Baby aan boord #49: Kiki wordt 1 jaar
Marloes is nu 12 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag is een bijzondere dag, want precies een jaar geleden braken Marloes haar vliezen en dat betekent dat Kiki morgen één jaar wordt.
Haal de zakdoeken maar uit de kast. Niet alleen omdat iedereen in huis weer eens snotverkouden is, maar ook omdat Kiki morgen één jaar wordt, insert geschokte emoji. Vorig jaar braken ‘s avonds mijn vliezen nadat ik thuiskwam van een sportlesje en kon het bevallingsfeest beginnen. Kiki viel er niet bepaald uit, maar uiteindelijk kwam ze dan toch om de hoek kijken. Gezond en wel. En ik was ineens mama. Bizar vond ik dat. Dat is toch een flinke titel. Kon ik die wel waarmaken? Mijn man was iets minder ambitieus: ‘Zolang we haar niet laten vallen of op haar gaan zitten, gaat het goed.’
Lees ook: Baby aan boord #48: Babytaal
En nu is er een heel jaar voorbij. Kiki is van een klein poppetje veranderd in een dreumes (geen baby meer! Janken!) die overal op klimt en haar eten graag aan mij aanbiedt om het vervolgens snel in haar eigen mond te stoppen. Onze kleine showpony. Het lijkt wel alsof de hormonen voor de gelegenheid weer even terug zijn voor een reünie, want ik ben de hele aanloop naar de grote dag al rete-emo. Dagelijks scroll ik door de foto’s van een jaar geleden om de weken voor de komst van Kiki en de uiteindelijke geboorte te herbeleven.
‘Kijk hoe groot mijn buik was. Dat dat weer goed is gekomen, zeg. Niet normaal!’
‘Weet je nog? Toen dacht ik dat ik ging bevallen en duurde het uiteindelijk nog drie weken, haha.’
‘Hier probeerden we Kiki uit te roken met pannenkoeken. Zonder succes.’
‘Hier werden we wanhopig en hadden we een kilo ananas gesneden. Wederom zonder succes.’
‘De eerste foto van Kiki! Wat is ze klein! Wacht. Kijk ik nou scheel?’
Het is gek om te bedenken hoe anders ons leven vorig jaar was. We waren gewoon nog met zijn tweetjes, ik nam altijd uitgebreid de tijd om te ontbijten en een eyeliner mét wing erop te knallen. Ik dronk minder koffie, ik weet zeker dat ik ook weleens hakken aan had en wandelen deed ik nagenoeg nooit. Dat was voor mensen met een hond. Ik kan niet geloven dat Kiki één jaar wordt, maar als ik er zo over nadenk, dan lijkt ons leven pre-baby een eeuwigheid geleden.
Lees ook: Baby aan boord #47: Genderkwesties
Ik kan in ieder geval opgelucht ademhalen. Schijnbaar ben ik met baby’s toch net iets beter dan met planten, want die hebben onder mijn verantwoordelijkheid de één nooit gehaald. Die angst kan ik na dit jaar afkruisen. Ze leeft nog. En niet alleen dat, ze doet het fantastisch en ze is hilarisch. Daar mogen mijn man en ik best een beetje trots op zijn.
Ik kan ook concluderen dat ik iets zekerder ben in mijn rol als moeder. Ik weet inmiddels best wel wat. Wel uitsluitend van de afgelopen twaalf maanden, want van de komende twaalf maanden weet ik dan weer helemaal niets. Dat is het ding met kinderen. Net als je denkt dat je weet hoe het werkt, kruipen ze een andere fase in en ben je weer terug bij af. Maar als ik één ding heb geleerd dit jaar, dan is het dat het altijd wel goedkomt. Op een hele berg liefde (en pindakaas en bananen enzo) groeien kinderen al behoorlijk goed. Wat dat betreft sta ik er beter voor dan vorig jaar. Kom maar door met dat tweede jaar.
Gefeliciteerd kleine Kiki!
Lees hier meer van Marloes Berghege.
