijn leven. Nu Daan ons verleden oprakelt, kruipt het uit mijn donkerste binnenste naar boven, en vindt het zijn weg naar mijn hart.
Iedere keer na de heerlijkheid met Daan, de wetenschap dat hij weer naast haar gaat liggen. Dat hij een 'normaal' leven heeft met een ander, en ik alleen besta in een parallel onwerkelijk universum, waar niks reëel is. Een bubbel, die direct leeg geprikt werd op het moment dat hij met zijn speelse ogen 'doei schatje' tegen me zei en de deur achter zich sloot. Het verkrampte gevoel van tentakels die zich om mijn hart wentelen. De gevoelloosheid, desillusie.
Ik weet dat hij alles wat hij nu benoemt goed bedoelt, maar ik word intens verdrietig van zijn monoloog. Hij heeft het mis; ik lijk in niets op hem.
'Ik wil dat nooit meer voelen Daan.'
'Dat weet ik Anna, maar zeg het me, heb ik gelijk? Was dit alles onbewust toch een revanche op ons verleden? Op de pijn die ik je heb aangedaan?'
'Ik heb het nooit zo bekeken. Ik weet het niet.'
'Ik heb een oplossing, denk ik. Ik heb even gezocht en heb de naam van de beste relatietherapeut hier in de omgeving. Ze schijnt echt top te zijn als je de recensies leest.'
Lees ook: Anna Karolina #155: Een frustrerend lot
Normaal gesproken zou ik direct nee zeggen. Ik heb niks met vreemden die zich bemoeien met mijn leven, keuzes en gevoelens. Maar misschien is dit het moment dat ik volwassen moet worden en dingen anders moet gaan aanpakken. Als ik wil dat Daan en ik maar een kleine kans van slagen hebben, is dit wellicht zo gek nog niet.
Toch zit het me dwars dat hij denkt dat ik net als hij een overspelig type ben dat niet te vertrouwen is. Hoe moet het ooit goed gaan, en al helemaal als we gaan trouwen? Lekker dan, allebei ons constant afvragen waar de ander is en of hij of zij weer eens een terugval heeft gehad. Het lijkt bijna een vrijbrief om het zo weer te doen, omdat we allebei volgens hem blijkbaar gewoonweg zo zijn. Maar Daan daar nu op aanspreken heeft totaal geen zin. We willen vrede en een nieuw begin. Ik druk mezelf tegen hem aan en kus hem. Dit wordt een complete catastrofe, maar het zij zo.
Wordt vervolgd
