Anna Karolina #175: Het stadhuis
Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Vandaag is de grote dag aangebroken: Anna gaat trouwen met Daan. Althans, dat is de bedoeling.
Ik ontwaak en er hangt een mistige waas over alles heen. Alsof ik nog droom, zo lijkt het. Ik bel Jessica om te zeggen dat ik zelf zorg dat ik naar het stadhuis kom en dat ze me niet hoeft op te halen. O, en of ze ook mijn moeder even op de hoogte wil stellen van dat feit. Ik kom gewoon met Daan. Punt. Ze klinkt hysterisch en blij. En even ben ik jaloers op haar altijd positieve gemoedstoestand. Was ik maar ook zo.
Lees ook: Anna Karolina #174: De plottwist
Ik hoor beneden gerommel en ruik de geur van versgemalen koffie. Niks aan deze dag voelt nog alsof het de belangrijkste dag uit mijn leven is. Ik voel niks bijzonders, en kijk naar de jurk die aan de kastdeur hangt. Ik voel een afstand tot alles wat ik om me heen zie. Alsof ik in een parallel universum ben beland en mijn daadwerkelijke dag zich elders afspeelt.
Ik kan er niks aan doen, maar sinds ik over het donkere natte wegdek heb gerend en in de armen van Damir ben gevallen, kan ik me bij een huwelijk niemand anders voorstellen dan hem. Maar hij is er niet meer. Ik ben klaar met hem. En nu ik de keuze heb gemaakt voor een leven met Daan, lijken de rondvliegende, dansende herfstbladeren ineens neergedaald op de grond. Alles voelt kalm en rustig. Geruisloos en grijs. Niet dat mijn leven uitzichtloos is, het is meer alsof ik in een impasse terecht ben gekomen en op retraite ben. Ik strompel naar beneden en ga aan de keukentafel zitten. Ik krijg een mok zwarte koffie voor me neergezet en een kus op mijn hoofd.
'Hoi kanjer, vandaag is de dag.'
'Yes.'
'Zin in?'
'Beetje gek voelt het.'
'Hoezo gek?'
'Nee niks, gewoon, zo raar als het dan ook echt zover is.'
Daan aait me over mijn haren.
'Ik ga douchen.'
Hij loopt weer naar boven en ik weet toch echt zeker dat een trouwdag anders aan moet voelen dan dit. Ik steun mijn hoofd op mijn handpalm en tuur uit het raam. Waar zijn de vlinders? Waar zijn de zenuwen? Ik voel compleet niks. Ben als verdoofd. Maar dat maakt nu toch niet uit. Dit is wat ik wil. En mijn passie voor Daan komt echt weer terug als ik al dat gedoe met Damir ben vergeten. Er moet gewoon wat tijd overheen gaan, dat is alles. Ik heb ooit ontzettend veel van Daan gehouden, ik verlangde naar hem zoals ik nu naar Damir verlang. Ergens zit het vast nog in me, het moet alleen naar boven worden gehaald. Ik haal mijn schouders op en ga na Daan ook douchen. Binnen een uurtje ben ik klaar om te gaan, en dat is dan ook wat we samen doen. We nemen een taxi en binnen een kwartiertje staan we voor het stadhuis.
'Je ziet er prachtig uit Anna. O, ik ben een gelukkig man.'
Ik krijg een lieve handkus en voel nog steeds helemaal niks. Mijn moeder staat naast de wild zwaaiende Jessica voor het pand op ons te wachten, net als de rest van de familie en vrienden. Daan wordt meteen door zijn helft opgeslokt en ik loop rustig richting de twee vrouwen.
'Lieve schat, wat ben je beeldig. Kom hier.'
Mijn moeder laat een traan en geeft me een warme knuffel.
Jessica staat bijna op springen naast haar en ook haar geef ik een knuffel.
Lees ook: Anna Karolina #173: Het geheim van Damir
'Lieverd, ik wil het feest niet bederven, maar Julia heeft zich afgemeld bij me vanochtend. Nou ja eigenlijk vannacht al. Ik kon er geen touw aan vastknopen. Iets met bedrog en misselijk van woede. Whatever, ik ben er, ik bedoel, wij zijn er en we gaan er een prachtige dag van maken.'
Ik knik. En dan zie ik over Jessica's schouder de auto van Damir ronkend stilstaan een paar meter verderop. Mijn gevoel komt terug, alles staat ineens meteen aan. Hij is hier. Natuurlijk is hij hier. Ik weet niet waarom, maar ik lach. Ik glimlach en doe een stap zijn kant op.
'Kom je schat?'
Ik voel een hand op mijn schouder en herken de stem van Daan.
Wordt vervolgd.
Lees hier meer van Anna Karolina.
